Ruzie : Mening?

Ik zit nu op mijn kamer, en ik wil jullie mening.
Ik ben boos op mijn ouders en het boeit hun allemaal niet, maar ik vind dat ik er een reden voor heb.

Heel even wat voorgeschiedenis, ik heb chronische hoofdpijn. Dat betekent dat ik 24/7 hoofdpijn heb, soms wat erger dan anders. Vandaag was het best wel erg.

Naja mijn boosheid begon vandaag toen ik mijn afspraak miste omdat ik in slaap viel, trouwens overdag slapen is een teken van mij dat het niet goed gaat met mijn hoofd, en mijn moeder helemaal boos werd erdoor. Ze vroeg niet hoe het ging of wat dan ook, terwijl ik haar al in een eerdere ruzie had verteld dat ze slapen als een hint moet opvatten. Naja in ieder geval was ik die dag niet van mijn kamer afgekomen.
Toen kwam mijn vader thuis en die vroeg of ik depri was, dus toen vertelde ik hem het verhaal. Ik kreeg als reactie: 'Je moet je chronische hoofdpijn niet als excuus gebruiken', wat ik ook al eerder deze week gehoord heb.
Maar ik gebruik het niet als 'excuus', ik vertel wat er aan de hand is. Ik nam dit behoorlijk persoonlijk op, ik deal er al een jaar mee en ben er gedeprimeerd door geworden doordat ik telkens mensen een soort van moet 'bewijzen' dat het er echt is, ik heb er ook al een lange tijd problemen door gehad doordat mijn ouders me niet geloofden. Maar nu opeens deze opmerking.
Toen we gingen eten ging ik naar beneden, en toen deed iedereen alsof er niks aan de hand was en mijn moeder gaf me een kus op mijn hoofd alsof dat wel alles goed zou maken. Dit frustreerde me nog meer.

De rest van de avond heb ik op mijn kamer gezeten, terwijl mijn tante en nicht ook nog langskwamen. Toen ze weggingen hoorde ik mijn moeder zeggen dat ik boos was en op de vraag waarom zei ze dat ze het niet wist. Maar ze zei het alsof ik zo'n tiener was die boos word om niets, terwijl ze niets gevraagd heeft of wat dan ook.

Ik had altijd het idee dat ze me gewoon daadwerkelijk NIET kende, en daar was ik ook vaak boos om geworden. Maar nu begin ik te beseffen dat ze het wel zien, maar er gewoon niets aan doen.
Er zelf over beginnen heeft ook geen nut, mijn moeder gaat weglopen en mijn vader weigert toe te geven dat hij iets verkeerds heeft gedaan.

Ik zou gewoon willen dat ze zelf wat zouden doen om te laten zien dat het hun wel uitmaakt wat ik denk en hoe ik me voel.