Vanalles en nog wat 3

Eindelijk ben ik dan nu begonnen aan mijn laatste vak van mijn bachelor. Het is wel gek om na mijn scriptie, die eindelijk min of meer af is, weer in de collegebanken te zitten - of eigenlijk meer het klaslokaaltje en aantekeningen te maken terwijl ik luister naar de docent. Ik volg een vak over literatuur en filosofie en het is zo fijn! Het is vooral veel luisteren en de grote hoeveelheid van informatie over je heen laten komen en buiten colleges maar zoveel mogelijk de boeken lezen die op de lijst staan. We lezen Candide, Heart of Darkness, Hard Times, Nooit meer slapen, De dood van Socrates... En nog veel meer. In de tweede week moeten we de eerste drie al uit hebben, dus dat wordt nog even ploeteren.

Na dit vak ga ik misschien nog stage lopen, maar dat moet ik nog helemaal regelen. Wilde gisteren eigenlijk de informatie erover ophalen, maar ben dat vergeten te doen. Nu moet dat morgen maar, of desnoods straks nog even. Afgelopen weekend ben ik naar Masters gaan kijken in Leiden en Amsterdam. Had de eerste keer mijn moeder meegenomen, de tweede keer mijn zus. Je moet er toch iets gezelligs van maken! Het is nog best wel lastig zoeken, want ik weet ongeveer wat ik wil en weet niet of dat ook een mogelijkheid is bij een master. Ik zou ik iets willen met literatuur en cultuur, het liefst iets met representatie. Het nadeel van zo'n master is dat je dan niet direct wordt opgeleid tot een echt beroep... Dus ik kijk ook naar andere masters die dat wel meer direct doen.

Ik had ook meegedaan met een verhaalwedstrijd en daarvan was afgelopen weekend de uitreiking. Helaas niet gewonnen, maar ik vond het wel heel tof om mee te hebben gedaan. De winnende verhalen hadden het ook echt verdiend. Ik mag zelf nog wat meer groeien in schrijven en dat kan alleen door te oefenen, dus ik ga zeker met nog andere wedstrijden meedoen. Ik kwam daar een man tegen die zich gefrustreerd afvroeg of hij nog wel door moest gaan met schrijven, want we hadden geen feedback gehad op ons werk. Ik zei: natuurlijk moet je doorgaan! Wie weet win je volgende keer wel!

Gisteren was ik met Ruth en Esti naar een lezing gegaan. Het was echt super interessant. Vond het ook zo leuk om met z'n drieën erheen te gaan! De vriend van Ruth zou eerst misschien ook meegaan, maar die ging uiteindelijk toch niet. Ruth vroeg nog of ik mee wilde naar nog een andere lezing, dus misschien doe ik dat wel.

Minder chill is dat ik gister weer eens over Antigone droomde. Ik droomde dat we bij Castlefest waren - daar zouden we komende zomer heengaan - en daar zagen we elkaar weer voor het eerst sinds haar zwijgen. We vielen elkaar huilend in de armen van geluk en we kusten en elkaar. Ik was zo gelukkig... Toen werd ik wakker. En wist ik het weer. Antigone zwijgt nog steeds. Ik heb haar vorige week een berichtje gestuurd met dat het me teveel pijn doet en ik het van haar laat afhangen of ze weer een berichtje naar me stuurt. Ik hoopte dat ik zo afscheid kon nemen en het los kon laten. Maar het blijft moeilijk. Het blijft verdrietig. Ik zie dat ze het berichtje niet gelezen heeft. Wel poste ze vorige week dat ze iedereen niet genoeg mist. Dat deed zo pijn. Waarom post ze zulke dingen? Ik word er boos van. Het slaat nergens op. Soms twijfel ik of ik haar zal blokkeren op sociale media tot ze weer spreekt, zodat ik niet met haar geconfronteerd hoef te worden. Andere keren twijfel ik of ik haar zal bellen om te kijken of ze opneemt in haar isolement, misschien helpt het haar. Twee uitersten. Misschien moet ik niets doen. Gewoon leuke dingen ondernemen. Gewoon haar vergeten, tot ze misschien weer eens spreekt.

Vanavond ga ik voor het eerst in mijn leven met mijn schrijfsels optreden, dat is wel spannend! Ik ga mijn gedichten voordragen bij mijn studentenvereniging bij een avond voor open podium. Ik weet niet hoe ze ze gaan vinden, weet ook niet hoeveel ik er moet voordragen en ben bang dat ik een black-out krijg op het podium. Neem voor de zekerheid een boekje mee met de tekst, maar wil het eigenlijk uit mijn hoofd doen. Zo spannend, maar ook zo leuk!

Ohja en ik heb neppiercings gekocht. Ik wilde eigenlijk nog twee gaatjes in mijn andere oor, maar heb niet zoveel zin om wéér een jaar of twee bezig te zijn met het helingsproces en niet op je oor kunnen slapen. Mijn andere is net genezen. Waarschijnlijk kan ik gewoon niet tegen nikkel ofzo, dat het helingsproces zo lang duurde. Met biolplast in mijn oor gaat het een stuk beter nu, maar wil het er toch niet op wagen. De nepperds lijken net echt! Mijn zus en vader waren erin getrapt in elk geval, en ook Esti dacht dat ze echt waren.

Tot zover mijn leven op dit moment.