[Trip #2] 021: The good life.

Die avond zaten we aan tafel op het kleine, schattige balkonnetje van Romy's familie. Haar oma had een enorme berg verse pasta gemaakt met een heerlijke saus. Vrijwel alle kruiden waren uit eigen tuin en vooral de oregano en de zomersalade waren erg lekker. Natuurlijk kregen we een goede wijn bij het eten, zoals alleen echte Italianen dat doen en als toetje hebben we kersen geplukt uit de boom en die met z'n allen opgegeten. Ik had het gevoel alsof ik in één of andere film zat, want dit beeld leek allemaal zó perfect.

Later zijn we met Romy de stad ingetrokken met onze gitaar, richting een heel groot plein waar alle studenten 's avonds gatheren om te kletsen en het op een zuipen te zetten. Freiburg schijnt namelijk een echte studentenstad te zijn. Ik schrok me dood van de hoeveelheid lui daar. Op de brede trap zaten tientallen jongeren in kringetjes. Op sommige plekken klonk er gitaar muziek en ik moet er bij zeggen dat ik het niet erg vond om bij zo'n knap manvolk te zitten.
Opnieuw speelden we een aantal nummers, niet voor geld natuurlijk, en wachtten we op de vader en moeder van Romy die ons hadden uitgenodigd om naar de Biergarten te komen die zich om de hoek bevond.

Ik was nog nooit in een biergarten geweest. Ik stelde me dikke Duitsers voor in lederhosen met grote pullen bier die aan houten bankjes zaten te lallen tot ze er bij neervielen. Ik zat er niet heel ver naast. Er waren inderdaad vooral dikke mensen, jammer genoeg níet in lederhosen, maar wel met ziekelijk grote pullen bier. Er waren ook houten bankjes aanwezig, maar wij kozen toch voor iets comfortabelere stoelen. De ouders van Romy wilden onze verhalen horen en lieten ons allerlei soorten bier proeven, waarvan ik er één heel erg lekker vond. Iets met citroen of zo.
De moeder van Romy was nog steeds helemaal in de ban van onze gitaar en zelfs toen we richting de Irish pub liepen, moesten we spelen. Erg vonden we dat niet, natuurlijk. En Romy's moeder was ontzettend grappig wanneer ze een beetje tipsy was.

We stonden voor de opening van de Irish pub, Romy's ouders waren al vast naar binnen gegaan. We waren aan de praat geraakt met een schattig uitziende jongen die zei dat hij goed kon rappen, dus Zoey probeerde een Nicki Minaj nummer te spelen die hij nog écht goed kon zingen ook! Het nummer was een halve minuut begonnen, toen ik in de verte iemand in zijn handen horen klappen.
Nog voordat ik op kon kijken, zag ik Zoey al, met gitaar nog om, op de schimmen in de verte afrennen.
"Jarrod, Timothy!" krijste ze. Ik keek in de richting en zag inderdaad onze Californische vrienden rustig op ons af lopen. Ik zag ook een betonblok voor Zoey's neus. Ik zag ook dat Zoey het niet zag. En toen zag ik hoe ze, net als in een cheesy slapstick filmpje, met haar armen nog open om haar vrienden te omhelzen, met gitaar en al over het enorme betonblok struikelde. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe je zo'n massief ding nou over het hoofd kan zien.
Even waren we stil en daarna barstte iedereen in lachen uit. Timothy hielp Zoey snel overeind en grijnsde.
"You're the first Dutch girl falling for me, Zoey!" grijnsde hij. Zoey bloosde. Het was overduidelijk dat ze hem al een tijdje leuk vond.

"Ah, nee..." mompelde ze. "Kijk dit dan!"
Ze hield haar gitaar overeind en ik schrok. Onze mooie, roze gitaar, die al in Berlijn en Frankfurt was geweest, had nu een enorme scheur bij de hals. De snaren stonden nu zó strak, dat ik het gevoel had dat ze ieder moment konden breken.
"Kutzooi..." zei ik zacht. Teleurgesteld, maar nog steeds blij door onze Amerikaanse vrienden, liepen we de pub in waar we nog een aantal uurtjes met z'n allen kletsten over van alles en nog wat.
Eenmaal thuis zag ik Romy's vader de kelder in duiken met de gitaar.
"I will try to fix it for you guys." zei hij glimlachend. Ik bedankte hem ongeveer duizend keer en liep toen naar bed. Morgen moesten wij avonturiers namelijk weer vroeg op.

De volgende dag zouden we onze reis weer vervolgen naar Rome...