[Trip #1] 005: Hello hangover.

Ja, daar sta je dan. Heb je uren door een voor jou onbekende stad gelopen, hopend om een glimp op te vangen van iemand die je normaal gesproken niet zo vaak ziet, bailt die 'm!
Maar eigenlijk, vond niemand het echt een groot probleem. We hadden de hele reis lang gitaar gespeeld en plezier gemaakt, grappige incidentjes meegemaakt en toch weer een deel van de stad gezien. Het was gewoon goed.

"Hey maar eh, wat doen we nu?" vroeg iemand.
"We kunnen terug lopen...het heeft nu toch geen zin meer." mompelde ik, terwijl ik verward op de kaart keek. Ik had met watervaste stift de buurt omcirkelt waar we rondliepen en waar ons hostel was en had de rest achteloos verfrommelt.
Fronsend probeerde ik onze locatie te vinden.
"Oh ja...ik weet het." loog ik, en wees achteloos een kant op om maar op weg te zijn.

We liepen nog geen honderd meter verder, of er stond een stelletje aan de overkant van de straat, waarvan de jongen naar ons stond te schreeuwen.
"Hey! Hey! Come over here with your guitar! My friend here had her birthday yesterday so I want you guys to play something!"
Vrolijk rende Zoey op het stel af, met haar handen al op de snaren.
"W-w-wait!" gilde de jongen. Zonder verder iets te zeggen, rende hij weg en kwam nog geen vijf minuten later terug met een witte plastic zak. Het geluid van klinkend glas klonk. Heeft die vreemde gast nu serieus bier gekocht voor ons?

De jongen stelde zich voor en bleek Morris te heten, ook wel afgekort 'Mo'. Hij kwam oorspronkelijk uit Ierland, maar woonde en werkte nu in Kreuzberg, Berlijn. Het meisje heette Mona, die óók als bijnaam 'Mo' had. Mo en Mo. Makkelijk te onthouden. Van haar weet ik tot op de dag van vandaag niets meer dan haar naam, ze was namelijk nogal een beetje stil en terughoudend.
De rest van de nacht hebben we in een speeltuintje onder een boom gezeten, zongen met z'n allen liedjes en kletsen over onzinnige dingen. Mo deed me denken aan een personage die Johnny Depp zou spelen in een film, met zijn vreemde humor, zijn aparte kledingstijl en geweldige, opmerkelijke persoonlijkheid. Pas toen de klok vier uur sloeg, namen we afscheid, wisselden we onze Facebook uit en vervolgden we onze reis.

De kant die ik uren geleden had uitgekozen bleek, op een paar omweggetjes na, nog de goede te zijn ook. Het metrostation was nog gesloten, dus moesten we wel alles terug lopen wat best ver was, maar, uiteindelijk lagen we toch om 5 uur in ons bed.

Om negen uur 's ochtends klonk er echter al een oorverdovend lawaai.
"Godverdomme, wat is die herrie!" riep bijna iedereen, met haar eigen scheldwoorden en formulering in koor. We waren vergeten dat we vóór half tien uit moesten checken en op moesten rotten. Met dikke ogen en wallen onder onze ogen keken we elkaar chagrijnig aan, tot Zoey een glimlach op haar gezicht kreeg.
"Pak je spullen!" giechelde ze. Na enige twijfeling volgden we haar door de gangen, volgepakt met onze rugzakken en andere spullen. Bij Nick's kamer klopten we aan. Een slaperig figuur deed open.

Nick's kamer was een gedeelde kamer. Je kon goedkoper een kamer krijgen als je deze deelde met eventueel vreemde mensen. Nick had gelukkig maar twee anderen kamergenoten, waardoor er nog twee bedden over waren. Snel rende ik naar beneden om bij de receptie het pasje in te leveren, en kroop toen langs Zoey in bed voor nog ten minste drie uren.