struggles of yesterday

Hey lief dagboekje,

A lot of things happend....don't know where to start...
Gister snapte John me dus niet... ligt niet aan hem, maar hij denkt gewoon anders over bepaalde dingen, wat niet zo gek is als je 2 verschillende mensen bent.
Toen ik hier mijn verhaaltje van me af had geschreven luchtte het niet zo op als dat 't normaal doet. Ik besloot mn favoriete cdtje uit de auto te halen en dan lekker boven n muziekje te luisteren en een btje tot rust te komen. Ik had de cd uit de auto gepakt en fftjes de deur (voordeur van t huis) open gelaten. Ik was best pissed zoals je al kon lezen uit mn verhaal en dus hoefde er niet veel te gebeuren om 'de bom' te laten barsten. Ik kwam terug van de auto en had al gehoord dat de deur dicht was. Hij kon dicht gevallen zijn, maar ik verwachtte dat John hem (als 'grapje' dicht had gedaan. Ik deed de sleutel in de deur en voelde dat de deur op de knip zat. Ik was pissed, niet NU. Normaal kan ik daarom lachen, nu viel t écht verkeerd! Ik zei iets, weet niet meer wat, en wilde achterom lopen. John deed de deur open en zei iets van:"Krijg je de deur niet open schat?" Eerst wilde ik doorlopen omdat ik pissed was, maar ik besloot toch terug te gaan omdat ie t niet verkeerd bedoelde. Ik kwam bij de deur en tot overmaat van ramp viel de cd uit mn handen. Hoesje kapot, ik pissed en John probeerde er n btje grappig over te doen (om me vrolijk te krijgen). Ik reageerde niet/nauwelijks, legde mn sleutels op tafel en deelde mee dat ik naar boven ging. Toen ik net op de trap stond riep John me. Ik kwam terug en zag dat ie pissed was. Hij was boos dat ik zo op hem reageerde en dat ik 'zomaar' naar boven liep. Ik zei dat ie me ff moest laten doen en dat ik fftjes alleen boven wilde zijn. Ik liep weg zonder een antwoord af te wachten. Ik wist dat hij daar pissed om zou worden, maar ik kon niet anders. Voor mijn gevoel ben ik soms al teveel bezig met hem. Ik sta er vaak niet bij stil, maar af en toe is het me teveel. Ik woon bijn zijn ouders in huis, ik probeer er voor hem te zijn ivm. zijn dochtertje. Anyway, ik heb uit mn vorige relatie (dacht ik) wel geleerd aan mezelf te denken en mezelf op de eerste plek te zetten. Ik kan niet werken en heb dus veel vrije tijd. Veel mensen zijn dan aan het werk en ik heb pijn... en denk er dus veel over na. Natuurlijk verwacht ik niet dat John er 24 uur per dag voor me is, want ik heb vaak en veel pijn en hij kan er gewoon niet altijd voor me zijn, maar soms heb ik het gevoel dat er te weinig tijd aan wordt besteedt. Gewoon, praten over hoe ik het allemaal zie, hoe het ermee gaat en hoe ik me overal over voel. Ik weet dat hij er gewoon niet aan denkt, en das logisch omdat ik het steeds voel, en hij niet kan hij ook niet 'ruiken' (zoals ie dat zelf kan zeggen) dat ik er mee zit. Ook zegt ie dat ik er gewoon mee moet komen als ik wil praten, en ik weet dat dat ook kan, maar toch is de stap (te) groot voor me. Ik denk omdat ik niet weet wat ik precies wil zeggen en wat ik kwijt wil. Ik neem het hem niet kwalijk, meer mezelf. Want als ik aangeef dat ik er mee zit, is ie er voor me, for real!
Anyway, ik was dus boven en binnen een paar seconde hoorde ik John (boos) de trap op komen. Hij zei dingen als:"Waar slaat dat nou op, waarom doe je zo, onterecht, e.d." Ik zei tegen hem dat ik, zoals ik al eerder zei, gewoon ff rust nodig had en fftjes alleen moest zijn. Hij liep boos naar beneden, en voor de eerste keer had ik niet het gevoel naar benenden te moeten gaan. Nee, ik moest nadenken. Hoe ging ik er mee om dat ik (te)veel aandacht nodig heb waar hij geen behoefte aan heeft. Ik ging nadenken over hoe dat zou gaan als we samenwonen, en hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan. Ik zag het al helemaal voor me":
