Norm

Het is weer eens Valentijnsdag. Ook dit jaar doe ik niets. Gister wilde ik mijn nagels lakken en toen heb ik ze maar rood gelakt, want dat leek me wel leuk. Het college van gister ging over seksuele ontwikkeling en het college daarvoor ging over aantrekkelijkheid.
Ik vind het nog steeds dom van mezelf dat ik mijn vrienden die toevallig jongens waren heb laten vallen toen ik twaalf werd. Maar dat schijnt normaal gedrag te zijn, om erbij te willen horen, net zoals de rest te willen zijn. En de rest vond het raar om jongensvrienden te hebben. Dus ik stopte dat contact.

En ik realiseerde me dat ik heel wat aantrekkelijke gezichtstrekken heb, maar dat allemaal saboteer door een bril op te zetten. Want mijn bril heeft verschillende sterktes in de lenzen, waardoor mijn ene oog veel kleiner is dan mijn andere oog en daar gaat dan de aantrekkelijke symmetrie van mijn hoofd. Gelukkig sta ik niet op deze wereld om mooi te zijn.
Ik heb vaak genoeg te horen gekregen dat ik knapper ben als ik mijn lenzen in doe, mijn haar zo doe, dit soort kleding draag (strakke kleding, kleding met een v-hals, jurkjes met een a-lijn), mijn make-up zo doe, maar weet je, het boeit me niet. Het is niet mijn levensdoel om aantrekkelijk te zijn. Dat zie je ook wel als je in mijn asymmetrische ogen kijkt en ziet hoe mijn waterflesje constant lekt op mijn shirt en ik het gewoon geaccepteerd heb als deel van mijn leven. Misschien moet ik een nieuw waterflesje kopen. Nèh.

Voor het interview over de seksuele geschiedenis stelde de docent voor dat we naar foto's keken van toen we jonger waren. Ik heb nog heel veel foto's van 2012 tot 2016 op mijn mobiel staan. Ik heb ze doorgekeken en een aantal thema's achterhaald.
Thema 1: geruite blousejes. Ik leefde in geruite blousejes. Ik ademde geruite blousejes. Droeg ik wel eens iets anders dan geruite blousejes? Ik weet het niet, hoor.
Thema 2: ik sta net iets te vaak in typisch mannelijke poses. Ik dacht dat ik dat deed om grappig te zijn, maar daar deed ik het veel en dan ook veel te vaak voor. Ik fronste ook heel vaak op foto's. Typisch puberjongensgedrag. Maar waarom? Weet ik veel.
Daarnaast was mijn hoofd een stuk ronder toen ik jonger was. Ik had altijd het idee dat mijn gezicht niet meer was veranderd, maar dat klopt niet. Op mijn vijftiende zag ik er totaal niet zo volwassen uit als ik dacht dat ik was.

Dat terzijde, ik vraag me af of ik me meer naar de 'vrouwelijke' norm ben gaan gedragen. Waarschijnlijk wel. Mijn moeder zei altijd dat ik minder houthakkersblousen moest kopen. Dus ik luisterde naar mijn moeder. Nu heb ik er nog maar één.
Maar ik droeg wel altijd felle lippenstift die bij het blouseje paste. En ik maakte een mannelijke pose met mijn haar uitgebreid gestijld. Ik was ook wel vrouwelijk. Ik liet mijn haar en make-up doen voor mijn eerste gala, toen was ik denk ik veertien.
Ik weet niet waar ik heen wilde met dit verhaal, maar ik moest denken aan hoe we met een college onszelf in moesten delen op een soort genderschaal. Het begon bij man en eindigde bij vrouw; waar zou je jezelf plaatsen? Voel je je honderd procent man? Honderd procent vrouw?

Ik dacht bij mezelf: no way dat ik honderd procent vrouw ben. Volgens mij had ik mezelf bij 70% vrouw, 30% man geplaatst. De laatste tijd vraag ik me af waarom.
Als je mannelijk gedrag vertoont, ben je dan gelijk een man? Als je een aantal typisch mannelijke hobby's hebt, dat betekent dan toch niet dat je een man bent? En als je mannenkleding draagt, is dat voor de buitenwereld misschien wel een teken dat je mannelijk bent, maar dat hoeft toch niet altijd zo te zijn?

Ik zou mezelf omschrijven als een niet altijd even vrouwelijke vrouw.
Oké, dat is dan alsnog zo'n 70% vrouw en 30% man.
Ja, goeie.
Eigenlijk ben ik niet zo erg veranderd.