such a great fealin'

Gister ben ik samen met John bij m'n ouders gaan eten. Het was super gezellig ... even with my sister around! Mijn zus heeft ADHD en heeft sinds haar puberteit alles op mij afgereageerd. Het is al een aantal keer mishandeling genoemt door behandeld artsen van haar, maar dat vind ik een groot woord aangezien ze mn zus is. Ze studeert inmiddels al een paar jaar in Rotterdam, en dus zie ik haar erg weinig. Maar nog steeds iedere keer als ze thuis komt, heb ik t gedaan en scheld ze me uit en wordt ze agressief. Een lang verhaal met wat dat voor invloed op me heeft gehad en nog steeds heeft, en daar wil ik nu ook even niet aan denken, aangezien het echt heel erg gezellig was gister. We hebben veel lol gehad en John heeft ook lekker met mn ouders zitten kletsen. Wat een kwebbelkous is ie toch hé.... (bijna) net zo erg als mij! hahaha
John en ik hebben inmiddels drie maanden wat. Ik woon officiël op mezelf, maar on-officiël woon ik bij hem (& zn ouders). Ik slaap hier iedere nacht en eet en doe alles hier. Het klikt er goed tussen mij en z'n ouders, en t is ook al snel zo gegaan dat ik bij hen 'introk'. Het is zo al snel gegaan doordat hij veel nachtdiensten draait, en dat inhoudt dat hij overdag slaapt en vanaf half tien 's avonds werkt, waardoor we elkaar weinig kunnen zien. Maar wanneer ik natuurlijk hier woon, zie ik hem iedere dag. We zijn dus vaak bij elkaar, maar echt samen niet. Wel genoeg... niet veel, maar wel genoeg. En door wat er allemaal in mijn leven en lichaampje afspeelt, is het fijn om veel bij elkaar te zijn. Gewoon, hem om me heen hebben. En altijd kunnen praten. Ook maakt hij me aan het lachen en laat ie me heel goed merken dat ie van me houdt.
Ik kende John al een jaartje of vijf/zes geleden. We gingen alle2 met dezelfde vrienden groep op. Al vrij snel werden me echt maatjes. We waren veel samen, ook als we met die groep waren. Het klikte super goed, en hij is toen anderhalf jaar verliefd op me geweest. Ik wist dit, maar hij was 16 en ging al uit en had al sex enzo, terwijl ik nog maar net 14 was en bij de gedachte aan sex misselijk werd, en nog niet uit mocht gaan (mocht van mn ouders pas vanaf mn 16e).
Hij was overal al veel verder mee dan ik, en dus is het nooit iets geworden. Op een gegeven moment ging ik steeds minder met die groep om, omdat ze begonnen te blowen (had ik n hekel aan) en veel dronken.
3,5 Maand geleden had ik een taxi besteld vanaf het huisje waar ik inmiddels woon. Ik was daar bij een vriendin geweest (woont daar ook). Er werd aangebeld en T. (zo heet die vriendin) liep alvast naar beneden om de deur open te doen. T. zat een aantal jaar geleden ook bij diezelfde groep en kende John dus ook (goed). Ze deed de deur open en ik hoorde al enthousiast gepraat. Toen ik bij de deur kwam zag ik dat het John was. Het deed me meteen weer wat om hem weer te zien. Ik had hem in al die 5/6 jaar niet gezien en ik had gewoon nog steeds een zwak voor hem.
In de taxi vertelde hij me dat zijn vriendin zwanger was (7 maanden) en dat ze het net die dag daarvoor uit gemaakt had. Hij had het er erg moeilijk mee, maar praatte er wel veel met me over. Toen we bij mijn huis waren hebben we nog een uur in de auto zitten kletsen. Hij moest weer verder dus besloten we telefoon nummers uit te wisselen en een keertje wat af te spreken. Uit gewonen belangstelling vroeg ik wat hij de volgende dag (vrijdag) ging doen en hij zei dat ie pas om half tien 's avonds moest werken. Ik zei dat ik de hele dag vrij was, en dus spraken we af. We zijn naar een strandje geweest en hebben de hele middag lekker zitten kletsen. Ik wilde niet verliefd op hem worden gezien de situatie met zijn ex, en dus deed ik me anders voor dan ik was, want ik voelde dat ik (nu al) meer voor hem voelde dan eigenlijk m'n bedoeling was. De dagen erna hebben we elkaar vaak gesproken en vaak gezien. Bij het 2e 'afspraakje' was ik al meer mezelf. Dat kwam door hem. De dingen die ie zei en m'n gevoelige kant die hij naar boven haalde. Ik had bij het 2e afspraakje al bij hem gehuilt. Alles voelde zo vertrouwd en gewoon net zoals vroeger. En toen ik vertelde over mijn pijn&klachten, ging hij daar zo ver op door dat ik begon te huilen en alles naar boven kwam. Al snel (na een weekje ongeveer) kregen we wat. We vonden het alle2 snel, aangezien het nog maar een weekje uit was tussen hem en zn ex, en nog maar 1,5 maand uit was tussen mij en mn ex (2 jaar iets mee gehad, erg slopend geweest). Maar wat we voor elkaar voelde konden we (vooral tegenover elkaar) niet verbergen en we vonden het alle2 moeilijk om dan toch die afstand te bewaren en met elkaar om te gaan als goeie vrienden. We besloten het gewoon te proberen omdat we stapel gek op elkaar waren, maar aangezien het nog maar net uit was en zijn kindje op komst was (en zn ex moeilijk deed over de kleinste dingen) moesten we het geheim houden. Dat was zooo ontzettend moeilijk. Je bent blij en gelukkig met elkaar en wilt het aan iedereen vertellen, maar dat kan dan niet. Door zijn werk bij de taxi en in een discotheek kent hij veel mensen, en dus ook de meeste mensen die mij kennen. We konden alleen bij hem thuis ongestoord onze gang gaan. We konden niet weggaan samen omdat we gezien konden worden, en mijn ouders mochten nog nix weten aangezien hij een kind zou krijgen en dat wil natuurlijk geen een ouder voor z'n dochter. Het was nog pril en we besloten het pas aan mijn ouders te vertellen wanneer we al een langere tijd iets hadden en zeker zouden weten dat t vol zou houden. Tja, en nou woon ik wel op mezelf en zie ik mijn ouders alleen op vrijdag avond en zaterdag als ik werk, maar ik heb een goeie band met mn ouders en kan gewoon niet iets verzwijgen voor hen. M'n ma was er al snel achter, maar ik heb het officiël pas na een maand verteld.
