[Trip #2] 022: Grenswachter.

Na een uitgebreid ontbijt dat de vader van Romy voor ons had gehaald, moesten we toch echt weer onze spullen pakken. Ik kon nauwelijks lopen, zó vol had ik me gepropt. Wie weet hoe lang het zou duren voordat we de volgende keer zo goed te eten zouden krijgen. We mochten een paar broodjes mee nemen voor onderweg én een grote fles water, zodat we in ieder geval niet zouden uitdrogen. De gitaar was inmiddels gefixt, gelukkig en vrolijk stapten we in de wagen.
Romy's vader reed ons in zijn fancy auto naar een tankstation richting Basel en stond er op om te wachtten tot we lift zouden krijgen van iemand die hij goed keurde. Stiekem wilde ik helemaal geen lift naar Basel. Ik wilde niet naar Zwitserland, naar Mordor.

"Ach, wat is het ergste wat er kan gebeuren?" vroeg Zoey aan me. "Als we niet naar binnen mogen, draaien we toch gewoon om?"
Op dat moment klonk dit heel logisch, maar nu begrijp ik immers ook wel dat dat een hele verkeerde mindset was.
'Dan draaien we toch gewoon om'.

Twintig minuten stonden we er, toen we een (Nederlandse!) bestuurder van een Hummer aanspraken. Keurig gezinnetje. Blonde moeder met een Sonja Bakker boek op schoot. Twee kinderen van een jaar of zeven met ieder een peperdure smartphone, of tablet of hoe die ondingen ook heten, in hun handjes. Spelletjes spelen en fotootjes maken.
We mochten onze backpacks in de overvolle achterbak doen en namen plaats in de enorme auto. Ze waren op weg naar een feestje in Zürich, van familie en zouden daar blijven overnachten. Ze konden ons bij Basel afzetten, omdat Zürich niet de goede weg op was, of iets dergelijks. Ze vonden dat jammer, want na een nummer in de auto te hebben gespeeld wilden ze ons graag voorstellen aan hun keurige, steenrijke, Zwitserse familie.
Één van de dochtertjes beoefende contrabas en heeft ons een uur lang (zo voelde het voor ons) filmpjes laten zien over hoe ze 'Altijd is Kortjakje ziek' is op een kinderconcert speelde.
Toen we bij de grens kwamen, kreeg ik een brok in mijn keel. Dat zag er wel héél streng uit.

"Pakken jullie alvast jullie papieren?" vroeg de moeder zangerig.
"Ehm...papieren? Die zitten helemaal onderin onze rugzakken!" loog ik.
"Ja, is het echt zo streng?" vroeg Zoey.
"Nou...misschien mogen we zo door. We kijken wel." zei de moeder.

We naderde de grenswachter die ons één voor één in ons gezicht aankeek. Hij maakte een stop teken met zijn hand en mijn hart stond stil. Dit was het dan. Dag Rome, hallo gevangenis. Voor niks dit hele kuteind afgenomen.
Maar, alsof er een engeltje naar ons knipoogde, mochten we doorrijden zonder iets te laten zien. Ik denk dat het lag aan het picture perfect blonde gezinnetje waar we terecht waren gekomen, én de dikke Hummer. En dat de vader hun paspoorten al bijna tegen de neus van de grenswachter drukte.
We mochten door, we waren in Zwitserland en we werden in Basel op een enorme parkeerplaats afgezet.