Sportscholencultuur

Omdat mijn levensstijl zijn sporen nalaat, ben ik het afgelopen jaar serieus gaan sporten. Naast het roeien, wat helaas een keuze is gebleken te zijn tussen af en toe een wedstrijdje pakken of 32 keer per week trainen, zit ik drie dagen per week in de sportschool. Leuke uni heb ik, kost me 150 euro per jaar en dan kan ik alle sporten doen die ik wil en zovaak gebruikmaken van de faciliteiten als ik wil.

Dus dan download je een trainingsschema, gooi je het dieetschema weg, bel je een andere enthousiasteling en ga je knallen.

Dat kiezen van een metgezel is nog niet eens zo makkelijk. Ik heb er eentje die alles perfect weet en je feedback geeft als het nodig is. Hij kan aan mijn lichamelijke reactie zien of ik te licht of te zwaar bezig ben en weet de beste volgordes van apparaten.
De ander echter, verkeert nog altijd in de veronderstelling dat het een wedstrijdje is. Waar zich dat in het begin uitte tot altijd een oefening op een zwaarder gewicht willen doen, waarna hij een week spierpijn had, is het nu bij alles wat je doet, zeggen dat je het fout doet, en zeggen dat je niet goed telt. Erg vervelend. Oh well.

Zaterdag was een mooie, warme, zonnige dag. Dit vertaalde zich in het feit dat de fitnessruimte gisteren he-le-maal vol zat, met mensen die ik er nog nooit had gezien, wanhopig om een figuur te kweken. Dat dit al te laat is hoef ik waarschijnlijk niet te vertellen, maar het levert vermakelijke schouwspelen op.

Zo was daar de kleine Aziaat die zijn eigen oefeningen bedacht. De kracht zit hem in herhaling, maar hij pakte twee halters en deed 10 vershillende oefeningen in één serie.

Dan waren er twee iets te dikke gasten, die elkaar bij elk apparaat uitvoerig gingen uitleggen hoe deze precies werkte, waarbij ze allebei een ander verhaal hadden. Toen ik ze wees op de kaartjes die op elke machine zitten en je uitleggen hoe de oefeningen werkten, liepen ze veel sneller door.

Toen had je nog een jongen die middenin de zaal een matje neerlegde en sit-ups ging doen. Hij had duidelijk de matten gemist die bij de ingang liggen.

Mijn absolute favoriet: een jongen met een lichaam waaraan je duidelijk kon zien dat hij nóóit fitnesste, die twee dames met een overigens prima figuur(onzekerheid's a biatch) even liet zien hoe het werkte. Hij liet ze dan iets doen, en ging dan zelf iets anders doen, ''waar je iets gevorderder voor moest zijn''. Hier hield hij na vijf reps mee op, zinloos dus, waarna hij zei: en nu jullie weer.


Mijn sportmaatje vatte het goed samen.''Voor veel mensen draait naar de sportschool gaan blijkbaar om gezien worden, waarij ze niet doorhebben dat niemand ze ziet omdat alle anderen ook bezig zijn met zelf gezien worden.''

En nu een uurtje op de hometrainer!