Anyway, John was stapel gek op me en kon het moeilijk verborgen houden omdat ie zo gelukkig met me was, en dus al voordat zijn dochtertje geboren was gingen we samen de stad in e.d. Ik vond het wel eng, want stel je voor dat zn ex erachter zou komen en hij z'n kind niet meer te zien zou krijgen (geloof me, zo is ze) vanwege door! No way, dat ik dat op mn geweten wilde hebben! We hebben in die tijd veel gepraat, omdat het toch moeilijk zou worden wanneer het kindje geboren zou zijn...voor mij. Ook met zijn ouders praatte ik veel, wat erg fijn voor me was!
Inmiddels is dus zijn kindje geboren, en hij mag er (naja, heeft dus geen keus) 1x per maand naartoe. Het is erg moeilijk voor me geweest dit te accepteren (dat hij een dochtertje heeft) en de eerste keer dat ie geweest was kon ik de foto's niet eens zien. Het was moeilijk, want hij was zo blij met zn dochtertje en ik voelde me zoooo kut, maar ik kon het niet maken dat aan hem te laten merken omdat hij zich dan ook klote gaat voelen en erover na gaat denken terwijl hij zich dan volledig op zn dochtertje moet richten. Ik heb, vooral in die tijd, veel met zijn ouders gepraat en ook heel veel aan zijn zus gehad. Bij hen kon ik altijd terecht en dus ging ik met mn problemen omtrend zn dochtertje naar hen toe.
Mijn klachten en pijn werden ook steeds erger en dat was ook erg moeilijk, voor ons alle2. John had te maken met 2 verschillende Liselotjes en ik zat/zit met veel vragen en die constante pijn&vermoeidheid ofcourse.
Inmiddels gaat het super goed wat zn dochtertje betreft (ten opzichte van John&mij) en heb ik het volledig geaccepteerd. Ik probeer hem zo goed mogelijk te steunen in de dingen die hij doet en naar hem te luisteren en met hem te praten wanneer zijn ex hem weer ongeloofelijk lullige dingen flikt en hem pakt door middel van zijn dochtertje. We praten erover en hij vindt het fijn dat hij bij me terecht kan en ik probeer met oplossingen te komen met betrekking tot hoe hij er mee om kan gaan, hoe hij met haar en haar ouders om kan gaan.
Hij helpt mij heel goed wanneer ik met veel vragen over mn lichaampje zit en wanneer ik terug slide in die diepe put. Hij praat met me en geeft een heel andere demensie aan dingen.
Ook kunnen we zooooveel lol hebben! Zelfs samen stappen en uit ons dak gaan gaat geweldig...ik dacht dat dat gewoon niet mogelijk zou zijn met je 'partner'....maar dus wel! Hij is echt mn maatje, en dat is heel belangrijk.
Ik heb 2 jaar een relatie gehad en ik dacht op een gegeven moment echt dat hij de ware voor me was. Uiteindelijk ging het gigantisch fout en heb ik voor mezelf gekozen en het 'uitgemaakt'. Nu ik John heb zie ik hoe het zoveel leuker kan. Van hem hou ik écht. Ik dacht dat ik dat van mn ex al deed, but no way! Ik leer nu de waarde van echte liefde kennen. Tuurlijk hebben we af en toe struggles, maar dat heeft dan altijd te maken met mn pijn en toendertijd met zn kindje. We hebben overal de zelfde ideeën over en geven elkaar veel vrijheid. Ik heb bij mijn ex in die 2 jaar nog nooit het gevoel gehad dat ik een gezinnetje (kinderen) met hem wilde. Ik was er niet zeker van hoe hij met kinderen om zou gaan en of ik dat wel écht met hem wilde, ook al zei ik tegen hem van wel. Ook samenwonen leek me eng. Op een gegeven moment zijn we daar wel mee bezig geweest, maar is nooit zover gekomen. En met John... ik woon nu al bij hem en zn ouders en ik voel me zo goed.. ik kan het niet uitleggen,maar hij is denk ik echt de ware voor me. Misschien zullen mensen wel denken dat je dat niet na 3 maanden al kan weten,maar ik ben er van overtuigd van wel. Bij m'n ex heb ik dat nooit gehad, dat gevoel. Ik dacht dat hij de ware was, maar dat de dingen die mij niet lagen, gewoon een kwestie van wennen was. Maar die dingetjes die ik in het begin al moeilijk vond, zijn uiteindelijk de dingen geweest waar het op stuk gelopen is (van mijn kant).
Ik denk dat ik veel woorden kan gebruiken, maar dat het gevoel dat ik heb moeilijk te begrijpen en te verwoorden is.
Ik voel nu al echt de behoefte om lekker samen met John m'n eigen stekkie te hebben en lekker samen met hem te wonen. Ook heb ik nu al echt zin in de periode die komen gaat... en kijk ik uit naar een gezinnetje met hem. Hij is zo ontzettend lief en ik weet zeker dat ie helemaal voor de kinderen zal gaan. Doet ie nu ook voor zn eigen dochtertje en hij is altijd al helemaal gek van kinderen geweest.

