trow it away

Alles wat je hebt weg gooien.
Weg rennen voor alles wat er is.

Terug rennen naar fouten en verdriet.
Terug rennen naar hopen en tranen.

Het gevoel hebben dat je leeft voor iets.
Het gevoel hebben dat je leeft voor iemand.

Het uit kijken naar lage dagen.
Het uit kijken naar een goede avond of toch een slechte?

Het gevoel hebben dat je in een sprookje loopt. Het sprookje wat de lange nachten zijn van de kroeg.

Het verlangen voelen. Het kippenvel moment. Het draaien van je maag. De glimlach of de hartverscheurende tranen voelen over je wangen.

Het niet weg willen gaan omdat je dan weer een hele week moet wachten.

Het moeten beginnen om een berichtje te sturen. Je hart die in je keel klopt op het moment dat je op verzenden drukt.
De tekst 'is aan het typen...' de schok door je lijf als je een berichtje terug hebt.

De hoop dat hij interesse in je heeft.
De hoop dat het deze keer wel blijft.
De hoop dat het gesprek niet dood valt.

De avonden voor het uit gaan.
Het opmaken samen met je vriendin en speculeren over de avond. Elkaar moed in praten. Elkaar opbeuren en weten dat je hoe dan ook samen terug komt. Een uur van te voren indrinken om de tijd te doden. En je spanning te laten dalen.

Het moment van op de fiets stappen en weten dat je dichterbij komt. De fiets weg zeggen en diep in ademen. Elke seconde kom je dichter bij het moment waar je naar verlangt die hele week.

Het moment dat je de deur opening in loopt en het je avond kan maken of breken.
De avond waar je naar elkaar toe trekt .
de aandacht die je wilt trekken. Dat moment dat je gezien word.

Je word intiemer en intiemer en voor je het weet is de avond al weer voorbij. Het afscheid komt al. De veel belovende woorden komen weer binnen. Je weet eigenlijk diep van binnen dat deze woorden niks meer zijn dan teleurstelling en later verdriet.

Maar op dat moment voelt het als een warme deken die om je heen valt. De woorden die kloppen bij zn avond. De avond is voorbij en je stapt op de fiets met je vriendin. Je praat over de avond. Je lacht samen of huilt. Je eet een tosti ofzo en gaat naar bed.

In de ochtend word je wakker met of geen bericht of een bericht van de avond er voor 'slaap lekker xxx'

Je wacht de hele dag op een bericht terug. Uit eindelijk stuur je zelf maar een berichtje want je weet diep van binnen dat het anders nooit gebeurt.

Je stuurt een berichtje 'hee al wakker slaapkoppie?'
Je ziet dat hij meerdere keren online is maar je negeert. Na een uur heb je een kort bericht terug. En je weet diep van binnen dat dit een strijd is die al lang verloren is.

Ook al wil je niet terug naar deze jaren. Waarom als je alles hebt waar je van droomde wil je dan terug?

Voel je verdriet en spanning meer ?
Is de verliefdheid, veiligheid, toekomst saai?

Is het je hoofd of toch je hart ?
Blijf je altijd ene verlangen hebben naar die ene persoon ? Of kun je er ooit over heen groeien en los laten ?

Is hij dan echt eigenlijk the one ? Of wil je dat geloven ?
Is je partner van nu het dan toch niet ?

Waarom is je hoofd en hart zo apart ?