's ochtends komt ie thuis, gaat naar bed, kust me wakker, en ik moet naar mn stage toe. Ik kom thuis, hij is net wakker. Ik ga koken, we eten,afwassen, hij gaat fftjes iets voor zichzelf doen en daarna omkleden e.d. om te gaan werken. Zou dat genoeg voor me zijn? Maakt niet uit of dat wel of niet zo is, ik zou er zelf iets aan moeten doen en er een goede middenweg in vinden aangezien ik voor hem kies/gekozen heb en met hem wil samenwonen. Dat laat ik niet door zoiets als dit overgaan. Nee, ik hou echt van hem en het gaat zo goed tussen ons, ik weet zeker dat ik dit wil. Maar je gaat wel nadenken... misschien zelfs twijfelen. Over alles wat mn ouders hebben gezegd... over dat t misschien te snel is, over dat we een heleboel dingen van elkaar nog niet weten etc.etc. Ze hebben gelijk, daar ben ik nu wel achter. Ik vind het niet té snel, wel snel, maar niet té, maar ze hebben wel gelijk dat we een heleboel dingen van elkaar nog niet weten en nog niet kennen. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar doordat ik min of meer voor hem kies/nu al gekozen heb, zal ik daar wel zo snel mogelijk mee om moeten kunnen gaan. Niet dat er veel dingen zijn, dit is tot nu toe het enige wat ik moeilijk vind. En dat ligt niet aan hem, gewoon verschillende behoeftes I guess..... maakt allemaal nix uit hoor, dat wil ik niet zeggen, en het heeft nix met hem te maken... maar met mezelf. Leren kampen met mezelf....leren 'dealen' met mn eigen behoeftes en gedachtes. Ik heb al eens eerder gezegd.... soms wil je de dingen die je zelf niet kunt, een ander op laten vullen, en misschien is dit ook wel zoiets. Ik merk dat ik alles weer naar mezelf toe ga draaien en ik weet dat ik dat niet moet doen. Het is niemands fout, gewoon 2 verschillende mensen...that's it.. niet meer en niet minder.
Anyway, ik was dus boven en John riep me. Ik moest naar beneden komen want hij wilde me iets laten zien. Ik weet dat hij het heel erg moeilijk vind wanneer ik fftjes tijd voor mezelf nodig heb. Het liefst blijft hij bij me en heeft hij de dingen na tien minuutjes uitgepraat. En ik ook, tuurlijk, dat zou t makkelijkst zijn, but sometimes things don't work that way! Maar goed, ik kwam dus beneden en hij zat achter de pc. Hij had iets voor ons besteld en liet me dat zien. Ik vond het lief van hem... de manier waarop hij t een btje probeerde te lijmen. Hij deed alsof er nix aan de hand was, en extra lief. Ik denk omdat ie er toch wel een btje 'spijt'(misschien) van had dat ie zo naar boven was gestormd en had gezegd dat t nergens op sloeg, omdat ik tegen hem had gezegd dat ik fftjes alleen wilde zijn. Maakt niet uit, hij deed lief. Ik merkte dat ie t moeilijk vond, en hoe fout dit moment ook voor zoiets mag zijn (dat wat ie besteld had, niet echt perfect timing )ik vond het lief van hem. Zn eigen maniertje om me iets duidelijk te maken. Hij keek een beetje ongerust naar me. Dus ik begon er over. Over wat er aan de hand was. Ik zei dat t moeilijk was om uit te leggen en dat t beter was als ik nog fftjes naar boven ging, ik had nog tijd nodig. Hij drong erop aan dat ik het hem vertelde en dat recht had hij eigenlijk wel nadat ik me zo had misdragen ten opzichte van hem. Ik legde uit dat ik had gehoopt op een dagje samen op de bank liggen en n filmpje kijken, samen eten, samen n spelletje ofzo doen...je snapt t wel. Hij zei ook tegen me (precies de spijker op zn kop getikt) dat hij als hij een dagje vrij is gewoon liever een beetje dingetjes voor zichzelf wil doen. En dat bedoelde ik dus. Ik legde hem uit dat ik het fijn vind, dat wanneer hij is een dagje vrij is en we alle2 helemaal nix te doen hebben, om dan lekker samen te zijn... beetje te kletsen boven op bed... over dingetjes praten zoals zijn kindje, mijn pijn, onze toekomst...e.d. Lekker muziekje aan, lief doen tegen elkaar...u know the deal Hij snapte toen ook dat ik zeidat we wat dat betreft gewoon verschillend zijn, maar hij vond het wel moeilijk. Ik zei dat ik nog fftjes naar boven ging en dat vond ie moeilijk. Dat deed me zo goed.. om te zien dat hij het moeilijk heeft als ik me terug trek. Net zoals dat hij net zei dat ie t moeilijk vind dat ik hier dingen typ, die ik misschien niet tegen hem zeg... of anders tegen hem zeg. Dat vind ik fijn...dat is een soort bevestiging dat ie echt om me geeft en wilt weten hoe het met me gaat.. in goede en in slechte tijden.

Ik ben blij met hem..... Hij luistert naar me, misschien niet meteen, maar zeker wel na tien minuten. Hij praat tegen me.....Hij denkt met me mee.
Ik hou echt van hem en wil het samenwonen echt doorzetten.
Ik weet dat we nog moeilijke tijden gaan krijgen, maar dat is in iedere relatie zo. We horen bij elkaar, that's one thing that I know for sure...

Ik ga nog fftjes een apart verhaal typen over de gebeurtenissen van vandaag... hij is nml. weer bij zn dochtertje en dus ook ex geweest *kill*kill*

Dikke Kus&Knuffeltje,
Lot.


PS: Nogmaals bedankt iedereen voor de fijne reacties hé!!! Kusje aan jullie allemaal! *smak*