naar het bos
Ik ben niet direct naar huis gefietst. Niet dat ik dat van plan was, nee, thuis was welzeker mijn eindbestemming geweest. Maar de liefde jaagde mij op; ik moest mijn huis voorbij. Ik ben naar het bos gereden. Tegen een hek heb ik mijn fiets gezet. Ik heb gerend, gedanst en gezongen.
Ik moest weg en mijn leven ontvluchten. Nooit heb ik mij zo vervreemd van mijzelf gevoeld. Wat ik voelde, was bekend, en ik wist dat ik dit gevoel eerder als heerlijk had ervaren. Maar nu voelde het als een drang waardoor ik werd opgejaagd. Als iets zwarts, dat mij probeerde klein te krijgen.
Waar ik bang voor was geweest, was gebeurd. Flashbacks hadden mijn ogen verblind en deze loop beinvloed. Levendig heb ik de geschiedenis meerdere malen herhaald gezien. Het heeft me beroofd.
Het heeft me geslagen en gestampt. Het heeft me klein gekregen. Bloed is uit mijn lichaam gespat, de oude wonden open gereten. Het kent ieder litteken, haalt ze een voor een open. Laat me toekijken hoe ik geliefkoosd wordt door jongens. Dwingt mij iedere fout in me op te nemen. Ik krijs en gier en zing. Ik wil het niet zien. Ik wil de liefde niet. Ik wil enkel vluchten.
Uitgeput en buiten adem kom ik aan bij een hut. Mijn zij doet zeer, maar het is niets vergeleken de pijn in mijn wreed toegetakelde lichaam. Ik klop aan. Iemand doet open. 'Het is zover', zeg ik. 'Ik ben doorgedraaid. Nu zal ik schrijver zijn.'
De vrouw biedt mij een sigaret aan. Ik neem hem aan en steek hem op. Ik hoest, kom wat tot rust. En voor het eerst die dag huil ik. De vrouw neemt mij in haar armen. 'Blijf voor deze nacht hier. Dan zien we wat de toekomst ons brengen zal.'
Met die woorden weet ik mij tijdelijk getroost.
Ik moest weg en mijn leven ontvluchten. Nooit heb ik mij zo vervreemd van mijzelf gevoeld. Wat ik voelde, was bekend, en ik wist dat ik dit gevoel eerder als heerlijk had ervaren. Maar nu voelde het als een drang waardoor ik werd opgejaagd. Als iets zwarts, dat mij probeerde klein te krijgen.
Waar ik bang voor was geweest, was gebeurd. Flashbacks hadden mijn ogen verblind en deze loop beinvloed. Levendig heb ik de geschiedenis meerdere malen herhaald gezien. Het heeft me beroofd.
Het heeft me geslagen en gestampt. Het heeft me klein gekregen. Bloed is uit mijn lichaam gespat, de oude wonden open gereten. Het kent ieder litteken, haalt ze een voor een open. Laat me toekijken hoe ik geliefkoosd wordt door jongens. Dwingt mij iedere fout in me op te nemen. Ik krijs en gier en zing. Ik wil het niet zien. Ik wil de liefde niet. Ik wil enkel vluchten.
Uitgeput en buiten adem kom ik aan bij een hut. Mijn zij doet zeer, maar het is niets vergeleken de pijn in mijn wreed toegetakelde lichaam. Ik klop aan. Iemand doet open. 'Het is zover', zeg ik. 'Ik ben doorgedraaid. Nu zal ik schrijver zijn.'
De vrouw biedt mij een sigaret aan. Ik neem hem aan en steek hem op. Ik hoest, kom wat tot rust. En voor het eerst die dag huil ik. De vrouw neemt mij in haar armen. 'Blijf voor deze nacht hier. Dan zien we wat de toekomst ons brengen zal.'
Met die woorden weet ik mij tijdelijk getroost.
25 dec 2011 - bewerkt op 30 dec 2011
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 nov 2019 Vanalles en nog wat 3
- O 11 nov 2019 Soms zwijgt Antigone
- O 07 nov 2019 Over vriendschappen ( 3 )
- O 01 nov 2019 Halloween party
- O 29 okt 2019 Vanalles en nog wat 2 ( 8 )
- O 28 okt 2019 Kom
- O 25 okt 2019 Vanalles en nog wat
- O 22 okt 2019 10 jaar geleden
- O 21 okt 2019 Ik wou dat ik kon spreken ( 1 )
- O 19 okt 2019 Gemis
- O 17 okt 2019 Modern leper
- O 14 okt 2019 Leegte ( 2 )
- O 13 okt 2019 Verkeerd feestje
- O 09 okt 2019 Op Antigone's bank ( 1 )
- O 07 okt 2019 Over kasten 2