[Trip #2] 017: Onverwachte wending.

Zoey kreeg er nog steeds de kriebels van: de man in het magazijn van de cornershop bleef ons nog even bij. We konden er wel om lachen gelukkig, en de zin 'Du müsst Spaß machen!' herhaalden we bijna om de vijf minuten. We stonden een beetje te klungelen bij de tramhalte, maar hadden eigenlijk geen enkel idee van waar we naar toe moesten. Sowieso hadden we geen enkel benul van waar in Frankfurt we ons bevonden, er was nergens een kaart en alle mensen keken ons aan alsof we van een andere planeet waren gekomen. Ik voelde me niet op mijn gemak tussen die zeikerds.

"We kunnen naar het station gaan en daar de trein nemen naar een station buiten de stad." stelde Zoey voor.
Mij maakte het eigenlijk niet zo veel uit, zo lang we maar weg waren hier uit dit oort. Met enige moeite kochten we een kaartje van ons laatste geld en namen we de trein richting het station. Uiteindelijk bleek dit een slecht idee te zijn, want alles was goed bewaakt en geld voor treinkaartjes hadden we niet. Na een kritische blik te hebben geworpen op een kaart kwamen we op de conclusie dat we wél de goede tramlijn hadden genomen, maar nét de verkeerde kant op.
Achteloos stapten we de tram weer in, na enige aarzeling over de geldigheid van onze kaartjes. We kwamen nog langs Occupy Frankfurt, wat ik heel grappig vond (sorry, ik ga gewoon goed op die mensen) en ook langs de tramhalte die we eerder die dag genomen hadden. Als je heel goed je best deed, zag je zelfs de beruchte cornershop. Zoey dook met haar hoofd naar beneden, alsof de mensen daar ons vanaf die afstond ons in de tram konden zien zitten en ons met kettingzagen achterna kwamen of zo.

Ergens buiten de stad, waar alles er heel industrieel en kil uitzag, stapten we uit. Aan de ene kant keek je uit op een grote brug waar auto's van en naar de stad reden, aan de andere kant zag je verpauperde gebouwen en kleine hokjes die volgespoten waren met graffiti. Hoewel het nog lang geen avond was, begon de lucht al wat grauwer te kleuren. De felle zon van die middag werd een stuk doffer en ik kreeg een beetje kippenvel van deze uitgestorven plek. Ik had een leukere locatie kunnen bedenken om op dit moment te zijn. Plotseling ging mijn telefoon.

"Hey, Hitch."
"Hey, Oh my God, you are still alive!" zei een stem die ik nog moest identificeren. "It's Romy, you know?"
"Oh, Romy, it's you!" riep ik uit. Zoey opende haar mond om iets door de telefoon te schreeuwen, zoals ze altijd deed, maar sloot deze.
Romy belde ons op, onze Duits-Italiaanse vriendin die op dezelfde kamer als Nick verbleef in Berlijn. We hadden haar vluchtig op Facebook gesproken in Frankfurt, over dat we elkaar in Rome zouden zien, maar nu belde ze ons op.

"You should come to my dad's place in Freiburg and rest for a couple of days. You must be really tired and Freiburg is an amazing place!" vertelde ze.
"I'm not sure if it's in the good direction..." beaamde ik.
"Who cares, it's going to be fun!"
Daar had ze gelijk in.
"O.K." zei ik. "We will look for a map and try to be in Freiburg today."
"Just call me and I will pick you guys up somewhere there."

Ik groette Romy, zij mij, en ik wendde mijn blik naar Zoey.
"We gaan dus naar Freiburg." zei Zoey.
"Freiburg it is."