Ouders die het niets schelen

Vandaag is de ruzie niet verbeterd, eigenlijk alleen maar slechter gegaan.
Geen contact met me ouders, en mijn moeder heeft nog niks gezegd. Ze probeert het niet eens, ze vraagt niet wat is er aan de hand? Het enige wat ze zegt is dat ik normaal moet gaan doen.

Ze vragen me mijn gevoelens voor mij te houden en te vergeten wat mij dwars zit, dat doen ze altijd. Naja dat verwachten ze, en als dat niet zo is raken ze geïrriteerd. Alleen ik kan niet doen alsof ze me niet gekwetst hebben, ik kan niet tegen mijzelf liegen en hun geen schuldgevoel geven. Ik wil dat ze weten dat ze fout zijn, maar ik wil ook dat hun een keer initiatief nemen om onze band goed te maken. Ik ben altijd degene die over problemen moet beginnen, meestal de eerste keer gaat het niet goed want dan lopen ze weg, want joh mijn herinneringen zijn zoo niet hetzelfde als die van hun, en dan de 2e keer gaan ze zich schuldig voelen. Omdat ze begrepen wat ze hebben fout gedaan? Nee, maar omdat ze hun kind aan het huilen hebben gemaakt.

Vandaag ben ik 2/3 uur weggeweest naar het bos zonder wat te vertellen, ik moest gewoon even rust hebben.
Toen ik terug kwam vroeg mijn moeder 'Oh waar ga je heen?' HEEN godverdomme ik kom terug. Alleen dat zij even weg was boodschappen doen voor hoogstens een half uurtje was een goed excuus voor haar, bovendien hoe moest zij dat toch weten dat ik weg was? Ik zat de hele dag in mijn kamer. Naja bijvoorbeeld dat toen ik terug kwam zij naast mijn kamer stond en ze kon beseffen dat ik er de afgelopen tijd niet ben uitgegaan.
Ik besef me nu gewoon, ik kan weglopen wanneer ik wil en niemand zou het merken. Ik zou in deze tijd aan de andere kant van het land zijn en hun zouden van niks weten. Nou dat laat je geliefd voelen.