Mijn geheim.

Ik was niet van plan een verhaal over mezelf te schrijven. Wel was ik van plan een verhaal te schrijven, maar dit kwam toevallig op mijn pad. Ik schrijf dit omdat ik onschuldige tienermeisjes een klein beetje meer hoop wil geven op de vervulling van hun allerdiepste wens.

Ik was pas 16 jaar en ik zat in de vijfde klas van het gymnasium. Alles ging zijn gangetje en mijn leven was goed. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar, met mijn zusjes kon ik redelijk goed overweg en ook had ik een groep vriendinnen bij wie ik me fijn voelde. Ik had nog nooit een vriendje gehad, maar dat vond ik op zich geen ramp. Natuurlijk vond ik jongens leuk, maar meestal waren ze ouder en daardoor in mijn ogen onbereikbaar. Ik beloofde mezelf het de eerstvolgende keer toch te proberen. Wie niet probeert, zal nooit kunnen zegevieren.

Mijn beste vriendin hield veel van muziek die ik niet bijster goed kende. Vaak kwam ze met cd's aan van bandjes die pas jaren later zouden doorbreken. Ze zei dat ze een trendsetter was, maar voor zover ik weet heeft ze nooit heel openlijk over haar muzieksmaak gepraat. Ze sleepte me mee naar kleine muziekhandels in de buurt waar ze vanuit alle landen geïmporteerde cd's verkochten. Ik volgde gedwee en af en toe kocht ik ook wel eens een cd. Zo ook die ene waar het allemaal mee begon.

Iedere dag luisterde ik minstens 2 keer naar de plaat en dan danste en zong ik voor de spiegel. Mijn ouders hadden een grote spiegelkast, waarin ik mezelf helemaal kon zien. Ik verkleedde me als de danseressen op tv en voerde voor mezelf een hele show op. Mijn ouders werden er gek van, maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Ook mijn vriendin kon alle nummers meezingen en zo hielden we iedere week een bijeenkomst bij mij voor de spiegel.

Op school zochten we het hele internet naar informatie over hem en zijn muziek. We vonden foto's waarop hij zo aantrekkelijk was, dat we ze direct op posterformaat af lieten drukken. Hij bleek al doorgebroken te zijn in Amerika en daar al minstens 2 hit op zijn naam te hebben staan. We vonden het jammer dat we niet de enigen waren die van zijn bestaan af wisten, maar we konden ermee leven. Ieder klein feitje konden we zo opdreunen: hij woonde nog thuis, was 23 jaar, had al meer dan een jaar geen vriendin en hij hield van macaroni.

Uiteindelijk verwaterde onze interesse ietwat, omdat een nieuw album op zich liet wachten. De mooiste poster liet ik hangen en 's nachts keek ik er vaak naar. Zo kwam het dat ik van hem droomde, keer op keer. Ik zag engelen met zijn gezicht en ik droomde dat ik naast hem op het podium stond: we zongen een duet en hij keek me af en toe diep in de ogen aan. Vanaf die droom ben ik songteksten gaan schrijven. Het lukte me niet bijster goed, maar het bevredigde me en ik geloofde dat ik ze eens met hem samen zou zingen.

Ongeveer vijf maanden na onze 'ontdekking', kwam mijn vriendin gillend op me af. 'Hij komt naar Nederland!' schreeuwde ze. 'Nog 3 maanden en hij komt naar Nederland!' We hebben gelachen, gehuild en een hele fles wijn leeggedronken. Eigenlijk lust ik geen wijn, maar op dat moment maakte niets uit. Hij kwam naar Nederland en wij moesten en zouden kaarten hebben. Gelukkig hadden we genoeg spaargeld en na een tijdlang in de rij bij het postkantoor hadden we onze gouden tickets. Vanaf die dag heb ik over niets anders gedroomd dan over zijn concert.

Op school vertelden we niemand erover en ook onze ouders wisten er niets van. We zouden die nacht pretenderen bij elkaar te slapen, zodat we konden doen wat we wilden. We hadden een heel plan uitgezet: de ochtend van het concert zouden we niet naar school gaan, maar naar een schoonheidsspecialiste om ons make-up aan te meten. Vervolgens zouden we met de trein naar Amsterdam gaan en daar lunchen. We zouden ervoor zorgen ruim op tijd voor het stadion aanwezig te zijn, zodat we de beste staanplaatsen konden bemachtigen. Met behulp van een plattegrond van het stadion hadden we alvast de snelste route bepaald. Niets kon ons nog tegenhouden.

De week voor het concert kreeg ik niets door mijn keel. Ik kon niets anders doen dan zijn cd draaien en naar zijn foto's staren. Op school lachten ze me uit, omdat ik blijkbaar tijdens elke les in slaap sukkelde. Mijn dromen waren prachtig en ik kon ze met geen mogelijkheid inruilen voor wiskundesommen en scheikundeproeven. Mijn vriendin bracht het er iets beter van af en wist me af en toe een tik tegen mijn wang te verkopen. 'Niemand mag het merken, weet je nog?' fluisterde ze.

De nacht voor het concert kon ik niet slapen. Ik kreeg constant sms'jes van mijn vriendin: hoe veel zin ze er niet in had en dat ze niet kon slapen van de spanning. Ik bekeek mezelf in de spiegel en zag gigantische blauwe vlekken onder mijn ogen. 'Hopelijk zijn ze morgen weg' zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Ik moest er fantastisch uitzien. Ik kleedde me aan en ging tv kijken totdat mijn wekker ging. Daarna racede ik naar de afgesproken plek, waar mijn vriendin een kwartier later ook arriveerde.

De schoonheidsspecialiste had twee barbiepoppen van ons gemaakt. Zó wilde ik niet gezien worden! We moesten nota bene eerst nog met de trein en wilden niet raar aangekeken worden. In een toilet op het station spoelden we de ergste verf van onze gezichten en besloten er verder niets meer aan te doen. Het was toch donker tijdens het concert: niemand zou ook voor ons hebben. De lunch in Amsterdam sloegen we over en we gingen linea recta richting stadion. We waren de eersten.

Vier uur later mochten we toch eindelijk naar binnen. We renden zo hard onze voeten ons konden dragen, maar we bereikten de uitgezochte plek niet. Gelukkig stonden we nog redelijk vooraan en was niet alle moeite voor niets geweest. Ik voelde me flauw worden en haalde het lunchpakketje uit mijn tas dat mijn moeder voor school had klaargemaakt. De broodjes kaas hielpen me echter niet van het lichte gevoel af. 'Hij is nu vlakbij', dacht ik, 'dit is het moment'. Langzaamaan werden we omgeven door gillende tienermeisjes in korte spijkerrokjes. Hun borsten bleven nog maar net in hun shirtjes hangen en daar was ik blij om.

Het voorprogramma was slaapverwekkend. Mijn vriendin en ik moesten elkaar af en toe even aantikken om niet al te ver weg te dromen naar hetgene dat nog komen moest. Plotseling voelde ik me lelijk. Ik voelde me een van de vele tienermeisjes die allen dezelfde droom hadden: hem zien, hem aanraken en vooral: door hem gezien worden. Alle hoop leek me te ontgaan, tot het moment dat hij op het podium verscheen.

Hij zag er nog mooier uit dan op zijn foto's en mijn poster. Hij droeg een baggy spijkerbroek en had een leren bandje om zijn donkere krullen gewonden. Zijn shirt zat strak en verhulde zijn prachtige lichaam. Ik moest mijn best doen om hem niet met open mond aan te gapen. Ook mijn vriendin stond als versteend naast me en zo elk meisje dat bij mij in de buurt was. Toen hij begon te zingen, moest ik mijn best doen niet te smelten of op de grond te zakken. Voorzichtig begonnen mijn lippen mee te bewegen. Ieder woord kende ik. Ik had ze zo vaak gehoord, zo vaak gezongen en zo vaak opgeschreven. Ook mijn heupen kwamen los en ik danste en zong zonder zijn prachtige gestalte uit het oog te verliezen.

