Wiskunde, scheikunde en rodeostieren

Damn. Die mentor van mij. Verschrikkelijk.
Af en toe is hij echt eng. Hij kan me vaak heeel lang, vies en slijmerig, zonder met zijn ogen te knipperen naar me staren waar ik gewoon kriegelig van word. Vaak doet hij dat als ik zit te kletsen en als hij wil dat ik mijn mond houd.
Vandaag zat hij me weer aan te staren. Ik kon het niet laten en zei tegen hem: "Meneer, ik heb al genoeg aandacht van jongens, dit hoef ik er niet meer bij."
Hij werd rood en begon te lachen. De klas lachte met hem mee. Nou ja... meer uit.

Even later vroeg ik of hij de grafieken met de formules nog een keertje wilde uitleggen. Hij zuchtte en zei geïrriteerd: "Godsamme, ik moet dat 200 keer op een dag uitleggen!"
Ik: "Ja, daar ben je leraar voor."
Hij grommend en blazend uit zijn neus: "Grrrr... en jullie zijn de LEERLINGEN die moeten LUISTEREN als ik, de LERAAR, iets uitleg!"
Ik: "Ja maar wij zijn er LEERLINGEN voor om het niet helemaal te begrijpen, of dat iets niet doordringt in onze leerplichtige hersentjes en we zijn er dan LEERLINGEN voor om daar naar te vragen als we het niet helemaal snappen."
Hij zuchtte, was knalrood (ik denk van frustratie want hij zag eruit alsof hij zijn vingers ieder moment op kon gaan eten) en ging het, grijnzend en een tikkeltje verbaasd dat een leerling hem op zijn plek had gezet, uitleggen.

Daarna vroeg een leerling of hij de breuken nog eens wilde uitleggen. Mijn mentor leek wel in een rodeostier getransformeerd te zijn, zó briesend en rood was hij intussen geworden. Hij tekende agressief een cirkel op het bord wat een taart bleek te zijn en 9 bolletjes erin dat kersen moesten voorstellen. Althans, het was de bedoeling dat hij er 9 zou tekenen. Hij tekende er 10.
Ik: "Zooo, meneer de wiskunde leraar kan goed tellen!"
Dit was het punt waarop zijn horentjes begonnen te groeien. Nog even en hoeven zouden verschijnen en een staart met een flosje eraan. Oh ja, en de koeienneus niet te vergeten.

Het uur daarna hadden we scheikunde van dezelfde half mentor/half stier. Het ging over chemische reacties. Ik kon me niet inhouden, stak mijn hand op en vroeg: "Euhm, als een jongen klaarkomt hè... Is dat dan ook een chemische reactie?"
Hij wist volgens mij niet wat hem overkwam. Hij bleef verstard op zijn plaats staan en langzaam aan begon er een zenuw te trekken bij de hoek van zijn mond. Hij werd knalrood (ja, verbazend maar waar, nog roder dan hij al was) en zenuwachtig en het was duidelijk te zien dat het zweet hem uitbrak. Ineens begon hij hard te lachen.
Hij begon een heel verhaal te vertellen over de biochemie en hoe het zo'n beetje in elkaar zit, maar voor verdere details moest ik toch maar eens langs gaan bij onze leraar biologie. Toen hij klaar was met zijn verhaal, stond hij een beetje onhandig en zenuwachtig te stuntelen met zijn lesboek en hij wilde nog iets zeggen maar ik zag dat hij zich aan het inhouden was. Ik zat op nog een reactie te wachten maar het was stil. En dat bleef het ook.
26 feb 2007 - bewerkt op 26 feb 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Ennaira
Ennaira, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende