[Trip #2] 019: Mijn moeder.

"Oh my God, guys!" gilde iemand aan de andere kant van de straat. "I was so worried about you!"

Romy. Daar stond ze dan met haar lange, glanzende blonde haren, perfecte glimlach en leuke tas. Ik moet toegeven: als Romy niet zo onzettend lief en aardig was, zou ik echt ontploffen van jaloezie. Maar dat was Romy nu eenmaal. Zij was een paar jaar ouder dan ons en was zonder diploma's of dergelijke de journalistiek in gekomen. Ze was nu eenmaal goed in wat ze deed en had tijdens haar jonge jaren al meer van de wereld gezien dan dat een 'normaal' persoon in zijn hele leven.
Zo had zo bij Paramount Pictures gewerkt in LA, ergens in Ijsland bij één of ander bureau en nu zou ze binnekort naar Berlijn verhuizen om daar een baantje te vinden. Romy had alles mee.

Maargoed, na een uitbundige knuffel stapte we haar auto in: een crème-kleurige oldtimer. Natúúrlijk had Romy een mooie Chevrolet. En ik was ook niet verbaasd dat ze in een groot, super Italiaans-achtig huis woonde met een veranda, trappetjes en gele stenen. Het was al laat, dus haar vader en grootmoeder lagen al te slapen en we werden naar de logeerkamer geleid. Dit was niet te geloven. De kamer was niet enorm groot, maar wel heel erg leuk ingericht. Er was een groot tweepersoonsbed met wel drie dekens en een grote hoeveelheid kussens, ieder had een eigen nachtkastje, er was een wastafel met licht en een spiegel, een kast om eventueel spullen in op te bergen én de muren hadden een bijna spacend 70's printje waar ik helaas geen foto van heb genomen.
We fristen ons op en Romy wilde ons in de stad op pizza trakteren. Dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. We liepen langs de fijne straatjes van Freiburg, waar allemaal kleine aangelegde beekjes doorheen kabbelden. De stad had een heleboel leven, zelfs op dit tijdstip en alles zag er zo schoon en maagdelijk uit. Heel anders dan Berlijn of Frankfurt.
"Freiburg is one of the most expensive places in Germany." vertelde Romy. Zo zag het er wel uit, ja.

Na onze pizza hadden we totaal geen fut meer om nog uit te gaan of iets dergelijks, dus voor één keer waren we verstandig en doken ons bed in. Opeens ging mijn telefoon af.

"Hoi, me-"
"Waar in hemelsnaam ben jij?" riep iemand die verdacht veel klonk als mijn moeder.
"Eh-...Freiburg, Duitsland." mompelde ik.
"Wat doe je dáár nou weer? Ik dacht dat je in Leiden zat!"
"Ja, change of plans. We zijn in Duitsland."
"Je bent toch niet aan de drugs?"
Ik schoot in de lach.
"Nee, mam."
"Kun je de volgende keer even laten weten als je naar het buitenland gaat?"
"Ja."

"Hoe ben je trouwens gegaan?"
Ik slikte even.
"Eh-...met de...auto."
"Wie heeft er een auto dan?"
"Vrienden."
"Wanneer ben je terug?"
"Eh-...weet ik niet. Ik denk uhm-...volgende week of zo?"
"ZO lang nog?"
"Ja, we gaan misschien ook nog naar Italië."
"Oh, kind, alsjeblieft niet."
"Het komt goed, mam."

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.
"Nou, dan zie ik je volgende week. En ik wil IEDERE dag iets op Facebook zien, anders bel ik de politie, hoor je dat?"
"Ja-haa."
"Weltrusten!"
"Trusten."

Ik was helemaal vergeten om mijn ouders te vertellen van mijn vakantie. Volgende keer toch wel even op tijd aangeven. Scheelt hartaanvallen en schreeuwbuien.