Masteronzin

Ik heb nog steeds, of alweer, vakantie. Vakantie en zo'n gevoel van impending doom, dat er iets mis zal gaan. Er kan alleen nog niets mis gaan, als ik nog niets hoef te doen.
Maar straks...!
Dat gevoel.

Ik heb nog drie weken om me in te schrijven voor een master. Eigenlijk heb ik alles al klaar; mijn motivatiebrief, mijn cv bestaande uit twee regels (oeps), een lijst van 51 bladzijdes van alle vakken die bij hebben gedragen aan het leren van bepaalde competenties, dat soort dingen. Nou ja, ik heb alles keer twee gedaan, want ik ga me inschrijven voor twee masters. Ik had eerst bedacht dat ik één master ging doen, één specifieke, ook omdat de master die ik eigenlijk wilde doen erg strenge toelatingseisen had: je moet minstens een 7 staan. Eigenlijk een 7,5, maar als je motivatie goed is, mag een 7 tot een 7,5 ook.

En, uh, ik sta voor dit jaar een 7,8. En het jaar daarvoor haalde ik een 7,1. En de twee jaren daarvoor waren het wel zesjes. Maar mijn gemiddelde over vier jaar is voor nu een 6,93 en daarmee durf ik me wel in te schrijven voor een onderzoeksmaster met strenge eisen. Ik heb een riedeltje geschreven over hoe ik ben gegroeid als persoon in de laatste jaren en ik hoop dat ze dat op zijn minst lezen en niet denken: huh, een 6,93 over vier jaar studie, dat is geen zeven!
Daarnaast hebben ze niet gespecificeerd waar die 'minstens een 7 gemiddeld' op slaat. Als ze naar mijn cijfers van dit studiejaar kijken, zal het wel goed zijn. Als het over de gehele studie is, hoop ik dat ze me een beetje matsen, want, ja, ik was achttien toen ik begon en toen wilde ik nog het studentenleven meemaken.

Ik wacht alleen tot die 8 voor het eerste deel van mijn scriptie online wordt gezet, dat ik toch nog een extra: 'zie je, ik kan het wel' heb.

Maar oh, wat ben ik bang om enthousiast te worden over een onderzoeksmaster, - misschien kan ik zelfs promoveren! -, om dan vervolgens neergeslagen te worden met een: 'je bent niet toegelaten'. Dus ik weet niet wat ik moet denken. Moet ik blij zijn dat ik überhaupt een kans maak? Dat mijn cijfers dermate goed zijn dat ik mogelijk toegelaten word? Of mag ik al gaan nadenken over wat voor onderzoek me het leukst zou lijken en of ik mogelijk in het universitair onderwijs wil of of ik wil promoveren of of of of-?
Of misschien vind ik het toch niets en wil ik liever die eenjarige master doen waar ik eerst mee gesetteld was. Ik ben 22 als ik mijn bachelordiploma binnen heb. Geen haast.

Ik keek naar wat cijfertjes over de twee masters. Een onderzoeksmaster duurt twee jaar. Mijn specifieke voorkeursmaster had maar 11 eerstejaars studenten. De 'gewone' master, van één jaar, had 104 eerstejaars studenten. Ik weet niet of er maar 11 eerstejaars zijn omdat de eisen zo streng zijn, of omdat niemand een onderzoeksmaster wil doen, want, onderzoek.
Om eerlijk te zijn is het hele vragenlijst ontwikkelen en statistiekanalyses niet helemaal mijn ding, maar het voorafgaand literatuuronderzoek en het conclusies kunnen trekken vind ik heel bevredigend en leerzaam. En ik vind het fijn om te schrijven. Lekker te lezen en dan te denken en dan te schrijven.

Maar dat kan ook bij een eenjarige master. Dan kan ik beleid of advies gaan schrijven en hoef ik niet helemaal moeilijk te doen met zelf onderzoeken.
Maar ik zou het wel willen leren. Echt wetenschappelijk onderzoek doen. Die bachelorscriptie voelt meer als een poging tot wetenschappelijk onderzoek dan daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek. Als eerstejaars wilde ik dolgraag onderzoeker worden. En toen haalde ik alleen maar zesjes, dus die gedachte heb ik vrij snel losgelaten.
Maar.
Nu kan het!
En zo.

En nu wil ik een acht halen voor mijn hele scriptie. Dan zullen ze echt zien dat ik capabel ben.
Maar ik kan nog niets doen. Ik moet een mailtje sturen voor de twaalfde. Dat is het. En dan wachten. Dus ik ben een bundeltje frustratie.

Voor mijn inschrijving voor die onderzoeksmaster had ik een aanbevelingsbrief nodig, die mijn scriptiebegeleider voor me had geschreven. Ik herkende me niet zo in wat ze schreef. Dat ik gedreven was, ja, oké, zeer zelfstandig, uh, dat weet ik niet. Dat het is waar mijn hart ligt, die master.
Nadat ze me die brief had gemaild, vroeg ze nog welke master ik precies ging doen.
Maar het is wel lief.
Ik durf niet te tellen hoe vaak ik 'maar' heb gezegd, - dat is alleen hoe mijn brein nu werkt, leuke dingen denken en vervolgens 'maar' erachteraan gooien, want misschien komen die leuke dingen en wensen nooit uit.

Ik leg de lat nu ook heel hoog voor mezelf. Ik weet wel dat ik het kan, omdat ik zonder er extra veel moeite voor te doen hoge cijfers kan halen, maar nu moet het, het moet het moet het moet. En misschien kan ik beter niet zo denken.
Maar eerlijk, ik heb ook nergens anders waar ik nu tijd in kan steken. Ik overwoog om een baantje te nemen, maar de vacatures gaan niet zo hard in deze coronatijden. En mijn moeder werkt in de zorg en vond het al naar dat ik mijn schoonfamilie ging bezoeken.

De moeder van mijn vriend maakte wel een beetje opmerkingen over hoe er veel appartementjes te huur staan in de stad en dat ze net te duur zijn voor één persoon, maar met twee personen is het vast wel te doen en deze stad is heel goed gelegen en het zijn leuke appartementjes hoor!
Dat soort dingen.
En ze appte mijn vriend achteraf dat ik een heel lieve meid was.
En toen zag ik haar nog een keer en toen bood ze me al een regenjas aan en ik weet niet wat het is met die familie en zich zorgen maken of ik die fietsreis droog blijf, want ik krijg ook elke keer van mijn vriend te horen dat ik zijn regenjas gewoon mee moet nemen.

Ik moest natuurlijk ook praten over wat voor studie ik deed en hoe lang ik nog wilde studeren en wat en ik wist het dus nog niet, dus, ja, daar kan ik ook niet tegen.
Dat ik dan jarenlang plannen heb en dat ze dan 'verstoord' worden door een extra kans.
Dat klinkt een beetje autistisch. Want het is een positief ding, zo'n kans. Alleen geeft het me juist stress, want het is niet zoals ik in mijn hoofd had.
Goed.

Ik zou wel een eigen plekje willen hebben, maar ik vind het nog wat te vroeg om met mijn vriend te gaan samenwonen. Of om daar over na te denken.