Mijn broer.

Soms begrijp ik mijn moeder echt niet, ik weet dat ze het beste voor ons voor heeft en het altijd goed probeer te doen alleen soms doet ze een beetje te hard haar best.

Mijn broer heeft pdd (een aan autistische verwante stoornis) en word hier ook voor behandeld. Behalve dat hij best wel moeilijk te handelen is (agressief) heeft ook last van angsten en dwangen en krijgt hier ook medicijnen voor. Hij kan niet tegen drukte aangezien hij zelf altijd al zo druk is in zijn hoofd, en hij voelt zich heel snel buitengesloten.

Ze doen best wel voorzicht met hem soms een beetje té, hij word als een klein kind van negen behandeld maargoed mijn moeder is allang blij dat hij niet meer thuis woont en mijn moeder die doet ook mooi aan die hele popenkast mee. Soms denk ik dat ze zelf beter in een internaat, leefgroep, behandelgroep whatever kan gaan wonen. Ze geniet van alle gesprekken die ze heeft met hulpverleners en alles wat ze zeggen is heilig. 'Verhoging medicatie? GEWELDIG.' 'Andere medicijnen erbij (sterkere) omdat hij nog teveel dwangt, nog beter'. Ja kom, laten we hem helemaal plat gooien met medicatie troep. Zo kan ik hem ook wel een 'behandeling' geven. Verbeteringen in de afgelopen twee jaar? .. hier laat ik mij maar niet over uit.

Soms is mijn moeder zo harteloos. Zelfde als bij mij. Toen ze me uit huis heeft gepleurd, en ik die avond jakend naar huis ben terug gegaan heeft ze me 'voor mijn best wil' door de politie laten ophalen die mij terug heeft gebracht (nadat ik zes uur in een cel had gezeten, terwijl ik niks had misdaan).
Als ze mijn broer weer niet aan kon ging ze weer janken bij de wijk agent (ze stalkde die vent zowat). Voor het eerst zat mijn broer op ze achtste op het bureau terwijl hij niks had misdaan. Later liep het wel echt uit de hand toen hij ging slaan, achja moederlief van wie zou hij dat nou toch geleerd hebben?

Op sommige momenten vind ik het zo sneu voor hem. 'Hij heeft geen inlevingsvermogen, hij heeft niks door' Nou hij heeft wel degelijk inlevings vermogen en hij heeft heel veel door. Hij word zo klein gehouden hij mag niet eens in ze eentje naar de supermarkt.
Ik weet dat hij een stoornis heeft en ik weet dat hij sommige dingen (nog) niet kan maar dat betekend toch niet dat het zo hoeft te gaan?

Maargoed volgens mama 'moet ik mijn grote mond dicht houden' ik heb er niks mee te maken. Als ik wel mijn mond open trek 'dan stagneer ik zijn behandeling omdat ik er negatief over praat (niet eens met hem zelf)'. Ze hebben me ooit een halfjaar verboden om mijn broer niet meer te mogen zien. En waarom? daar is niemand tot de dag van vandaag ooit achter gekomen. Het had allemaal vage redenen (ze hebben zelf gezegd dat het voor mijn bestwil was) waar uiteindelijk na 100 mailtjes en telefoongesprekken met een nieuwe voogd is dat weer recht gezet. Nouja rechtgezet ik mocht hem weer zien en ze vond het zelf eigelijk ook wel raar, niemand wist opeens meer een reden waarom ik hem eigelijk niet mocht zien. 'Dat had ze nooit overgedragen gekregen van mijn oude voogd' Whatever.

Ik maak mij gewoon zorgen om hem, hij is mijn lieve broer ookal hebben we moeilijke tijden achter de rug en vind ik hem soms echt een klootzak.

En veder ben ik op dit moment best wel boos. Boos op mijn moeder, op boos op iedereen.
Mijn moeder bedoeld het goed en dat weet ik ,echt waar. Ze heeft het zelf ook heel moeilijk gehad maar
soms wil ik gewoon dat ze een keertje naar mij luistert i.p.v alleen maar naar mensen die een papiertje hebben van de sph.

Nog een beetje goed nieuws. Ik ga dinsdagbij mijn broer opbezoek (wel een begeleid bezoek met voogd, want stelt je voor als ik gewoon een keertje bij hem langszou gaan. Ik zou zonder pardon de stoep op worden gegooid door zijn leiding) en hij heeft bedacht dat we gaan poolen. Heb er heel veel zin in

Wow voel me nu best wel opgelucht.