[Trip #2] 020: Straatmuzikanten.

Die volgende ochtend werden we al vroeg afgezet in het centrum van Freiburg. Romy moest gedurende de dag een hoop regelen met haar moeder, dus we zouden haar later in de middag weer ontmoeten in de stad en samen terug gaan naar haar huis om met het hele gezin te eten. Romy's grootmoeder stond er namelijk op om een uitgebreid Italiaans diner te maken, om ons een indruk te geven van haar kookkunsten en de Italiaanse cultuur. Ik verstond haar nauwelijks, ze sprak gebrekking Duits met een hoop Italiaanse woorden en jammer genoeg is dat een taal die ik tot het heden nog niet onder de knie heb. Maar, ik voelde me vereerd. Dit was de tweede keer dat er voor ons (Italiaans) gekookt zou worden en ik vond de gastvrijheid van het gezin hartverwarmend.

Eigenlijk, stonden we er een beetje verloren bij. We kende de weg in Freiburg niet en voelden ons behoorlijk misplaatst in onze gemakkelijke kloffie zo tussen de Ici Paris tasjes en hoge hakken. Freiburg was zeker niet de armzaligste plek op de wereld: iedereen liep in mooie kleding met Dior zonnebrillen en Gucci tassen. De stad was brandschoon met overal dure winkels en iedereen leek wel intens gelukkig. Dat was nog eens wat anders, in de voorgaande steden hing er namelijk nogal een depressieve sfeer. Maar, dat kon natuurlijk ook aan het weer liggen. Het was namelijk vijfentwintig fucking graden en we hadden eindelijk eens de tijd om onze melkbenen wat zonlicht te bieden.

"We moeten écht wat geld gaan verdienen." mompelde Zoey. "Ik ben uitgehongerd en onze sigaretten zijn op."
Ik knikte. We besloten daarom muziek te maken op straat. Eerst onder een afdak van een winkelgallerij waar we in totaal twintig cent verdienden voordat we weg werden gestuurd. Toen besloten we om op een zonnig plekje te gaan staan, tussen de Burger King en een paar studentenflats in. Alle locals liepen langs deze weg omdat dit uitmondde op een parkeerplaats en de bruisende winkelstraatjes. De eerste paar nummers gingen nogal aarzelend en angstig, maar na tien minuten begon het geld binnen te stromen. Eerst centen, toen euro's en uiteindelijk kwam er zelfs een stelletje een briefje van tien (!) brengen. De mensen op de terrasjes voor ons keken ons glimlachend aan en een paar studenten hingen boven uit het raam te luisteren. Één van hun kwam zelfs drie verdiepingen naar beneden gerend om ons geld te geven en zeiden dat we vooral níét moesten stoppen! Ik kon het gewoon niet geloven dat de mensen hier zo van muziek hielden, laat staan van de onze.
Een Burger King medewerker gooide een aantal coupons voor gratis Whoppers in ons verneukte koffiebekertje en na anderhalf uur hadden we ruim twintig euro én gratis eten. Kassa.

Met het geld dat we verdiend hadden kochten we aardbeiensigaretten, een fles aardbeienlikeur (was maar twee euro, dus dat mocht wel vonden we) en twee ansichtkaarten. Één stuurde ik naar mijn moeder, en de andere was voor de oma van Zoey. Niet veel later zaten we aan de Whoppers in de Burger King en toen Romy met haar moeder langskwam trakteerden we ook hun op een ziekelijk grote hamburger.

Romy's moeder vond ons helemaal geweldig. We moesten liedjes voor haar spelen en ze nodigde ons uit om in de avond in een heuse Biergarten te gaan drinken en om later ook nog naar de Irish Pub te gaan die zich ergens in het centrum bevond. Wij vonden alles best, iedereen was zo aardig hier dat het mij niet meer uitmaakte waar we naar toe gingen.
Per slot van rekening werden we ook nog gebelt door Timothy en Darek, twee vrienden uit Californië die we via Romy kende. We hadden ze laatst in Amsterdam een dienst bewezen (dit verhaal komt nog wel ooit) en zij waren ook in Freiburg op een vrijgezellenfeest van vrienden. Darek had namelijk een half jaar in Freiburg gewoond/gestudeerd en kende Romy dus om die reden. Ja, kleine wereld, ik weet het. Onze avond was dus goed gevult met nieuwe vrienden, oude kennissen en waarschijnlijk ook een flinke dosis bier!