Onhandig

Vanmiddag was ik te vroeg voor mijn college. Ik had besloten om nog wat thee te halen bij een automaat, want daar kon ik al mijn vijf centjes in gooien. Ik koos voor een thee met een hoog cafeïnegehalte, want dat had ik wel nodig, dacht ik. En een dekseltje erop.

Buiten scheen de zon. Ik ging op het uiteinde van een bankje zitten, een paar meter van een groepje meiden vandaan. Ik zette mijn beker thee naast me, keek wat op mijn mobiel en gooide mijn thee op de grond. Het dekseltje vloog eraf en mijn thee met hoog cafeïnegehalte stroomde over de grond. Slaperig deed ik mijn benen omhoog. Oh. De goudbruine vloeistof spreidde zich uit onder mijn voeten. Oh. Ik stond op, pakte de lege beker, gooide hem in de bak en liep weg. Gewoon weg.
Zie je nou wel, ik had het goed: ik kon wel cafeïne gebruiken.

Gister had ik ook een mooie actie. Ik was klaar met werk, maar mijn trein reed niet; er kwam er pas weer een over een halfuurtje, dat stond er op de bordjes. Toen kwam er na een kwartier een trein op mijn perron. 'Enschede' stond erop. Ik dacht bij mezelf: er gaat nooit een trein op dit perron naar Enschede en er staat niets op de bordjes. Dus dit is gewoon mijn trein. Waarschijnlijk. Hij is gewoon een kwartier eerder. Of later. Met foutieve bordjes, want de NS zuigt.
'Zullen we gewoon zien waar we terechtkomen?' hoorde ik een vrouw zeggen. Dat hielp. Ik stapte ook maar in. Toen we met volle vaart langs mijn station reden, realiseerde ik me dat ik toch onderweg naar Enschede was. Oeps.
Uiteindelijk was ik maar een kwartier later thuis dan als ik de goede trein had genomen, maar het gaat om het idee.

Vanochtend stond er 'Haarlem' op de trein die ik normaal neem. Ik dacht: ho, ik trap er niet weer in! Maar er is hier helemaal geen directe verbinding met Haarlem, zeker weten niet. Oh, ja, dus ik stapte maar gewoon in. En ik ben op de uni gekomen. Wel te vroeg. Én ik gooide mijn thee om. Dat ongeveer.

Ik denk dat ik vandaag weer vroeg ga slapen.