Fietsen.

Bijna een week geleden was ik zo'n 17 kilometer gaan fietsen naar mijn vriend. Men noemde me gek, maar ik deed het toch, want het voelt verkeerd om op dit moment met het ov te gaan. Het was eigenlijk best fijn. Buiten zijn. Bewegen. Ik deed er een uurtje over. Dat is niet bizar snel, maar wel sneller dan 'op het gemakje even fietsen'-snel.
Ik haalde ook veel mensen in. Dan belde ik, - tring, tring -, en dan ging een wat ouder echtpaar dat naast elkaar fietste niet aan de kant en dan zuchtte ik maar een beetje, als ik ze dan alsnog inhaalde. Ook op het fietspad geldt 1,5 meter. Maar goed. Als ik mensen genoeg tijd geef om te reageren en ze gewoon weigeren, ligt het niet aan mij. Misschien geef ik die oudjes wel corona. Eigenlijk zouden zij zich daar meer zorgen over moeten maken.

Ik kwam een beetje bezweet aan, ik had met een trui en winterjas aan gefietst, maar volgens mijn vriend viel het mee. Dus ik douchte 's avonds pas.
Toen ik weer naar huis was gefietst en binnen een glas water zat te drinken, was het eerste wat mijn moeder zei: 'Je stinkt verschrikkelijk.'. Toen ben ik maar gaan douchen. Mijn winterjas rook ook naar zweet. Ik moest een wasje draaien.
De volgende keer doe ik wel sportkleding aan.

Ik ben ook een keertje gaan hardlopen. Daar ging weer niemand voor me aan de kant. Het is alsof ze willen dat ik mijn enkels verzwik door naast het pad te lopen. Ik snap het niet. Ze zien me aankomen. Zo snel ga ik niet, dus dan duurt het even voordat ik er ben. En dan lopen of fietsen ze nog met zijn tweeën naast elkaar, het hele pad in bezet nemend. Ik doe zo mijn best. Ik ga overal in mijn eentje heen en ik ga niet onnodig veel naar buiten en dan heb je van dit soort mensen die niet eens de moeite nemen om ruimte te maken voor een ander als ze op hetzelfde pad zijn.
Maar hé, wat kan ik daar nou weer aan doen, behalve hopen dat ze het zelf inzien?

Morgen heb ik een online tentamen en de docenten vertrouwen erop dat we geen fraude gaan plegen, oftewel; dat we niet gaan spieken, maar het is voor alle studenten het allerlaatste tentamen ooit, dus ik acht de kans laag dat dat vertrouwen ongeschonden blijft. Als ik het niet weet, ga ik toch kijken in mijn samenvatting. Sorry docenten. Not sorry.
Vriendinnen werden bekeken via de webcam, wij worden vertrouwd. What can I say?

Ik kreeg de drang om iets creatiefs te gaan doen. Mijn vriend maakte een opmerking over dat hij een sleutelhanger van Blathers van Animal Crossing zou willen als die er zouden zijn en spoiler alert: die zijn er amper. Via Etsy zijn er een paar die mensen handgemaakt hebben, maar dan moest ik meer betalen voor de verzendkosten dan voor de sleutelhanger zelf. Ik heb ooit sleutelhangers gemaakt met krimpfolie, dus ik heb daar weer alle spullen voor besteld. Ga ik weer lekker kleuren en knippen en ringetjes aan elkaar vastmaken, met een tang dit keer. Vorige keer deed ik het met mijn nagels en tanden. Niet aan te raden. Maar dan kan ik een sleutelhanger voor hem maken. Hij is over een maandje jarig.
Ik had ook nog Animal Crossing mokken besteld via Redbubble en daar zit geen track & trace op, dus ik neem aan dat die ooit verschijnen, want ze zijn verstuurd, maar ja, de post heeft stress, maar ja, dat is mijn cadeautje voor hem. Twee mokken en een sleutelhanger.

We spelen heel veel AC samen. Dat is eigenlijk de voornaamste activiteit die we samen uitvoeren. Daarnaast koken we wat. Vorige week hebben we een uur zitten bedenken wat we eens zouden kunnen doen, want hij had behoefte aan iets doen, maar buiten kan je niet veel meer doen dan een rondje lopen.
'We kunnen boodschappen gaan doen?' vroeg hij.
'Maar dan moet iemand buiten blijven wachten.'
'Oh ja.'
'We kunnen Bleach verder kijken? Of Mario Kart?' stelde ik toen maar voor.
'Dat doe ik eigenlijk de hele week al. Gamen en Netflix.'
'...tja...'
En zo ging het een tijdje door.
Het wordt ook een beetje steeds hetzelfde als je buiten niets kunt doen.

Volgende keer gaan we McChickens maken en brownies bakken en buiten op een bankje picknicken, dus dat is eens iets anders.

Mijn pannenkoekenplantstekjes krijgen nieuwe blaadjes. Dat maakt me blij. Ik heb ook veel potentiële basilicum- en peterselieplanten. Ik ging mijn kandidaten uitkiezen en het waaide te hard en toen waaiden ze weg. Het is dat ik er teveel had. Alsnog was het een beetje triest. Had ik ze trots op een rijtje gelegd, gescheiden van de aarde, waaiden ze voor mijn neus weg.

Mijn scriptie gaat ook z'n gangetje. Ik hoef waarschijnlijk nooit meer naar de uni ervoor. Dus. Ja. Dat is het zo'n beetje.

Ik probeerde een huiskamerconcert op te nemen voor mijn vriend en toen ging de kat aan de deur krabben en toen moest ik haar wel binnenlaten. Ik heb dat filmpje alsnog gestuurd, met: 'poging tot huiskamerconcert'. Hij appte terug dat het echt goed klonk. Dus dat was aardig. Was misschien nog beter geweest als mijn kat niet vervelend deed.
Mijn kat haat mijn gezang. Ze gaat altijd weg als ik zing. Ik snap dan ook niet waarom ze naar binnen wil, als ze vervolgens geïrriteerd naar me gaat staren tot ik haar weer naar buiten laat. Nou ja, ze is niet zo slim. Of ze hoopt dat ik stop en haar ga aaien en knuffelen. Dat kan ook.

Ja, ik heb gewoon niet zoveel te melden.