[Trip #2] 014: Italiaanse rendierpasta.

Na dit ongemakkelijke telefoongesprek, was ik bijna opgelucht dat ik bij het openen van de wc-deur zag dat Zoey al weer naar haar backpack greep en Dario haar hielp met de gitaar. Ik kon geen minuut meer blijven in dit kippenhok. Alleen de route van het toilet naar de krukken waar Dario's vrienden zaten al was Himalaya-beklimming waardig door alle rondslingerende kabels en borrelende Duitsers. Niet even opzij gaan of zo, nee.

We namen afscheid van Dario's vrienden, manoeuvreerden ons de kroeg uit en begonnen onze wandeling naar Dario's appartement.
'Nee, het is niet ver' had hij gezegd. Maar na twintig minuten vond ik het stiekem toch wel welletjes worden. Ik was niet zo zeer moe, maar die rugzak mocht als het aan mij lag wel even af. Zoey greep haar gitaar er bij en onderweg zongen we liedjes. We passeerden mooie parkjes, zwalkende veertigers en sletterige tienermeisjes en uiteindelijk stonden we met onze neus voor een enorm, hypermodern uitziend hotel.
"You live in a hotel?" vroeg ik.
"Yeah, I got it from my boss."
Leuke baas. Het hotel zag er van binnen piekfijn uit en ook het appartement waar Dario in woonde was schoon, ruim en leuk ingericht. Hij had een badkamer (met bad én douche!), een ruime slaapkamer, een woonkamer en een keuken die half met de woonkamer verbonden was door een soort van ontbijttafel.
"Are you hungry?" vroeg hij, terwijl hij ons een biertje aangaf. Ik was even vergeten hoe groot Duitse bierflessen zijn. Daar doen ze niet aan lullige 33 centiliters, maar gelijk voor een nul komma vijfje. Proost.
We antwoordden met 'als het niet te veel moeite is, graag' en gelijk rommelde hij in zijn keuken, gooide hij pannen op het elektrische fornuis en al gauw rook de hele hotelkamer naar tomatensaus.

"Wat een service." giechelde ik tegen Zoey toen we uit het hotelraam hingen en een sigaret rookten. Hij had een leuk uitzicht op de buurt en in de verte zag je lichtpuntjes van andere flats. Ik ademde diep in en voelde me voor het eerst sinds tijden weer helemaal vrij. Het was toch ongelooflijk? Een aantal uren geleden liepen we nog door Utrechtse bossen en kropen we door de brandnetels. En nu zaten we in een dure hotelkamer met een heuse Italiaanse kok! Ik genoot van het moment en glimlachte breed toen Dario een groot bord pasta voor me neerzette.
Ook Zoey, die inmiddels bij de laptop zat en haar moeder een Facebook bericht stuurde, kreeg een volle plaat.

Bij de eerste paar happen proefde ik het niet, maar na een tijdje kon ik de smaak van het gehakt niet plaatsen. Het had een zurige nasmaak en had de structuur van tonijn. Ik vond het totaal niet lekker, ik vond het ontzettend goor eigenlijk, maar mijn honger won het van mijn smaakpapillen.
"What did you cook for us?" vroeg ik hem, met mijn mond nog half vol.
"It is pasta with reindeer." antwoordde hij. Ik keek Zoey met grote ogen aan. Réndier? Hoe de fuck kom je dáár nou weer aan? Ik knikte glimlachend en probeerde niet in lachen uit te barsten. Ook Zoey had het zwaar en deed haar best om vooral níét naar mij te kijken, maar naar het beeldscherm.
"Zoals mijn broer zou zeggen: dit slaat als een lul op een drumstel." grijnsde ik. Dario keek ons verward aan en ging niet veel later naar bed. Hij had de comfortabele, rode bank uitgeklapt en tot onze verbazing kwam er een tweepersoonsbed tevoorschijn, met matras-achtige kussens en al. Dit was geen standaard slaapbank.
We bedankte Dario en plofte op het zachte bed neer.
"Ik had eigenlijk verwacht dat we in de bosjes moesten slapen." giechelde Zoey. "Of op de grond."
"Ja, of dat we in een creepy kelder terecht zouden komen en het zonlicht nooit zouden zien." grijnsde ik.

We rookten nog een laatste peuk en sloten onze ogen, niet weten wat er de volgende dag zou komen.