...Proloog deel 1...

Dat haar aanwezigheid in het bos niet gewenst was, was duidelijk. Bomen leken zich van haar af te buigen op haar pad door hun bos, terwijl schaduwen en kou zich om haar heen schenen te spinnen. Een bijna tastbare stilte hield haar in de greep, alsof de lucht om haar heen gevuld was met de dood.

En dat was het.

In het huilen van de wind ging het geluid van haar voetstappen bijna verloren. Stug sleepte Sawena zichzelf voort, zich totaal niet bewust van de aankomende storm, maar slechts bewegend om niet te verdrinken in de eindelozen zeeën van tijd die ze tot haar beschikking had.

Het gekrijs van verstoorde vogels trok als een siddering door de gespannen stilte van het bos en met een ruk kwam Sawena halverwege haar bewegingen volledig tot stilstand. Ze ademde diep in, haar neus in de lucht stekend op zoek naar het spoor. Bloed; zoveel was zeker. Die zilte geur zou ze nog herkennen al was ze diep weggeborgen in de Negende Cirkel van de Hel.

Een doodse kou nam haar met elke hartslag meer in bezit en deed haar kronkelen van pijn. Binnenin roerde een beestachtig instinct zich, wat ze uit alle macht probeerde te onderdrukken. Het was te lang geleden sinds haar laatste ontmoeting met de Dood, besefte ze toen zweet in stroompjes langs haar ruggengraat naar beneden begon te rollen. Langer groeide haar haar, nagels veranderde in klauwen en haar hoektanden in dodelijke wapens, terwijl ze vocht over de zeggenschap van haar eigen lichaam. Sawena was geërgerd door haar onmacht om haar instincten volledig onder controle te houden en beet hard op haar lip zodat ze bloed proefde.

Hijgend kwam ze uiteindelijk half getransformeerd overeind. Haar verduisterde ogen hadden de wereld verandert in een plaats van schaduwen en schimmen en haar oren – groter en puntiger nu – hadden zich nog niet aangepast aan de aardse geluidsgolven, waardoor ze omgeven was door de stilte van de dood.

Een spottend lachje vormde zich op haar gezicht bij het zien van de velen zielen die zich om haar heen verzameld hadden, hopend door haar, de God van de Dood, weer terug gebracht te worden in het rijk van de levenden. Alsof.

Angst; de geur leek zich te vermengen met die van bloed en de Dood leek aan haar geest te trekken. Verward snoof ze de lucht nog eens op, in de tijd van haar transformatie was de geur van bloed dichterbij gekomen. Heel dichtbij.

Terwijl Sawena zich omdraaide zwol het terugkerende geluid aan als een crescendo in een volledig bemand orkest. Enigszins geschrokken zag ze hoe twee menselijke kinderen haar voorbij snelde en verbazing werd weerspiegeld in haar uitdrukking toen de kleinste haar recht aankeek alvorens zich weer te concentreren op het wegrennen van wat het dan ook was dat hen achtervolgde. De dood waarschijnlijk, als ze zichzelf als voorteken mocht zien.

Nog steeds enigszins van slag kwam het schot met de kruisboog voor haar even onverwacht als het voor de twee jongens geweest moet zijn. Haar ogen namen de man met de kruisboog in zich op, terwijl de kreet achter haar haar vertelde dat het schot doel had getroffen. De schutter was wat aan de kleine kant, zelfs voor mensen. Zwarte klederdracht met een van bloed schitterend embleem op de zijkant van zijn capuchon. Onbewust liet Sawena haar tong langs haar dodelijke hoektanden glijden. Het zag er naar uit dat ze per ongeluk op een feestje was gestuit en Dood zou haar ervaren gastheer zijn.






Het beginnetje van mijn Proloog. Ik moet aan het eind van het jaar een stuk proza inleveren voor mijn studie en ik dacht er aan dit in te leveren (de complete proloog dus). Dus mocht je dit helemaal gelezen hebben en er een mening over hebben. Laat het me weten, dat zou ik heel erg ontzettend waanzinnig waarderen! Dus alvast bedankt :]
11 mrt 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van PureHope
PureHope, vrouw, 119 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende