Op Antigone's bank
Vorig weekend was ik met Ruth naar de nacht van de poëzie. Toch schrijf ik vandaag niet over de logeerpartij, haar been die de mijne raakt of over de zachte haartjes met lucht ertussen tot onze dijen kussen, maar over heel iets anders.
Bij Antigone op de bank zitten tot ik mij ontspannen nestel op de plaats waar ik verwachtte dat ze haar arm neer zou leggen. Mij koud en eenzaam voelen op het moment dat zij haar arm niet daar neerlegt, maar terug laat veren achter haar hoofd. Haar arm in een knik op de leuning in plaats van uitgestrekt achter mijn rug. Mij toch ook eenzaam voelen wanneer haar arm even later toch achter mijn rug belandt, want ik weet dat de afstandsbediening tussen ons in ligt en ik mij nooit tegen haar aan nestelen kan zoals ik dat op dit moment willen zou.
Morgenrood, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende