[Trip #1] 007: Roter Salon.

Mijn volgende blog zal bestaan uit een aantal foto's. Deze ga ik alleen niet openbaar plaatsen vanwege mijn vrienden en whatever. Als je benieuwd bent naar de foto's, mag je bij mijn lezerslijst enzo. (;

De Roter Salon was...kleiner dan we hadden verwacht. Geen metershoge podia, dranghekken en een vreselijke zweetlucht, maar een gemoedelijke huiskamersfeer met hier en daar groepjes mensen die aan een biertje zaten. Het zag er gezellig uit, was niet claustrofobisch klein, maar je had er ook niet het gevoel dat je er elkaar kwijt zou raken.
We bestelden snel wat drankjes en gingen op de rand van het podium zitten. Kassa! Dichterbij kon niet. Zo hoort het.

Het voorprogramma was een Duitse singersongwriter genaamd Honig. Hij ziet er uit als een bebaarde lomperik, maar maakt muziek die me bijna aan het huilen maakte. Hij heeft op Youtube een aantal nummers staan, die zeker de moeite waar zijn om uit te checken. Een zachte, flexibele stem en een zwoel gitaarspel, zo zou ik het omschrijven.
Maargoed, leuk die Honig, wij kwamen natuurlijk oorspronkelijk voor iets anders. Toen hij, Matt Corby, nog geen 30 centimeter van ons af op het podium ging staan, moest ik moeite doen om niet als een dom tienerkind te gaan gillen.
Matt Corby was onnatuurlijk mooi, glimlachte nerveus naar het publiek en ik zag zijn handen zelfs een klein beetje trillen. Hoe kon zo'n getalenteerd persoon, zo zenuwachtig zijn, bedacht ik me. Nu begrijp ik het wel, nu ik zelf als beginnend muzikant op het podium sta: het zijn gezonde zenuwen, dat hoort.
Matt Corby begon te zingen en iedereen was muisstil. Hij haalde onmenselijke toonhoogtes, speelde met zo veel emotie dat we met zijn vieren arm in arm elkaar vasthielden. Na alles wat we mee hadden gemaakt, van Mo's, tot bier drinken in een parkje, over straat lopen met prostituees en verdwaald raken in deze wereldstad, waren we eindelijk hier. En we genoten.

In een korte pauze van één van zijn nummers, trilde mijn telefoon. Een paar fans keken mij geïrriteerd aan en met een rood hoofd haalde ik de telefoon uit mijn broekzak.

"Hey, I'm at the Roter Salon now, kinda delayed."
"Put your hand up, then I can see you!"

Ik keek in de rondte en zag ergens verderop een hand omhoog gaan. Danny Clayton. Ik wilde stiekem helemaal niet weggaan van die prachtige concert, maar liep toch terug. Danny was langer dan ik hem herinnerde en keek mij glimlachend aan.
"So, we finally meet again. Where are your friends?"
"Right at the stage."
We hielden een oppervlakkig gesprek over Matt Corby en dat Danny er wel voor kon zorgen dat Zoey's gitaar en onze posters gesigneerd werden. Hij bleek kennissen met hem te zijn, of iets dergelijks. Ik weet niet of het nu echt waar is, of dat hij gewoon op wilde scheppen, maar sinds hij ook regelmatig met Ed Sheeran gezien word, vond ik 't best.
Ik zei dat ik 'm later wel weer zou zien en dat ik terug wilde naar mijn vrienden en genoot nog van de laatste nummers die Matt speelde.

Na het optreden, stond Matt Corby gewoon in de zaal om een praatje te maken of iets te signeren. Danny had dus, als hij al iets had geregeld, het niet hoeven doen. Giechelend namen we een foto met Matt en probeerden hem later zelfs naar buiten te lokken om een nummer met ons te spelen. Uiteindelijk heeft hij niet op onze roze gitaar gespeeld, maar staat er wel mee op de foto. Honig echter, vond het wel leuk om met Zoey iets te doen en gaf ons zelfs een aantal stickers en Sharon kocht een CD bij hem die we op de terugweg grijs hebben gedraaid.

"Waar is Danny?" vroeg Marv.
"Geen idee..." mompelde ik.
"Volgens mij is hij hier nooit geweest joh, en verzin je het maar." zei ze met opgetrokken wenkbrauwen.
"Nee, echt! Ik heb met hem gesproken!"
"Ja, joh. Bekijk het maar."

Later bleek dat Danny wel degelijk gesms't heeft of we nog de stad in wilden, maar daar had ik te laat op geantwoord. Hij was al weg. Sowieso moesten we meteen weer richting Nederland, Sharon moest de volgende avond namelijk al weer werken. Met een brok in mijn keel stapte ik de auto in, deed mijn gordel om en terwijl we 'Brother' van Matt Corby aanzette, probeerde ik mijn tranen in te slikken. Het waren geweldige dagen, good times en bad times, nieuwe mensen, heerlijke muziek en iets om nooit meer te vergeten.

Goodbye Berlin, misschien nog tot ooit.

Wist ik veel, dat ik nog geen drie maanden later weer terug zou keren...