[Trip #2] 010: Utrecht.

Omdat het vrij laat was om voor een eerste poging te gaan liften, had ik een vriend gebeld die in Utrecht studeerde en op kamers zat. Utrecht ligt nu eenmaal centraal en was een mooie start om te beginnen, dacht ik.
We hadden de hele avond op verschillende websites opgezocht wat goede liftplekken waren en we hadden globaal opgezocht in welke volgorde we moesten reizen. Nu was het niet zo acuraat opgezocht, het zag er namelijk ongeveer zo uit:

Utrecht - Arnhem - Düsseldorf - Köln - Frankfurt am Main - München -Innsbruck - Trento - Verona - Bologna - Firenze - Roma

Toen leek het alsof we onze route heel erg beknopt hadden uitgestippeld, misschien ook voor jullie. Maar het valt vies tegen als dit de enige vorm van navigatie is die je bij je hebt. We hadden echter maar één echt werkende telefoon, een Samsung, die qua functies ongeveer te vergelijken is met een Nokia 3310. Ook konden we zo snel geen goede kaart van Europa meer aankomen, maar goed, zó erg kon het toch niet zijn?

We namen de eerstvolgende trein naar Utrecht, zwart en werden natuurlijk meteen gecontroleerd. Goed begin van de reis, zo'n boete. Rond één uur 's nachts kwamen we aan en werden we opgehaald door Mark, die ons na een oncomfortabel fietsritje, zijn nederig onderkomen liet zien. Mark woonde in een ontzettend groot studentenhuis en had een gezellige kamer waar we op zijn bank en uitklapbare fauteuil mochten slapen. Ik wilde graag met hem bijkletsen, maar het was nogal laat, dus we sliepen vrijwel meteen.

De volgende ochtend was Mark al vroeg weg, waarna hij ons alleen achterliet. We mochten van hem ontbijten, dus die kans namen we. Wie weet hoeveel honger we zouden gaan lijden in Verweggistan. Een goede bodem was de basis voor alles. Na onze spullen weer opnieuw ingepakt te hebben (vooral slaapzakken waren niet onze favoriet), verlieten we het studentenhuis. Even stonden we voor het pand stil.
"Eh-...en nu?" mompelde Zoey. Tsja, dát hadden we niet zo goed bekeken eigenlijk. Hoe moest je eigenlijk liften? En waar de fuck moesten we heen? Goed, de snelweg. Maar welke kant? Dadelijk reden we weer terug richting Amsterdam en was alles voor niets geweest, ook die kloteboete.

Ik keek in mijn boekje en zag dat ik in hanenpoten een P+R had opgeschreven, ergens in Utrecht. Dat was nog een hele klus. We moesten een heel eind lopen voor we ook maar in de ríchting van de plek kwamen en hebben echt aan vijf verschillende mensen opnieuw de weg moeten vragen. Uiteindelijk moesten we een half uur door een groot bos lopen, tussen de brandnetels en de naaktslakken (ik krijg er nu nog kippenvel van) totdat we eindelijk op de plek van bestemming waren. We zagen inderdaad een groot bord met 'P+R Veemarkt' erop. Maar eronder stond ook 'opgeheven'. Chagrijnig liet ik de rugzak van mijn schouders zakken en rolde een sjekkie.

"We kunnen misschien bij dat stoplicht gaan staan met een bordje?" stelde Zoey voor. Ik knikte.

Het duurde misschien veertig minuten, voor we eindelijk een lift kregen. We moesten daarvoor wel een keer van plek wisselen, omdat we ons eerst niet zo strategisch hadden neergezet. Eenmaal aan de andere kant hadden we meer geluk: we mochten instappen in een busje met drie Marokkaanse jongens en één Nederlander.