the one that got away

Om te beginnen: ik geloof niet in het lot. Wel in toeval, wilskracht en kans. Maar soms doen dingen je twijfelen.

Ik kwam haar tegen in mijn introductieweek, een tijd waarin 7000 aankomende studenten en honderden reeds-studisten door elkaar lopen. Uitgerekend iemand die ik op mijn werk had leren kennen, en toen al vaag herkende van mijn eerste school. Later die week weer, andere plek, zelfde gevoel.

en maand later op een hospiteerborrel, zat ze er weer. Niet het moment om bij te praten. Daarna meer dan een jaar niks.

En nu loop ik gisteravond een kennismakingsborrel binnen en wie zit daar?

The one that got away.

Degene met wie ik elke keer als ik haar zag, een klik voelde. Een connectie die je niet snel hebt. Volledig op één lijn zitten, met elkaar kunnen praten, in een groep alleen oog hebben voor elkaar.

Ooit kwam ik haar in mijn hometown in tegen in de kroeg. Na haar en haar vrienden overgehaald te hebben mee te gaan ergens anders heen, kreeg ik als uitleg dat ze ''overtuigd was toen ze in mijn ogen keek.'' Vijf minuten later verloren we elkaar uit het oog en heb ik haar niet meer teruggezien.

Elke keer als we nu samen zijn wijst alles in de richting dat er iets gaat gebeuren, maar nooit komt het ervan. Iedereen is daar verbaasd over en at the risk of sounding cocky, ikzelf nog het meest.

Misschien is het omdat ik bij haar nadenk over wat ik doe, waarbij dat normaal vanzelf gaat. Ik weet het niet, maar het leidt nergens naar. Steeds kan ik het ook wegstoppen, en ga ik door met waarmee ik bezig ben. Er gaan maanden voorbij dat ik niet aan haar denk.

Tot ik haar weer tegenkom.