[Trip #2] 012: Over de grens.

Eindelijk hadden wij ons doel bereikt. We waren bij een tankstation, recht op de weg naar Duitsland en dit keer áchter het hek, zonder brandnetels en andere flauwekul. We slaakten bijna tegelijk een zucht van opluchting.
Wat liften precies inhield was voor ons onbekend. In mijn hoofd zag ik gewoon een beeld van een bloedmooie vrouw die haar duim uitstak en binnen dertig seconde keuze had uit drie aantrekkelijke mannen, allen met een mooie oude bak. Een Cadillac of zo.

Goed, lang voordat we bij iemand in konden stappen duurde het niet, maar een Cadillac was anders. En de man was reeds de veertig al gepasseerd, dus ook dat was een kleine domper. Hoe het ook went of keert, we mochten mee. Hij kon ons tot zeshonderd meter voor de grens afzetten en dat gebeurde ook. Na een kort bedankje en een 'ja, we laten wel wat weten' (echt niet, creep), haalden we ons bordje met 'Köln' al weer te voorschijn. En ja hoor, nog geen vijf minuten stonden we er,of een bestuurder van een auto die net was volgetankt, liet ons instappen.
Ook dit was niet bepaald de hoofdprijs. De auto was oud en had bovendien tot mijn verbazing geen achterbank.
De bestuurder bleek van motoren te houden en moest regelmatig een voertuig of grote onderdelen vervoeren en vond het daarom handiger om de hele zitting er uit te slopen.
Ah well, we waren toch al moe na onze survivaltocht en er was nu ruimte genoeg om met zijn twee languit te kunnen liggen.
De man vertelde ons dat hij ons in Frankfurt am Main kon afzetten, wat betekende dat we uiteindelijk verder zouden komen dan dat we geplanned hadden. Zoey vond namelijk dat Köln het meest haalbare was. En ik vond het al heel wat als we de grens overleefden.

Een aantal uren later, na wat bijgeslapen te hebben, reden we Frankfurt in. Grote stad, trouwens. Ik kende Frankfurt alleen van die worstjes, Frankfurters, dus ik had totaal geen voorstelling van hoe het er uit zou zien. Een beetje overrompelt door de hoge gebouwen staarde ik door het vunzige autoraampje en gaf de bestuurder de straatnaam van waar we af hadden gesproken met onze couchsurfinghost.

We waren namelijk niet geheel onvoorbereid begonnen. Ik had op couchsurfing.org een hoop mensen een S.O.S. berichtje gestuurd, verdeeld over de steden die ik eerder in een blog heb genoemd. In dat berichtje stond mijn telefoonnummer, zodat ze mij konden sms'en als er plaats was. Een paar reageerden, waaronder ene Dario uit Frankfurt.
We spraken af bij café de Mampf. We werden afgezet op de hoek van de straat en toen ik één voet op de Duitse grond neerzette, klonk er vlakbij iets wat ik nooit verwacht zou hebben. Het fucking Wilhelmus.
"Dit méén je niet!" riep ik verbaasd uit. Zoey kon een grijns niet onderdrukken.
"Verrek, dat is waar ook! Nederland speelt vandaag tegen Duitsland!" zei ze lachend.

En zo gebeurde het, dat wij, twee Nederlandse meisjes, in de rood-geel-zwarte menigte stonden. Je weet waarschijnlijk wel dat we ten onder zijn gegaan in schaamte. Maar goed. Onze missie was het vinden van café de Mampf om daar onze anonieme gastheer te ontmoeten.