[Trip #2] 018: Freiburg.

Nog altijd stonden we nog bij de verlaten, kille tramhalte in de buitenstad van Frankfurt, maar geen benzinestation te bekennen, zoals de kaart ons had beloofd. Na enig onderzoek kwamen we erachter dat we een halte te vroeg waren uitgestapt, dus drie kwartier later stonden we inderdaad bij een Shell, maar totaal niet op een strategische plek. Het tankstation zat nog in de stad en automobilisten moesten heel onhandig afdraaien om daar te kunnen tanken. De meeste mensen waren dan ook nog eens rijke burgers die van hun goed betaalde kantoorbaan afkwamen, in hun BMW en hoewel we er best fris en verzorgd uitzagen, ging ons zwerver-gehalte door onze rugzakken wel weer omhoog.

In het benzinestation had ik even op de kaart van Duitsland gekeken. Onze eigenlijke route was Frankfurt en dan door naar Oostenrijk om zo Italië binnen te komen. Zwitserland was gewoon niet te doen. We hadden immers geen identiteitskaart bij en daar waren ze bij de grens gewoon ontzettend streng, hoorde ik. En het woord Zwitserland stond me ook gewoon niet aan. Ik zag het in mijn hoofd als een Lord of the Rings tafereel: Oostenrijk was als een vredelievend, kleurrijk elfendorpje. En Zwitserland was Mordor, met donderwolken en met lava en andere nare troep. Ik moest er even zachtjes om lachen, ik en mijn vreselijke fantasie ook.
Het probleem was, was dat Freiburg juist he-le-maal de andere kant op lag, tegen -jawel- Zwitserland aan. Basel, lag er nog geen half uur vandaan en de enige snelweg die er naast lag, was de snelweg van of naar Zwitserland.
Maar, dat was een probleem voor later, spraken we af. We wisten nu welke grote steden we moesten volgen en hoe we er moesten komen en dat vond ik al knap genoeg. We liepen weer naar buiten en vervolgde onze missie.

Ik had ondertussen al geleerd dat je niet moest liften met een stom bordje in je hand, maar door gewoon, lekker brutaal, op mensen af te stappen. Illegaal, legaal, het interesseerde me niet: het werkte.
Na ongeveer een half uur wilde een goed geurende man met een prima auto ons een stuk de goede richting rijden, in ieder geval ergens op de snelweg bij een groter benzinestation dan dit flutding. Hij vertelde ons dat we richting Karlsruhe moesten reizen en ook iets over zijn saaie negen-tot-vijf-baan. Ik deed alsof ik oprecht geïnteresseerd was, maar vond het stiekem heel fijn toen hij een telefoontje kreeg van zijn werk.

Eenmaal bij het benzinestation aan de snelweg, duurde het nog geen vijf minuten voor we iemand hadden gevonden. Karlsruhe. En nog wel in een heuse truck. Zo eentje met allemaal nieuwe auto's aan de achterkant, een stuk of acht. We vonden dat natuurlijk helemaal geweldig en cool, zo'n truck. Inmiddels vind ik er niks meer aan, maar ik kan me goed herinneren dat ik het liefst al mijn vrienden op wilde bellen om het ze te vertellen.
Deze trucker was Duits, zat te Facebooken terwijl hij aan het rijden was en liet ons allemaal 'haha, jullie hebben gisteren van Duitsland verloren, losers!' plaatjes zien die hij met zijn vrienden verspreidde. Soms stuurde hij zonder handen, of met zijn voeten van de pedalen. Doodeng. Hij rookte zware shag, gaf ons energydrink (wat ik eigenlijk de duivel zelve vind, maar nu dronk ik het binnen een paar teugen op) en zette ons netjes af bij een P+R nét na Karlsruhe.

"Kijk naar het nummerbord!" gilde Zoey terwijl ze nog in de truck zat. De eerste letters van het nummerbord gaven 'FR' aan, wat betekende dat deze auto uit Freiburg kwam. Ze gooide de deur van de truck open, sprong naar beneden zonder haar benen te breken, wat ik heel knap vond, en rende op de chauffeur af die enigszins verward omkeek.
"Please, please, please!" kon ik op vangen. Ik zag dat de man even naar de trucker keek, die knipoogde.

"Okay, very well then." zijn Engels was enorm goed. "I will take you to Freiburg and I can drop you off at the Central Station."

Snel namen we afscheid van de trucker, grepen onze spullen en laadde deze weer in de kofferbak van de andere auto. Ik heb nog nooit zo snel een lift gehad, al helemaal niet eentje die ons notabene voor het station kon afzetten.
De chauffeur was Russisch, werkte in Karlsruhe als ik me niet vergis en sprak een heleboel talen. Zoey zat achterin een beetje slaperig voor zich uit te staren, maar ik had de grootste lol. Hij en zijn vriendin waren allebei heel erg goed met taal en volgens mij gaf zijn vriendin ook les of iets dergelijks. Ik leerde een paar Russische woordjes die ik nu al weer ben vergeten en de reis was sneller voorbij dan ik verwacht had.

Op het station in Freiburg wachtten we op Romy, die we in de auto gebeld hadden. Dit liep allemaal véél beter dan verwacht. We waren nu al zo ver van huis, en dat in twee dagen! We namen een paar overwinningsslokken vodka en speelden, zoals gewoonlijk, weer liedjes op de gitaar.