Open wond
Het eene moment voel ik me sterk, ik weet zeker dat ik alles aan kan dat ik niet alleen sta en dat ik samen met hulp alles aankan dat alles wel gaat lukken.
Het andere moment laten ze me vallen, iedereen. Op die momenten weet ik niet wat ik moet, ik voel me tot mezelf aangewezen. Ik voel me slap en klein, ik wil alleen nog meer huilen en me in een hoekje verschuilen. Ik wil iemand die me bij de hand pakt, me op bed legt me beloofd dat alles goed komt geen mensen die me in de kou laten staan en op straat zetten omdat het niet anders kan.
Het gevoel van veiligheid is totaal weg, bij wie moet ik veiligheid vinden? Wie heb ik nog, waar moet ik heen? wat heb ik nog?
Ik ben tot mezelf aangewezen, maar ik heb niks aanmezelf. Ik zelf ben de slechste persoon bij wie ik terecht kan maar ik heb niemand anders. Alleen nepperds, ze doen alsof ze me helpen alsof ik bij ze terecht kan en op het moment dat ik het hardste hulp nodig heb laten ze me vallen.
Wat ben ik dan nog waard? Wat is mijn leven dan nog waard?
Ik weet dat ik niet negatief moet denken en het heus wel weer goed komt ik vind altijd wel een 'praktische oplossing' alleen voor me gevoel is het niet klaar, het is een open wond.
prinses., vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende