[Trip #2] 013: Dario.

Erg lang zoeken was het niet. We waren immers afgezet bij de juiste straat, dus veel strategisch inzicht was niet nodig. We moesten gewoon huisnummers tellen, iets wat voor ons klunzen gelukkig níét te moeilijk was.
Eerst zijn we nog even een supermarktje ingerend om met het kleine beetje geld dat we nog hadden een 'avondmaal' te scoren en niet veel later kwamen we naar buiten met twee blikken bier (natuurlijk) en een zakje pinda's.
Pinda's bevatten nu eenmaal veel vetten en eiwitten (volgens mij), dus daar kon je wel even op teren. Met onze buit in onze handen liepen we grappend en grollend door, een beetje zenuwachtig om onze potentiële nieuwe vriend te ontmoeten. Ik kon me niet meer herinneren hoe hij er op zijn couchsurfing profiel uit zag. En ook niet wat zijn hobby's waren. Of hoe oud hij was. Eigenlijk wist ik alleen dat hij in Frankfurt woonde omdat hij me dat simpelweg gesms't had.
Na drie keer het kleine cafeetje over het hoofd te hebben gezien, stonden we er toch. 'Mampf'. Zoals ik al zei was het kroegje klein, had gezellige buitenverlichting en een aantal mensen die aan het roken waren staarden ons, verstrooide tieners, vreemd aan.

"Eh- en nu?" mompelde Zoey. Ik stak de straat over en zakte neer op de stoeprand, mijn telefoon aan mijn oor. De telefoon ging over. Één keer. Twee keer. Drie keer.
"Hello, it's Dario." klonk er aan de andere kant van de lijn. De stem klonk vriendelijk, totaal niet Duits, maar wel met een accent dat ik nog niet kon plaatsen.
"Hi, it's Hitch here. We finally arrived, can you come outside?"
"Sure!"

Even later kwam er een lange jongen met een getinte huidskleur en een enorme bos krullen naar buiten. Baardje. Bambi-ogen. Niet verkeerd. Nice.
We stelden elkaar vluchtig voor, dronken onze biertjes op en liepen het kroegje in wat nog een hele bevalling was, sinds het café stampvol zat en er weinig ruimte was om te lopen -laat staan met twee grote backpacks en een gitaar-. Dario stelde ons voor aan zijn vrienden die ook allemaal een andere afkomst hadden. Een meisje uit Alaska, wat ik ergens heel cool vond. Een paar jongens wiens afkomst ik niet meer kan herinneren (maar ze waren waarschijnlijk Chinees of zo) en nog een Duits meisje. Dario bleek Italiaans te zijn en werkte een tijdje in Frankfurt. Ah, vandaar dat accent dus.
Het bandje dat speelde was ontzettend goed. Ze hadden eigen nummers, maar deden ook een paar covers van Eddie Vedder en ik was enorm verbaasd toen Zoey op het allerlaatste moment nog een nummer mee mocht zingen. Ze had in de pauze met ze aangepapt en vertelde dat ze gek was op Eddie Vedder en sinds kort ook op het podium stond. Die jongens vonden het natuurlijk alleen maar leuk om een impulsieve wending aan hun repertoire te geven en daar stond ze uiteindelijk dan. Met een beetje een trillerige stem, maar desalniettemin kreeg ze een groot applaus en complimenten van de band. Ondertussen was ik het toilet ingedoken om een telefoontje te plegen naar Mark. Ik voelde me ontzettend schuldig dat ik hem had afgewezen en mijn drama-queen hoofd zag beelden van Mark met andere, mooiere, leeghoofdige meisjes.
"Hitch wilde me niet, dus nu maken jullie kans..." fluisterde hij in hun oren. Ik voelde tranen in mijn ogen opkomen.

"Hey...met Mark." zei hij slaperig.
"Eh-...hey." mompelde ik ongemakkelijk. "Heb ik je wakker gebelt?"
"Soort van..."
"Oh...eh-...eh- sorry."
"Maakt niet uit. Wat wilde je zeggen?"
"Eh-...ja het eh-...spijt me van gisteren."
"Hoezo?"
Ik probeerde zinnen in mijn hoofd te formuleren, maar het leek wel alsof mijn hersenen langzaam in pudding aan het veranderen waren. Ja, wat moest ik nu zeggen. 'Ik wil niet je vriendinnetje zijn maar ik wil ook niet dat je andere meisjes aflebbert'? Ik wilde hem immers niet aan het lijntje houden. Maar ik wilde hem ook niet kwijt. Ik wist eigenlijk helemaal niet wat ik wilde en wat ik met hem aanmoest. Nog maar te zwijgen over die gevoelens die ik maar niet kon plaatsen.

"Ik denk dat ik een fout heb gemaakt door gisteren 'nee' te zeggen." beaamde ik.
Totaal. Verkeerde. Woordkeuze. Dit was absoluut níét wat ik wilde zeggen. Alles behalve dat. En toch zei ik het. Godver.
"Oh. Nou, geen probleem. Je krijgt nog wel een kans hoor."
"Oh! Haha...nou eh- ja...ik eh-...nou dat is mooi!" Tactvol. Héél tactvol.
"Ja!"
"..."
Ongemakkelijke stilte. Nog meer ongemakkelijke stilte. Doodse stilte.
"Ja, ik ga maar weer eens slapen. Ik moet morgen een tentamen inhalen dus eh-..."
"Ja, goed idee. Weltrusten." piepte ik. "En veel succes morgen, het gaat vast lukken."
"Vast wel."

Einde.