Optimisme en egoisme

Lu·lu· de; v -'s meisjesachtige vriendin van 13, alhoewel ze je het gevoel geeft dat ze ouder is dan jou, vréémde kledingsmaak

Wonder boven wonder had ik het kerstdiner overleeft. Het was muisstil aan tafel en niemand wist precies wat ze op hun bord hadden liggen, het enige wat ik kon identificeren was een dikke klonterige brij die verdacht veel leek op aardappelpurree. Maar het zou me ook niets verbazen als het stiekem gewoon gele modder was. Gelukkig hoefde ik niet de hele avond verplicht 'gezellig' kerstfilms te gaan kijken met het gezin onder het genot van pure chocolade truffels (GADVER). Lulu vroeg of ik mee uit wilde in het prehistorisch gat waar zij woonde. Schijnbaar is daar een heel leuk café en haar vrienden wilde mij schijnbaar dolgraag ontmoeten. Dat is ook voor het eerst dat mensen uitkijken naar mijn komst, dacht ik. Natuurlijk wilde ik mee naar het prehistorisch gat met het hoogstwaarschijnlijk nog prehistorischere café! Vooral toen Lulu sprak over een jongen met een vetkuif en bakkebaarden. Ik mocht blijven logeren en we zouden na het uitgaan Friends kijken tot we erbij neervielen. Totdat het lot een plotselinge wending nam.
Een sms-je van Mr. Ajax. Waarom nu, waarom nu, waarom nu?
Ga je vanavond nog naar Het Betonblok?
Natuurlijk ging ik. Dat stond al wéken vast, ik wóón daar!

Op dat soort momenten heb ik echt een hekel aan mijzelf. Natuurlijk belde ik Lulu op en vroeg of ze alsnog mee wilde naar die stomme betondoos, want ik móést er gewoon heen, alsof het een levensmissie was. Lulu wilde dat natuurlijk niet en zo werden onze wegen gescheden door één smsje. Het Betonblok, een kroegje waar nooit meer bezoekers komen dan je op twee handen kan tellen was in één klap DE place to be. Iedereen was er, zelfs mensen die het normaal maar een ballentent vinden. Zelfs de mensen die het maar een krot vinden voor alcoholisten en junkies. Of alcoholistische junkies. Mannen met lelijke krijtstreeppakken en puntschoenen. Meisjes met boa's en knalroze hakken. Ik was allang blij dat ik nog binnen kon, want na tienen stond er al een meterslange rij voor het kleine betonnen kroegje waar nooit iemand naar om kijkt.
Eerste biertje gratis, ik behoor tot het personeel. Tweede biertje gratis, beste vriend had medelijden met mij. Derde, Vierde, Vijfde biertje voor de helft van de prijs, vond nog een briefje van 5 in een zijflap van mijn portemonee en deelde het met WKD-drinkende vriendinnen. WKD is duur, dus ik vond dat ik meer mocht. En ook omdat ik steeds op en neer moest lopen omdat zij nog maar 15 zijn. Zesde en zevende biertje gratis, ook al was het bananenbier dat -ik zweer het je- naar vlees smaakte. En na het achtste gratis biertje was ik zat en had niet eens meer door dat Mr. Ajax niet meer langs kwam doordat het te ver weg was. Hij zat in een ander boerengat zichzelf vol te laaien, maakte ik op uit een reeks smsjes waarin hij zowat smeekte of ik daar heen kwam. Maar dat leek me geen slim idee, ik ben namelijk niet bepaald een navigatiesysteem. Sterker nog, ik ben een navigatieramp.


Ik ben een kampioen in het bedenken van worst-case scenario's en kan mezelf er dan ook helemaal gek mee maken. Wanneer iemand een duim breekt denk ik aan rottingsverschijnselen, infecties en amputaties. Als ik naar de Mac Donalds ga, kruis ik altijd mijn vingers, want ik heb er een enorme hekel aan als de Chicken Chili Wraps zijn uitverkocht of als je de milkshakes met mes en vork kunt eten. In dit geval probeerde ik mezelf dan ook koste wat kost rustig te houden. Mr. Ajax, zat, een kroeg vol meisjes. Misschien was dat de reden waarom hij zo ongelooflijk kortaf tegen mij deed? Ik had totaal geen zin in een humeurverpestend beeld in mijn hoofd. En waarom zou ik me er druk om maken? Als ik mee was gegaan met Lulu had ik die vetkuifkerel ook vast en zeker op zijn bek gepakt. We hebben geen verkering, geen serieuze relatie, we zijn hoogstwaarschijnlijk niet eens verliefd!
Klaar, weg rampscenario. Want stiekem ben ik toch wel optimischtisch hoor. Zo nu en dan.