Snottebellen, kwijldraden en slijmdruppels

Ik vind het altijd zo mooi om te zien hoe mijn vriendinnen zo lief en leuk met kleine kindjes om kunnen gaan. Ze praten ermee alsof ze niet anders gewend zijn dan met kleine kinderen spelen. Ze weten ook altijd een gesprek aan te knopen of ze kunnen de kinderen laten kletsen zonder zich eraan te irriteren.
Ik kan dat niet. Ik weet niet hoe het komt, maar ik kan het niet. Op de één of andere manier begin ik me altijd mateloos te irriteren aan kleintjes van een jaar of 4/5/6 die constant met een vuile snottebel aan hun neus hebben hangen met een sliert dat bijna in het mondje hangt en kwijl dat op de kleren is gedrupt om je aandacht zeuren.
Jak. Nee bedankt, daar wil ik me niet in mengen.
Steeds hebben ze dezelfde soorten vragen:
"Wat vind je van mijn kleurplaat?"
"Lust jij ook een zandgebakje?"
"Zullen we verstoppertje spelen?"
En daar moet je dan nog vrolijk en zo geïnteresseerd en leuk mogelijk op antwoorden en het liefst doen wat ze vragen, anders krijg je óf een zielig gezichtje waar je je nog weken lang schuldig om gaat voelen, óf ze zeuren door, óf ze beginnen te janken en snotteren hun snottebel op je kleding, of je krijgt het nationale-kleuter-stopwoord naar je hoofd geslingerd waar je natuurlijk weer geen subtiel antwoord op weet te vinden: "Waarooooom?"

Wat ik ook zo moeilijk vind is om kleintjes te troosten als ze weer eens gevallen zijn.
Dan zijn ze in een speeltuintje van een klimrek gevallen waarvan je al honderd keer gezegd hebt dat ze daar NIET op moeten klimmen omdat het 'gevaarlijk' is, en hoe eigenwijs ze zijn, tóch gaan ze erop en vallen eraf waarvoor je ze nog zo gewaarschuwd hebt. Volop met de neus in het zand waardoor de snottebel in het zand gedipt wordt, een meters lange kwijldraad uit het mondje en het eentonige jankgeluid dat schel in je oren klinkt.
NEE. Kom nu niet bij mij aankwijlen. Ik heb het je nog zo gezegd.
Maar toch ben je dan weer verplicht om ze te troosten en het zand van de kleertjes en het ondergekwijld en gesnotterd snoetje af te vegen en te kloppen, anders krijg je weer van die blikken naar je toegeslingerd van niet-medelevende voorbijgangers die lijken te spreken: "Troost dat kind toch eens! Kun je er niet mee omgaan?!"
Nee. Ik kan daar niet mee omgaan. Nee. Jukkerdegadverdamme.

Ik houd me dan nog liever bezig met kleine baby'tjes. Die liggen lekker in je armen of op schoot. Je kunt ze rustig de fles geven, je hoeft het ze niet te verwijten als ze een keer vallen want 9 van de 10 keer is het jouw schuld als ze op de grond butsen.
En een bloppend snottebelletje uit het neusje of een burpend boertje waarbij er wat melk uit het mondje drupt is gewoon SCHETIG. Dat is LIEF.
Bij baby'tjes heb ik ook het gevoel om ze te verzorgen en vast te pakken en te knuffelen. Die zijn nog zo afhankelijk en drammen hun zin niet door en klimmen niet op veel te hoge klimrekken waar ze weer uit zullen vallen en waardoor je weer aan je verplichtingen moet voldoen. Baby'tjes stellen niet zo'n zwaaaar irritante vragen waar je gewoon niet op wilt antwoorden.
Eigenlijk zouden ze de-vieze-snottebellen-en-kwijldraden-periode moeten schrappen uit de kindertijd. Dat is eigenlijk gewoon een beetje overbodige aandachttrekkerij.
Zucht. Geef mij maar baby'tjes.