Moeders bekijkt het maar.
Mijn moeder, met wie ik al een geweldige relatie heb, heeft een probleem met haar knieën. Ze heeft een aantal jaar geleden al een kunstknie (abstract of modern, ik weet het niet) in haar linkerknie laten zetten, nu solliciteert haar andere ook voor zo’n mooi stukje plastic. Ze zou eerst een dezer maanden geopereerd worden, maar dat is fijn uitgesteld naar Januari 2010. Met als gevolg dat mijn moeder denkt dat de wereld zonder haar zal vergaan, want ze is vol op aan het hamsteren. Waag het niet om ook maar 1 aardappel weg te gooien voordat deze 3 keer is ingevroren en toch zeker het dubbele aantal keren een ritje in de magnetron heeft gehad. Dat smaak bij het avondeten hier niet belangrijk is, mag geen verrassing zijn.
Naast mijn moeder heb ik natuurlijk ook nog een vader. Getrouwd, geruzie, gescheiden, de kringloop des levens die wel meer huwelijken aannemen. Mijn vader moet natuurlijk een maandelijkse bijdrage betalen aan mijn moeder om mijn broer en mij te kunnen onderhouden. Het waarom hiervan snap ik niet helemaal, mijn moeder heeft genoeg financiële middelen om dit zelf allemaal voor elkaar te krijgen. Kennelijk is ‘vrouwen emancipatie’ gemakkelijk in de hoek te zetten naast ‘feminisme’ als er wat centjes bij komen kijken. Nu ik dit jaar geen opleiding doe maar mijn kont eraf werk om mijn rijbewijs, motor en rondreis door Europa te kunnen betalen, vind mijn vader het niet langer nodig om de alimentatie te betalen. Volgend jaar, zodra ik weer wél een opleiding doe, zal hij gewoon weer betalen. Vanaf 1 januari 2010 zal hij geen geld meer overmaken aan mijn moeder.
Zoals ik al eerder schreef, zal mijn moeder in januari geopereerd worden aan haar knie. Het ‘leuke’ is dat slechte knieën kennelijk erfelijk zijn. Mijn broer van 21 staat namelijk ook op de lijst van dokter snijgraag. Het leek ze wel leuk om ongeveer tegelijk geopereerd te worden. Waarom ze dat wel leuk vinden, weet ik ook niet. Het komt er dus op neer dat er hier straks 2 mensen permanent plat liggen en niet veel kunnen doen. Dat mijn moeder verwacht dat ik het hele huishouden overneem vind ik geen probleem. Dat wil ik best doen. Dat ik het er ongelofelijk druk mee ga krijgen omdat ik 50 uur in de week werk (ma-vrij) vind ik al wat minder. Maar dat mijn moeder óók nog verwacht dat ik vanaf januari 2010 €250 euro per maand aan haar betaal om hier te mogen wonen, vind ik toch te ver gaan. Ze vind dit een mooi bedrag voor het eten dat ik hier krijg en alle andere ‘kosten’ die ze aan me heeft. Ikzelf vind 250 euro –gezien wat ik verdien- een belachelijk hoog bedrag. Naast het feit dat ik het hele huishouden over neem vind ik het in geen verhouding staan tot de ‘lasten’ die ze aan mij heeft. Daarbij vind ik het gewoon een belachelijk idee dat ik het hele huishouden moet gaan regelen, het gezeik van haar én mijn broer aan moet horen en hier doodleuk geld voor moet betalen. Ik ben die verdomde griet van een Assepoester niet. Ik heb haar al verteld dat ze dat bedrag in ieder geval op haar buik –van mijn part haar knie- kan schrijven en dat we nog maar even moeten kijken hoe het in januari regelen. Hier heb ik in ieder geval géén trek in.
Cheers,
Joint.
Joint, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende