Vragen.

Het is misschien slecht, maar als ik wakker word is mijn eerste gedachte: ik wil niet meer. Ik ben deze hele situatie een beetje zat. Dat al mijn scriptiebegeleiding nu via de mail en telefonisch moet. Dat statistiekcolleges online worden gezet op een site die al het verkeer niet aan kan, waardoor de colleges constant vastlopen als je ze afspeelt. Het idee dat ik online een tentamen moet maken met mijn webcam en microfoon aan, zodat ik niet kan spieken. Dat ik tot 1 juni geen college meer heb, maar daarna zou ik sowieso geen college meer hebben, dus ik ben voor het laatst tijdens mijn bachelor op de uni geweest op een heel anticlimactische manier, dát.
En ik kan geen pole fitness gaan doen.

Als ik dan boodschappen ga doen, moet ik met een boog om iedereen heen lopen. Er is ook al minstens een week geen bloem in de supermarkt. Gewoon, tarwebloem. De allergoedkoopste. Niet te vinden. Mijn vader ging maar langs de biologische supermarkt en daar hadden ze wel bloem, dus ik heb hem onthaald als een held. Omdat bloem blijkbaar broodnodig is. Ha-ha. Ik hoop dat mensen ophouden met de Appie leegroven.
En de Coop.
En de Jumbo.
En de Aldi.
We hebben hier veel supermarkten, maar weinig bloem.

Het is een beetje alsof we in een alternatief universum leven, vind ik.
Het concert waar ik naar zou gaan is uitgesteld. Zoals zoveel concerten. Ik vraag me af of ik deze zomer nog op vakantie zou kunnen gaan. Daarmee bedoel ik: een paar daagjes ergens op een andere plek in Nederland zijn. Of of ik op mijn verjaardag naar het strand kan. Het is allemaal een beetje uitzichtloos. Ik wil niet meer binnen zitten, maar ik weet ook wel dat ik niet constant naar buiten kan, maar ik probeer in mijn eentje wel ergens naar toe te gaan.
Zo ging ik naar de Zeeman, want we hadden een thee- en handdoekentekort, omdat mijn moeder vindt dat we die nu elke dag moeten wisselen. Dat voelde ook een beetje illegaal. Ik kocht ook nog wat vloerdoeken voor mijn vriend die een zetje nodig heeft om aan een voorjaarsschoonmaak te beginnen. Het is een beetje, ik eet zijn brood met pindakaas op, hij krijgt er een vloerdoek voor terug.

Ze hadden bij de Zeeman handgel en mijn moeder vraagt al weken of ik dat in huis kan halen, want corona, dus ik kocht twee stuks. Dat was de maximale hoeveelheid. Dat voelde ook ergens illegaal. Eenmaal thuis vroeg mijn vader wanneer we dat gingen gebruiken. Ja. Als je ergens je handen niet kan wassen, kan je gel gebruiken. Maar we zitten toch vooral binnen? Ja. Maar ik moest het kopen. Dus dat deed ik maar.

Mijn vriend kwam een keer langs en hij heeft mijn ouders ontmoet, maar geen handen geschut, want dat mag niet. We maakten foe yong hai. Ik had op een of andere manier een deel van het ei te hard gebakken en licht verbrand. Het was wel oké. Daarna bracht mijn vader ons met de auto naar het huis van mijn vriend.
Kijk, hij mocht wel blijven slapen, zeiden mijn ouders, maar het huis is wel heel gehorig, hè, dus, - niet dat je het van plan was om te doen, maar dat je het effe weet, hè?
En mijn vader moest de volgende dag werken, dus dan zouden we vroeg naar bed moeten en ik wilde gewoon even Netflixen op de bank. Dus dat hebben we bij hem thuis gedaan.

De volgende dag ging ik met het ov terug in wat blijkbaar de drukste bus van de dag was en dat voelde ook heel slecht, dus de volgende keer ga ik verdomme 17 kilometer fietsen. Ik was met een vriendin een rondje gaan fietsen en toen bleek de terugweg van ons rondje afgesloten en hadden we uiteindelijk 34 kilometer gefietst, dus ik weet dat ik het kan. Het wíllen is een andere kwestie. En dan zegt mijn omgeving weer: maar je kan gewoon met het ov! en dan open ik 9292 en staat er dat ik alleen met het ov moet gaan 'indien nodig' en voor zoverre ik weet is het niet nodig om mijn romantische relatie te onderhouden.
Dus, 17 kilometer fietsen, ja.
Ik ga het een keertje proberen.

Mijn ouders vroegen wat mijn vriend van hen vond en mijn vriend vroeg wat mijn ouders van hem vonden en ik had geen van beiden om hun mening gevraagd dus toen kon ik geen antwoord geven.
'Dat vraag je toch gelijk?' vroeg mijn moeder toen. Nee, ik had er helemaal niet aan gedacht. Ik weet niet. Je zult het er gewoon mee moeten doen, toch?
Ik heb wel ergere mensen meegebracht, volgens mij. En mijn ouders zijn een beetje raar, maar ja, dat ben ik ook.
Want het was blijkbaar heel apart dat ik ze niet had gevraagd wat ze van elkaar vonden!!!

Dat was het gezeur voor nu.
Ik voel me een beetje een vogeltje in een kooitje.
Zegt de chick die naar de fucking Zeeman was gegaan, omdat ze binnen zitten zat was.