Thuiszijn

Morgen zou ik eigenlijk weer naar de tandarts gaan, maar, ja, corona, hè. Ik heb twee gaatjes in mijn bakkes en moet minstens 1,5 maand wachten voordat daar naar gekeken wordt. Tenzij er spontaan een tand afbreekt of zo. "Spontaan". Voor spoedgevallen is nog plek.
Nee, ik heb er nog geen last van. Ik denk dat dat nog wel kan komen.

Ik weet niet, ik zou willen doen alsof ik heel chill ben en lekker rustig thuis zit, maar dat is niet echt zo.
Ik ging maandagochtend om kwart over acht 's ochtends naar de supermarkt, omdat ik dacht: ik kan beter vroeg gaan, vanwege het gehamster en zo. De winkel was alsnog leeg. Voor een recept had ik paprika's nodig, die waren er niet. En haricot verts, ook niet. Toen heb ik maar een courgette, de allerlaatste, en een aubergine gekocht. Dat was iets. Yoghurt, was ook wel handig. Er was helemaal geen yoghurt. Oh, en vissticks, want ik had zin in vissticks. Het werd lekkerbekjes.
Ik werd er gewoon verdrietig van. Onrustig, ook. Mijn moeder had nog voorgesteld dat ik dan wat vaker uitgebreid kon koken, om toch iets leuks te doen, maar als ik dan de ingrediënten niet kan halen, dan gaat dat niet.
Dus, dat.

En vanochtend ging mijn statistiekpracticum niet, want ik kreeg hele andere getallen dan in het antwoordmodel en ik weet niet hoe en er is ook niemand die met mij mee kan kijken wat ik verkeerd doe, dus toen ging ik even janken. Dat deed ik vroeger ook altijd als ik mijn wiskundehuiswerk maakte. Maar morgen probeer ik het opnieuw. Een vriendin zou me appen als zij het practicum heeft gedaan. Als het dán niet lukt, wil mijn vriend wel meekijken, want hij heeft ook statistiek gehad met hetzelfde programma. En dan gaan we daarna sushi maken. Als de toko nog open is.

Ik vertrouw het allemaal niet. Ik denk erover om naar Utrecht te fietsen, dat is ongeveer een uur, omdat ik bang ben dat het ov me gaat verraden. De bussen hier rijden bijvoorbeeld niet meer. Wie zegt dat de bussen in Utrecht ook niet opeens ophouden met rijden? Of dat de trein gewoon weigert te vertrekken? Straks kom ik niet meer thuis en moet ik zielig mijn vader gaan opbellen en hem van zijn thuiswerk afhouden. En als ik fiets, is dat ook weer wat beweging. Ook al weet ik de weg niet. Volgens Maps is het bijna vijftien kilometer rechtdoor. Vroeger fietste ik altijd tien kilometer naar mijn toenmalige vriendje. Vrijwillig!
Ik kan de fietsreis ook halveren door eerst een stuk met de trein te gaan. Ik moet sowieso langs het treinstation, dus kan net zo goed even kijken of er iets gaat. Denk ik.


Mijn vriendinnen stuurden me nieuwsberichten door over de rijen bij de coffeeshops, dat ik daar vast wel tussen zou staan, en mijn enige reactie daarop was: 'ja smoke weed everyday jwz'.
We keken het nieuws thuis en mijn moeder vroeg: 'En, staat je vriend erbij?'
En... weet je... zucht.
Volgens mij vond hij het wel kut om 3 weken geen wiet kunnen halen, wat dus uiteindelijk niet zo was, en doet 'ie er richting mij lacherig over. Dat andere mensen flipten. Ja. Andere mensen. Oké.
Dat was alles over wiet vandaag.

Ik ga morgen weer hardlopen en struikelen over kinderwagens, daarna weer aan statistiek en scriptie, misschien koekjes bakken, de volgende dag komt Animal Crossing op de mat vallen en als die binnen is, ga ik lekker fietsen naar meneer die in Utrecht woont.
Dat zijn zoal mijn plannen.