Over vriendschappen

Ik heb echt een heel fijn weekend gehad. Met mijn kring gingen we naar een huisje in het midden van het land om elkaar beter te leren kennen. We hebben spellen gedaan en bij de HEMA ontbeten, gedanst op muziek, het was echt fantastisch. Misschien vertel ik hier later nog wel meer over.

Helaas gebeurden er ook dingen die minder leuk waren. Tegenwoordig trek ik meer op met Joop en Esti. Zij zitten ook bij mij op kring. Esti en Joop trekken altijd veel naar elkaar toe in de groep, ook omdat ze samen kringleider zijn. Dat is logisch. Laatst hadden we met z'n drieën iets hilarisch meegemaakt en we hadden elkaar beloofd de anderen daar niet over te vertellen, want dat wilde Esti niet. Ik zei nog dat ik dat jammer vond, want het was zo'n goed verhaal, maar begreep het wel. Dus ik hield mijn mond. Plotseling hoorde ik op kringweekend tohc Joop en Esti refereren naar de gebeurtenis! Ik stond net met Ella te praten aan de andere kant van de kamer, dus ik kon niet meepraten. Maar ik kon wel horen wat ze vertelden. Ze deden net alsof ik er niet bij was en zij het samen beleefd hadden. Zo kwam het tenminste op mij over.

De dag erna, op de fiets, vertelde Esti aan iemand dat ze al de hele week met Joop optrok. Ik dacht: pardon? En ik dan? Ik was er al die keren ook bij geweest! En ik had zelfs een extra dag met Joop opgetrokken. Maar was te verbluft om er iets van te zeggen. Ik voelde me zo stom, hoe had ik ook kunnen denken dat ik er evengoed bij hoorde? Ik hoorde Esti wel haperen toen ze erover vertelde, alsof ze besefte dat er iets mis ging.

Ook die avond werd er weer door Esti en Joop naar de gebeurtenis gerefereerd. Ik stond net af te wassen in de keuken toen ik hun in de kamer hoorde praten. Ik probeerde mezelf erin te mengen, maar één iemand keek me aan alsof ze dacht: waarom mengt ze zich erin? En ik heb het daarbij gelaten.

Ik dacht: waarom dacht ik dat ik erbij hoorde? Hoe heb ik kunnen denken dat ik evengoed één van hun was? Zij vinden elkaar veel leuker dan zij mij vinden... Ik ben een derde wiel...

Die volgende dag was Antigone jarig en ik zei dat ik om twaalf uur haar wilde bellen of een spraakopname wilde sturen. Ik zag het helemaal voor me. Ik zou blij zijn, zij zou blij zijn. Joop keek me liefdevol aan en zei tegen me: "maar is dat ook een goed plan? Je stuurt haar nu al zo lang berichtjes, moet je het contact nu niet aan haar overlaten?" En ik bedacht me ineens dat zij nooit de telefoon zou opnemen, ze het bericht nooit zou lezen en ze ook het spraakbericht nooit zou horen. Plotseling voelde ik me intens verdrietig. Ik ben bier gaan drinken tot ik me weer blij en zweverig voelde en heb met Ella overdreven gedanst op Teenagers van My Chemical Romance.

Die avond/ochtend toen ik eindelijk op mijn luchtbedje lag, Ella lag naast mij al even te slapen, zag ik dat Antigone een foto had gepost van haar feest. Haar feest was doorgegaan en tegenover mij zwijgt ze. Ik heb allemaal kutvrienden, dacht ik. Ik denk dat ik vrienden heb, maar ze vinden mij niet belangrijk. Ik heb in stilte gehuild.

De volgende dag was ik doodmoe en kon ik voor mijn gevoel niet echt meekomen in de groep. Dat versterkte het gevoel van er niet echt bij horen. Die avond besloot ik toch aan te kaarten bij Joop en Esti waar ik mee zat. Ik vertelde ze het en zij begrepen. Ze vertelden hun kant van het verhaal. Dat ze begrepen hadden dat ik ook niet wilde dat het geheim bekend werd. En dat ze dachten dat ik er niet mee geassocieerd mee wilde worden en ze me wilden beschermen. Dat ik er toch echt bij hoorde. Ik zei dat ik toch gezegd had dat het me niets uitmaakte en ik het ook een te goed verhaal vond om niet te vertellen, zoals zij dat ook vonden. Zo kwam dat gedeelte toch nog goed.

Gisteren hadden we het over huilen en wanneer we voor het laatst gehuild hadden. Ik zei: een paar dagen geleden. Joop vroeg later: "was dat ook om ons?" Ik zei: "ja, op kringweekend, om jullie en om Antigone, en uit moeheid". En hij begreep.

Toch blijft de twijfel ergens. Alsof er iets stuk is. Iets van vertrouwen is geschaad. Heeft misschien wat tijd nodig om weer te helen. Heeft vast ook te maken met mijn angst om niet goed genoeg te zijn. Dat gevoel is hiermee weer gevoed en het kost weer tijd en hard werken om daar weer op te overwinnen. Maar eens zal die tijd weer komen.