Af en toe keek hij me aan. Mijn vriendin zei dat hij naar haar keek, maar ik wist zeker dat hij mij wilde zien. Hij kon vast mijn liefde voor hem en zijn muziek uit mijn met mascara besmeurde ogen aflezen. Ik gaf niet meer om mijn eigen uiterlijk en ik dacht er niet meer aan wat hij van mij zou vinden. Ik verkeerde in een trance en ik hoopte dat die nog lang door zou gaan. Het was dan ook veel te snel afgelopen. Hij verdween van het podium en ik moest lachen en huilen tegelijk. 'Ik heb hem gezien!' schreeuwde ik naar mijn vriendin. 'We hebben hem gezien!' schreeuwde ze terug. Huilend omhelsden we elkaar en huilden tot onze tranen op waren. 'Laten we iets te drinken halen', zei ze en we liepen door het half verlaten stadion naar de dichtstbijzijnde tap.

Na een half uur uitrusten, besloten we naar de artiesteningang te lopen, waar het wemelde van de enthousiaste tienermeisjes met pen en papier. Ze wilden een handtekening om aan iedereen te laten zien. Ik wilde geen handtekening. Ik wilde hem alleen nog maar even zien. Ik wilde hem recht in de ogen aankijken en dat beeld vasthouden. Misschien zou ik het kunnen tekenen als ik thuis was. Ik had geen tekentalent, maar wat geeft dat? Eén blik van hem zou onbetaalbaar zijn en ik zou dat moment nooit uit mijn geheugen willen wissen. Sommige meisjes hadden ook gehuild, zag ik. Er stonden een paar meisjes met kleine zakspiegeltjes hun make-up bij te werken. Plotseling voelde ik me weer nietig en lelijk, maar toch wilde ik hem zien.

We moesten zeker anderhalf uur wachten, maar uiteindelijk kwam hij toch naar buiten. Een grote, gillende menigte verdrong zich om hem heen. Ik vocht om een plaatsje in de massa van tienermeisjes met te korte rokjes en te lage truitjes. Ik kon hem niet zien door alle hoofden voor mij. Dit was niet wat ik ervan had verwacht! Glunderende meisjes kwamen met handtekeningen langsgerend. 'Ik heb hem aangeraakt!' schreeuwden sommigen, 'Hij legde zijn hand op mijn schouder!'. Mijn vriendin was ik allang kwijtgeraakt, maar het maakte mij ook niet uit waar ze was.

Eindelijk kreeg ik een plukje van zijn haar in het zicht en toen zijn hele hoofd. Toen ik vlak voor hem stond, vroeg hij in het Engels naar mijn pen en papier. Hij moest in mijn oor schreeuwen eer ik het wilde verstaan.
'Ik heb geen pen en papier!', schreeuwde ik.
'Waarom ben je hier dan?' vroeg hij.
Ik schreeuwde in zijn oor dat ik een verhaal over hem wilde schrijven en of hij mee wilde werken. Hij keek minachtend op me neer met een grote grijns op zijn gezicht. Hij schreeuwde terug dat ik niet de eerste was die met zo'n belachelijk verhaal aan kwam zetten. Ik voelde me beledigd, maar zette toch door.
'Ik wil je een paar seconden lang diep in de ogen kijken', zei ik, 'mag dat?'
Hij stemde toe en op dat moment beleefde ik het moment waarvan ik al die nachten had gedroomd. Zijn ogen waren nog mooier dan in mijn dromen. Ik glimlachte en gaf hem een kus op zijn wang. Nooit had ik gedacht dat ik zoiets zou durven. 'Hier', fluisterde hij in mijn oor en hij drukte een klein briefje in mijn hand. Daarna werd ik weggetrokken door een forse meid met een ringetje in haar neus. Ik liet me meevoeren tegen de duwrichting in. Ik wist dat ik iets goeds had gedaan, maar ik wist niet wat.

Eenmaal teruggekomen op de plek waar we eerder hadden staan wachten, was mijn vriendin nergens te bekennen. Ik ging zitten op een stukje grad en vouwde mijn hand open. Het was een 06-nummer. Even leek ik niet goed te worden. Mijn hoofd begon zo hard te draaien dat ik voorover moest gaan zitten. Dit kón niet waar zijn. Dit gebeurde alleen in films of in fictieve verhalen. Het briefje in mijn hand werd langzaam vochtig van mijn tranen van geluk. Ik pakte mijn telefoon en sms'te: 'Hi, my name is Jeanne. You gave me your number and I wanted to thank you for that. Your concert was awesome and I like you.'

Even later begon de sterk geslonken groep gillende meiden rechtsomkeert te maken. 'Ik wilde zo graag zijn handtekening', verzuchtte een schoorvoetend meisje. Mijn vriendin kwam op me toerennen met een papiertje in haar hand. 'Ik heb zijn handtekening!' zei ze, haar gezicht breed glimlachend. Ik zei haar dat ik er geen had kunnen bemachtigen en ze zei me dat ze hem zo veel keer voor me zou kopiëren als ze kon, maar het origineel wilde ze zelf houden. Ik besloot haar niets te vertellen over het gebeurde en zei dat ik moe was en dat we maar beter naar huis konden gaan.

De eerste trein haalden we nog net en met vermoeide hoofden lieten we ons op een stoel zakken. We hadden geen plan voor de volgende ochtend. Het enige wat we wilden was douchen en heel lang slapen. Toen we bijna op ons station waren aangekomen, kreeg ik een sms'je. 'I'm really interested in you, young girl. Still planning to write your book? Kisses'. Ik zei dat het een sms'je van mijn moeder was, dat ze ergens achter was gekomen en mijn vriendin was te moe om er verder iets van te denken. We strompelden naar onze fietsen en namen afscheid. Ze zei dat ze zo blij was om dit met mij te mogen meemaken en ik bevestigde. Ik was meer dan blij.

Thuis aangekomen stuurde ik een sms'je terug: 'I can only write a story about you if I can get to know you better. Love, Jeanne'.
Binnen een minuut had ik al antwoord. 'I'm thinking about your eyes all the time. Can we meet again? I will go back to America in two days...'
Na een uurlang sms'en, spraken we af in een klein restaurantje in Amsterdam. Alles leek zo onwerkelijk, maar aan de andere kant stuurde ik deze sms'jes met het grootste gemak. Het leek alsof ik over de drempel van schaamte en verlegenheid was gestapt. Ik geloofde niet dat hij me nog eens wilde zien, al wilde ik het nog zo graag. Ik droomde over zijn ogen, waarin ik verdwaalde, waardoor ik terechtkwam in Amsterdam, op de afgesproken plek.

Die middag belde mijn vriendin op. Haar moeder had niets doorgehad en ze vroeg me of het met de mijne goed was afgelopen. Ik zei haar dat mijn moeder me slechts had gewezen op het feit dat ik mijn ontbijt had laten staan op de ochtend van het concert. Ik had het niet door mijn keel kunnen krijgen. Ook van de school hadden we niets gehoord: waarschijnlijk zouden we de komende week veel moeten nablijven. Ik bedankte haar voor het gezelschap en het waarmaken van mijn droom, alleen vertelde ik niet wat deze droom precies was. Niemand mocht het weten. Het was mijn geheim.

De dag daarop trok ik mijn mooiste kleding aan. Ik stond minstens een uur voor de spiegel om tot de conclusie te komen dat met mijn hoofd niets te beginnen was. Als ik hem op de bewuste nacht al was opgevallen, met mijn uitgelopen ogen, waarom zou ik er nu dan fantastisch uit moeten zien? Ik vertelde mijn ouders dat ik ging shoppen met wat vrienden en fietste naar het station. Ik sms'te hem dat ik onderweg was en vrijwel direct belde hij me op. hij zei dat hij mijn stem nog even wilde horen voor de ontmoeting. Ik hing al snel op, omdat ik weinig meet uit kon brengen dan wat nutteloos gestamel.

