[Trip #2] 027: Illegale rave.

Een meisje met lang, krullend haar kwam plotseling de kamer ingelopen. Een brunette. Een glimlach van oor tot oor.
"So, you are the Dutchies!" riep ze opgewekt uit met een fles drank in haar handen die mij eerder nog niet was opgevallen.
Ze gooide haar autosleutels achteloos op de salontafel en nam even rustig de tijd om ons van top tot teen te bekijken.
Dus het nieuws verspreidde zich hier snel. We waren nog geen uur in huize Corleone of de hele stad wist al van de komst van 'The Dutchies'. Ik hoopte dat ze niet allemaal dachten dat we hier kwamen om onze narcotics te lozen, want nog geen vijf minuten later stelde het nieuwe meisje dezelfde vraag: of we drugs bij hadden.

Het meisje heette Georgia en vertelde ons dat we op moesten schieten. De locatie van de rave was voor hun onbekend en ze hadden een telefoontje gekregen dat we met vrienden buiten de stad zouden afspreken op een parkeerplaats. Zij wisten schijnbaar meer en mochten via de telefoon niks doorgeven. Ik begreep er niks van. Hóé illegaal was dit grapje dan wel niet?
Het klonk meer alsof we daar hadden afgesproken om losgeld af te lossen dan om te feesten.
Geheimzinnig allemaal. Maar ik zag er de lol wel van in.
Na mijn outfit zorgvuldig -lees: het meest feestelijkste wat ik kon vinden- uitgekozen te hebben, kreeg ik een paar Diesel gympen van Mariaelena.
"You should wear these, they're real rave shoes. You can't go with those."
Ze wees naar mijn kapotte, afgetrapte All Stars. Mijn tenen staken nog nét niet uit. Point taken.

En zo stapte we de maagdelijk witte Mini in, die al eerder mijn aandacht had gevestigd. Binnen was alles perfect samengesteld: spierwit dashboard met een hoog space-ship gehalte, roze lederen stoelen, een ingebouwde minifridge, roze speakers en lieflijke bloemetjes overal bedrukt op het plafond. Het had nog het meest weg van een uit de kluiten gewassen Barbie-auto, want zoiets had ik nog nooit in het echt gezien.
Georgia reed en vond de regels 'geen achttien, geen druppel' en 'geen alcohol achter het stuur' schijnbaar onzin: ze had onze vodka al snel gevonden en met de fles in haar hand reden we de stad door. De speakers kende geen grenzen, we krijsten keihard mee met de muziek en ik raakte na een tijdje gewend aan haar hardhandige manier van remmen voor een stoplicht.
De eerste paar malen draaide mijn maag zich om en voelde ik hoe de net genuttigde vodka bijna mijn strot weer uit kwam. Gatver.

Zo twintig kilometer buiten de stad in één of ander spookstadje stopten we op een parkeerplaats.
"We have to wait for our friends, they know where to go."

Dit was het begin van één van de meest vreemde avonden van mijn leven.