John heeft vanaf het begin af aan al gezegd dat we alles een beetje rustig aan moesten doen en hij zei ook 'pas' na 2 maanden dat ie van me hield. Dat vond ik heel erg fijn, omdat ik wist dat hij niet zo snel na zn ex al van iemand zou kunnen houden, en dus wist ik dat ie het echt meende en voelde. Ook over uit huis gaan... hij heeft altijd gezegd dat ie dat pas over 1 of 2 jaar wil. Maar toen ik vanochtend beneden kwam, had hij het er met z'n ouders over welke spullen hij al allemaal had en wat hij nog moet hebben. Hij zei toen tegen me:"Hey Lot, die banken van je ouders die je mocht hebben, waar staan die en mag je die nog hebben?" Ik voelde een stroom van blijdschap,liefde&voldoening door mn lichaam heen stromen. Ik zei dat ik ze nog mocht hebben en dat ze al op mn kamer staan bij mn ouders thuis, tot wanneer ik ze kan gebruiken. Ik ging erbij zitten en luisterde naar het gesprek. John had het erover dat ie na de vakantie wil gaan kijken naar huisjes. Inmiddels heeft hij al veel punten bij de woningbouw opgespaard, en dus is het een kwestie van snel reageren en een beetje mazzel hebben. Maar, hij wil dus samen gaan wonen!!
Ik had dit gevoel toevallig voor de eerste keer een weekje geleden. Ik voelde toen ineens de behoefte om met hem samen een huisje te hebben en ik had een soort visioen/droom van hoe het zou zijn. Ons eigen huisje, met onze eigen spulletjes. Lekker voor hem koken wanneer hij thuis komt uit zn werk en ... tja.. gewoon echt samen wonen!
We wonen nu in principe ook al samen, alleen dan wonen we in bij zn ouders. Met hun spullen en in hun huis, en da's toch anders. Maar door wat we nu al mee hebben gemaakt samen en doordat we elkaar nog geen 1 dag (soms pakt ie me vast, kijkt ie me aan en zegt ie:"Weet je schatje, in die drie maanden dat je hier woont hé, ben ik je echt nog geen 1 dag of moment beu geweest of een benauwd gevoel gehad."knipoog beu zijn geweest of het gevoel hebben gehad niet te kunnen ademen, leven.
Ik ben zo blij dat ik nu weet dat hij hetzelfde voor me voelt als ik voor hem, en dat komt niet alleen door het gesprekje van vanochtend. Het komt ook door zijn gedragingen van de laatste tijd en de manier waarop hij met me omgaat en de dingen die ie voor me doet en met me doet.

Ik hou echt van hem, en dat is zo'n fijn gevoel.
Het gevoel dat je een maatje hebt, iemand die er onvoorwaardelijk voor je is. We hebben al snel heel veel meegemaakt en er zijn veel dingen die onze relatie op de proef heeft gesteld (vooral zijn dochtertje natuurlijk!) but we're still goin' strong!

Ik voel me gelukkig.... *zucht*zwijmel*

Liefs&Een Hele Dikke Kus,
Lot.
15 jul 2002 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Liselot
Liselot, vrouw, 41 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende