Mijn broer: 23/04/2011

Zaterdag kwam ik terug van reis, ik ben een week met mijn vriend en zijn broer naar Gambia geweest. Een onvergetelijke reis, ook al was ik thuis alweer snel met mijn voetjes op de grond..

Ik vroeg aan mama hoe het met mijn broer was. Ze antwoordde dat dit een heel verhaal was. Blijkbaar had hij, toen ik weg was vorige week, weer een dag in het ziekenhuis gelegen. Hij overweegt altijd om naar het ziekenhuis te gaan, maar een dag later ziet hij het nut er niet meer van in en is hij het beu. Aangezien elke opname vrijwillig is, kan hij gaan en staan waar en wanneer hij wil. Hij was dus ondertussen terug thuis. Mama zei dat het liedje dus gewoon doorging zoals het al een maand bezig is.

We praatten er niet zoveel meer over, want we denken liever ook eens aan iets anders. Toch is mama heel erg bezig met mijn broer en dat is verstaanbaar. We gingen hem bezoeken in zijn huis. Hem op voorhand verwittigen is onmogelijk want ofwel slaapt hij en neemt hij zijn telefoon(s) niet op, ofwel is hij zijn gsm kwijt (zoals nu het geval is, hij vergeet de laatste tijd enorm snel met wat hij bezig is, waar hij iets gelegd heeft...). We belden aan, drie maal, hij deed niet open. Gelukkig heeft mama een sleutel (met zijn medeweten) zodat ze altijd binnen kan gaan. Maar mama had hem niet bij. Ik zei nog dat we hem maar moesten laten zijn, maar mama stond er op om terug te gaan, nadat we thuis (enkele huizen verder) de sleutel gehaald hadden.

Mama haar gevoel was juist, er klopte iets niet...

Ik hoorde mama schrikken, ik riep naar haar. Op het terras stond een houten bloembak in brand. Terwijl mama dit aan het blussen was, ging ik mijn broer zoeken. Ik riep door het huis, maar hij antwoordde niet. Ik keek op zijn kamer en hij lag daar lusteloos in zijn bed. Hij reageerde amper op wat ik zei, was lijkbleek en zijn ogen waren half toe. (De laatste tijd is hij wel meer zo, door zijn pillen en natuurlijk toestand). Ik vroeg of hij wist wat er op zijn terras gaande was, hij knikte. ''Het brandde er, ik heb er een doek overgelegd en het was geblust!''. NIET DUS!
Ik zei dat het wel degelijk nog aan het branden was, hij keek verbaasd.

Eenmaal beneden heb ik er nog zeker een tiental emmers opgegoten, voor de zekerheid. Oké, het had erger gekund, maar voor hetzelfde geld waren we niet gekomen en ging de boel in vlammen op! Mijn broer kwam naar beneden, mama vroeg wat er gebeurd was. Hij zei eerst dat het 'de schuld van de zon' was. Na lang aarzelen en denken (zijn denkvermogen gaat dezer dagen zeer traag en zoals gezegd vergeet hij ook zeer veel). Uiteindelijk zei hij dat hij een sigaret gerookt had, hem uitgeduwd had in de bloembak, het zien brandden heeft, er een half natte doek over gesmeten had en vertrokken was. Mama was in alle staten, het is droog buiten, de zon schijnt en met een klein doekje denk je een brand te blussen?

Mama vond dat dit de druppel was (die was eigenlijk al lang gevallen..) en vond dat het tijd was voor een gedwongen opname, zodat hij zelf niet meer kan beslissen om naar huis te gaan. 's Avonds heeft de procureur de vraag van mama ingewilligd (na opnieuw een gesprek met een andere psychiater, aangezien dit bij een collocatie altijd een niet-behandelende arts moet zijn). Na drie uur zat hij in een gesloten ziekenhuis/instelling en zal de vrederechter beslissen wanneer hij weg mag. De vrederechter zal regelmatig polshoogte nemen, maar het doet ons vermoeden dat hij eventjes weg zal zijn (wat een zeer goede zaak is!). Bij de vraag of hij mee wou naar het ziekenhuis zei mijn broer: 'oké'. Hij is dus zeer bereidwillig, maar denkt eigenlijk dat hij geen hulp nodig heeft. Hij ziet zijn probleem niet in.

Ook vandaag zei hij dit tegen mama. Hij weet niet wat hij daar doet, hij heeft geen probleem! Maar deze keer zal hij zelf niet kunnen zeggen dat hij weg wil.

Eindelijk zit hij waar hij moet zitten, eindelijk zal hij hulp krijgen ook al denkt hij gene nodig te hebben. First step in the right direction!

Oh ja, mijn mama heeft ondertussen papa ingelicht. Hij is tegenwoordig zogoed als totaal uit ons leven verdwenen. Hij belt niet meer, voor mijn verjaardag (mijn achttiende ) kreeg ik een miserabel kaartje and that's it. Dus, papa wist eigenlijk niet wat er de voorbije maand aan de hand was. Mama besloot hem een mail te sturen. Hij belde naar mama met de vraag waarom hij dit zo laat wist. Over een paar jaar, net voor mijn broer de eerste keer opgenomen was, wilde hij ons niet helpen. Hij zei letterlijk tegen mij, toen ik hem smeekte eventjes voor hem te zorgen zodat ik mij op mijn toetsen en school kon concentreren: ''Je belt alleen als je me nodig hebt!'' Ik was woedend en heb hem sindsdien nooit meer gesproken, een vader is er om zijn dochter te helpen..

Mama heeft de telefoon toegesmeten want papa kon enkel verwijten smijten naar mama en de schuld naar haar toeschuiven. Maar mama kan dit echt missen, ze heeft al genoeg aan haar hoofd, niemand spaart haar! Nu hoorde ik daarnet dat ze nog een mail gekregen had van hem, benieuwd wat hij schreef..