Eén plus één

Ik ben klaar met mijn scriptie. Met mijn bachelor. Als het goed is. Ik heb wel een 8,5 voor mijn presentatie gekregen, dus ik denk dat het goed komt. Nu kan ik me weer zorgen gaan maken over mijn toekomst en corona en wat ik allemaal wil doen en bereiken met mijn leven en wat voor soort baan ik wil hebben en of ik volgend jaar tijdelijk ga emigreren.

Ik weet niet, het is niet iets voor mij om te emigreren, maar voor sommigen ben ik die chick die veel over seks praat, dus het zou niet raar zijn als ik seksuologie ga studeren. En seksuologie geven ze alleen in Leuven. Ik dacht dat ik niet toegelaten zou worden, maar ik mag sowieso de master volgen als ik mijn eerste master af heb (want dat is psychologie). Dus dan zou ik naar Leuven kunnen. Daar een jaar seksuologie studeren. Dan weer terug met mijn masterpapiertje dat niet in Nederland te krijgen is. En dan kan ik geen seksuoloog worden, maar dat wil ik ook niet, ik wil beleid/advies schrijven en/of onderzoek doen.
Maar het idee.
Een jaar alleen in Leuven wonen.
Ik weet niet hoe Leuven is, hoor. Ben er nooit geweest.
Ik zou het alleen voor het papiertje doen. Het papiertje dat ik heel graag wil. En de kennis natuurlijk. De kennis die bij dat papiertje hoort.

Ik zou ook graag een tweede master willen doen. Dat kost je zo'n 11 of 13 duizend in Nederland. En het is zo'n 900 euro in België.
Waarom doet NL eigenlijk zo moeilijk over meerdere masters volgen?
Laat me leren.

Maar, ja, één plus één is twee, ik wil twee masters doen en dan het liefst eentje die niet in Nederland te doen is, maar het is in Nederland toch onbetaalbaar, dus, als ik dat volgend jaar nog wil, ga ik emigreren. Naar een plek 3 tot 3,5 uur verderop, met het openbaar vervoer dan.
Dit is een post-corona plan, in ieder geval.
Ik kan me er nu al zorgen over gaan maken. Of ik Vlaams ga verstaan (ja, je verstaat ook plat-Zeeuws), of ik wel 10 maanden in het buitenland ga overleven, of ik iedereen niet ga missen, of mijn kamerplanten niet zullen sterven bij mijn afwezigheid, of de ov-reis wel te overleven is als ik mensen op wil zoeken, of ik een kamer (sorry, 'kot', wat ik associeer met een konijn, want mijn ouders zeiden altijd 'koniene-kot' ) ga vinden, hoe studiefinanciering in België werkt...
Misschien ga ik het wel helemaal niet doen. Denk ik na afloop van mijn ene master: joe, ik heb hier geen zin meer in.
Ik weet het nog niet.

Ik kan dan altijd heel leuk verkondigen dat ik iets echt wil doen en als de tijd dan komt, vind ik het de moeite niet waard.
Dat gebeurt.
Dat heb ik nu met dat kookcursusgedoe. Ik wíl het wel doen, maar ik vind het te duur voor een studentje. Ik heb er misschien eerst geld voor nodig. En ik heb nu een ander plan voor ogen. Maar goed.

Ik moet mezelf even compleet uitzetten en gaan genieten van vakantie, in plaats van constant nadenken over mijn toekomst en hoe corona het mogelijk gaat verzieken.
Ik moet ook bedenken hoe ik een keer kan gaan zwemmen deze zomer. Het zwembad gaat niet open. Ik moet een fietsroute bedenken. Misschien kan ik een vriendin meeslepen. Gaan we ergens heen fietsen. Vroem vroem. Dan heb je die duik wel verdiend.

Ik heb de afgelopen dagen wel in mijn bikini in de tuin gelegen, dus ik geef in ieder geval geen licht meer in het donker.
Dat scheelt.

Ik maak me nu al zo lang zorgen over alles dat ik moeite heb om daarmee op te houden.