Ruim op tijd stond ik voor het restaurant te wachten en ook hij bleek er vroeg te zijn. Hij droeg een zonnebril en een sjaal, maar aan zijn lichaamshouding kon ik hem gemakkelijk herkennen. Hij gaf me drie zoenen op mijn wang en leidde me naar binnen, het restaurant in. Het verbaasde me dat ik niet bloosde en mijn gevoelens zo goed de baas kon. Ik kon het zelfs opbrengen op de menukaart te kijken en een gevuld omelet te bestellen. Hij nam hetzelfde, omdat ik volgens hem goede keuzes zou maken.

'Dus je wilde me beter leren kennen', zei hij. 'Waar zal ik beginnen?'
Ik zei dat ik alles al van hem wist, van het internet en sinds kort uit de roddelbladen. Hij bloosde even kort en vroeg of er alleen goede dingen instonden. Ik bevestigde.
'Waar zal je verhaal over gaan?' vroeg hij. 'Word ik hoofdpersoon?'
Deze vraag had ik aan zien komen en het antwoord had ik uitvoerig voorbereid.
'Met mijn verhaal wil ik aan jonge meisjes duidelijk maken dat het niet onmogelijk is in aanraking te komen met hun idool: de artiest van hun dromen. Ik wil een verhaal vertellen over een meisje bij wie het wel gelukt is. Een meisje dat verliefd was op een artiest, jij dus, en met hem aan de praat raakt.'
'Wordt het iets tussen hen?'
'Dat weet ik nog niet. Dat is aan hem en dat is tegelijk mijn vraag aan jou. Jij bent de bepalende factor in mijn verhaal.'

Ik wist dat ik de verkeerde woorden had gebruikt. Dit was niet als in een film, ik had het veel mooier kunnen zeggen. Met zijn wenkbrauwen diep gefronst keek hij me minstens een minuut lang doordringend aan. Weer voelde het als die nacht, die prachtige nacht.
'Zul je een fictief verhaal gaan schrijven, of juist realistisch?' vroeg hij tenslotte.
'Ook dat is aan jou', glimlachte ik.
Hij boog zich over de tafel en kuste me zachtjes. Zijn onderlip raakte de mijne net niet.
'Mag dit ook die afloop zijn?', fluisterde in mijn oor.
Weer kuste hij mij, maar dit keer langer. Ik kuste hem terug en hij kuste zoals in mijn mooiste droom. Ik was ervan overtuigd dat hij een engel was en dat dit allemaal niet echt gebeurde.

Na het eten zette hij zijn zonnebril weer op en gaf me een laatste kus. 'I would like to read your story when it's ready', zei hij. Hij draaide zich om en liep weg. Na drie stappen keek hij nog even om. Hij tilde zijn zonnebril op, zodat ik nog een laatste keer diep in zijn ogen kon kijken. Daarna hebben we nooit meer contact gehad.

Nog drie maanden heb ik van hem gedroomd, maar toen was het over. Zijn nummers zijn in Nederland nooit echt doorgebroken en ook in Amerika bleef het bij drie hits. Hij is nog regelmatig in het Amerikaanse nieuws vanwege drugs- en alcoholmisbruik. Ik ben niet meer verliefd op hem en heb ook geen behoefte meer aan contact met hem. Hij is mijn verleden tijd en tot nu toe was hij mijn geheimpje. Het heeft me altijd dwarsgezeten dat ik het verhaal nooit opgeschreven heb, maar nu heb ik het toch gedaan. Eindelijk kan ik het achter me laten en verder gaan met mijn gewone leven. Het is mogelijk, maar het zal je leven drastisch veranderen. Of ik het hem laat lezen? Wie weet.