Teleurstelling, of woede?

En dan zijn wij nu verbonden met elkaar. Het gaat allemaal prima, geen problemen. Gewoon gezellig, echt verliefd zijn. Gelukkig zijn. Dan komen er toch weer vragen in mij op, zoals wat verwacht je nu van me? Dat we binnen enkele dagen verder zijn gegaan? Dan zal ik je echt moeten teleurstellen. Elke avond nachtenlang met je bellen zorgt ervoor dat ik steeds meer bloot durf te geven. Alleen dit durf ik maar niet te vertellen. Straks valt het je zo tegen dat je afhaakt. Alhoewel je wel echt verliefd bent, dat ziet iedereen. Maar dan nog, als je dan wel afhaakt, zou ik je niet verdienen zou ik dan te horen krijgen. Maar daar ben ik het niet mee eens. Ik stel de mensen op dat moment teleur. Eigenschuld. Heb je helemaal zelf in de hand gewerkt. Dus zeik nu maar niet, maar vertel het hem. En ik moet dan maar kijken wat hij er mee doet. Ik denk stiekem dat hij het wel zal begrijpen, maar toch lichtelijk teleurgesteld zal zijn. Of kwaad, maar dan niet op mij, maar de gene die mijn leven beheerst. Ja je wordt denk ik kwaad. Vandaag ben je ook al je woede gaan af reageren. Je hebt je nooit kunnen voorstellen hoe het zou zijn voor ons, als het eenmaal achter de rug was. Ik vertel je daar meer over. Ik vertel het je en het wordt je duidelijk, maar toch het maakt indruk op je. Het doet je deels pijn, maar je helpt me hierdoor heen. Alleen al door lekker jezelf te zijn, vrolijk, realistisch, aardig, spontaan. Van alles, allerlei dingen die ik nu echt nodig heb.
12 mei 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Boekje
Boekje, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende