Nieuwe psychose broer en gecolloceerd

Een week geleden kreeg mijn broer weer een psychose. Hij wou mee met mama naar huis want er werden 'complotten gesmeed tegen hem in het ziekenhuis'. Hij was bang, doodsbang. Het was een herhaling van een jaar terug.

De psychose kreeg hij waarschijnlijk door een grote vermindering van pillen, de nieuwe omgeving waarin hij zat (hij is veranderd van afdeling) en de bijhorende stress.

Omdat de situatie uitzichtloos was, heeft het ziekenhuis een bepaalde 'eenheid' binnen het ziekenhuis opgeroepen om mijn broer weer te kunnen overmeesteren, want hij week geen meter. Hij moet en zou met de auto meegaan naar huis.

Toen zag mama vanuit alle hoeken mensen komen, maar mijn broer had niets in de gaten. Ze hebben hem op de grond geduwd/gesmeten, vastgebonden en in de isolatiecel gestoken. Op het moment dat hij op de grond lag, keek mijn broer naar mama met een veelzeggende blik. "Laat jij dit gebeuren..?"

Voor mama heel zwaar om te zien, maar het was de enige keuze. Volgens het ziekenhuis nog 'de zachtste manier'.
Ik geloof dit wel, een jaar geleden hebben we deels hetzelfde meegemaakt maar toen hebben ze hem platgespoten dus mijn broer weet daar niet veel meer van.

Hij zou in de isolatiecel ook twee verplegers 'aangevallen' hebben. Maar meer details krijgen wij, als familie, niet.

Mijn broer is uiteindelijk van maandagnamiddag tot donderdag in de isolatiecel moeten blijven. Onmenselijk, vind mijn mama..

Vrijdag is mama op gesprek gegaan naar de psychiater. Zij heeft vanalles uitgelegd en een lang gesprek met mama gehad, waardoor mama toch een goed gevoel had bij haar. Het is de psychiater van de nieuwe afdeling (maar nu zit hij weer in de vorige, aangezien de nieuwe afdeling voor patiënten is die verbeterd zijn en waar ze geen isocel hebben).

De psychiater wil om de twee weken mijn mama zien, los van in welke afdeling mijn broer zit. Gewoon voor met haar te praten, om te zien hoe het met haar is. Mama heeft nog nooit aandacht gekregen van de dokters, alles ging over mijn broer, maar de familie werd buiten alles gehouden. Dus mama was hiervan aangedaan..in al die jaren krijgt ze ook wat 'hulp'.

In het gesprek kreeg mama nog slecht nieuws te horen. Mijn broer kreeg geen verhoging van de medicatie na zijn psychose, wat mama vreemd vindt want hij heeft het blijkbaar nodig, maar de psychiater legde uit hoe dit kwam..

Mijn broer heeft door al die medicatie slechte bloedwaarden. Alle waarden zijn slecht; lever, suiker...ALLES. Hij heeft verhoogde kans op hartfalen en hersenbloedingen. Mijn broer is 24 jaar..

Dus de dokters staan voor een moeilijke keuze; mijn broer lichamelijk 'ziek maken' of psychisch zieker maken.

Na dit hele gebeuren staat mijn mama nog meer achter de keuze van mijn broer om euthanasie te plegen. Het is kiezen tussen de pest en de cholera, zegt ze, maar dit is geen leven. Straks krijgt mijn broer een beroerte en is hij niet meer wilsbekwaam en zijn we terug naar af. Mijn mama wil hem dus zo snel mogelijk het document laten tekenen zodat wij iets op papier hebben als hij iets krijgt.

Mijn broer is nu gecolloceerd, verplicht opgenomen. Het eerste wat hij daarover zei is of dit zijn vraag naar euthanasie zal belemmeren. Hij zat hier enorm mee in. Het is duidelijk dat hij zéker euthanasie wil.