Tegenstrijdig
...dat is wat de laatste tijd kenmerkt.
Totaal afgevlakte emoties
afgewisseld met hoge pieken
Verplichte rust en ruimte
gevolgd door te veel drukte
Stil op mijn eilandje zittend
en meegevoerd door anderen
Moordende eenzaamheid
tegenover liefde en geborgenheid
Het is zo verschrikkelijk verwarrend en lastig tegelijk. Ik wil zo graag, maar weten hoe is mij (nog) onbekend.
Veiligheid vond ik in het afstand houden, maar ik kan niet altijd alles van me afduwen.
Langzaam komt hij dichterbij. Hij, een lieve hij. Een fijne hij. Een hij die zorgt en lief heeft.
Het liefst haak ik af, duw ik hem weg en sluit ik me op in de veilige haven. Ver weg van alles wat kan.
Enkel en alleen om het hem niet zo moeilijk te maken en zelf de hoge wisselende golven te kunnen ontwijken.
'het is een proces waar je doorheen moet', ik wil het niet meer horen. Ik weet het zelf donders goed.
Maar hoe weet ik dat het is zoals het hoort te zijn en kan/mag ik mezelf overgeven.
Al voelt het alsof ik mezelf dan verlies in het vreselijke onbekende.
Ik snap er vrij weinig van
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende