Uit huis is weggedrukt
Nee ik kan geen eigen keuzes maken. Ik durf geen echte stappen (meer?) te nemen.
Geen stappen die tegen de verwachtingen van anderen in drijven. Hoe graag ik dat ook wil en hoe hard ik mezelf vorige week ook vertelde dat ik dat ging doen. Ik was (en ben!) klaar met leven naar de eisen van anderen. Vooral die van het thuisfront maar ik kan het niet. Ik kan niet volledig voor mezelf kiezen.
Het plaatsje wat zo makkelijk leek, wat voor mij de oplossing zou zijn kan het niet worden. Het is niet mogelijk. Mams uitspraak is dat het te lastig is en er teveel emoties bij komen kijken. Ook als het niet dat plekje zou zijn, vindt ze dit niet het moment om uit huis te gaan. Ze vindt dat ik er niet stabiel genoeg voor ben. Ik zit niet lekker in mijn vel en moet er nu geen taken als wassen, eten koken en een huishouden bij hebben want waar moet ik die energie vandaan halen?
Dat ik uitsprak dat het me heerlijk lijkt om dingen op mijn manier te doen in mijn moment en niet met mijn gezinsleden rekening hoef te houden, kwam verkeerd bij haar aan. Ze gaf hem hard terug door te zeggen dat ik dat ook niet doe nu. Dat ik zelden zichtbaar ben en me niet of nauwelijks laat zien. Dat ik slecht contact heb met mijn broers en ouders en dat ze dit geen moment vindt om het huis uit te gaan. 'het is niet feestelijk als je uit huis gaat, maar we zullen er wel iets moois van maken. Er met zn allen voor zorgen dat je een eigen plekje krijgt en dit is daar niet de tijd voor'
'Wat doen je broers zo verkeerd bij je?'
- je weet het mamma, je weet verdomme dat het zo moeilijk is voor me. dat (broer) te dicht in mijn ruimte is en er gebeurt niets mee
'nee, omdat je nooit wat zegt, je vertelt nooit iets'
Hoe hard moet ik pijn gedaan worden, hoe hard moet ik zwijgen om uiteindelijk te knappen en écht voor mezelf te gaan?
Mijn wereld is niet groot. Eigenlijk is mijn wereld bijzonder klein en wordt hij als maar kleiner. Ik ben zó bang om echt alleen te staan en mensen zelfs niet meer mijn familie te kunnen noemen.
Ik ben zo moe. Zo ontzettend moe. Ik wil niet (lang) meer.
Geen stappen die tegen de verwachtingen van anderen in drijven. Hoe graag ik dat ook wil en hoe hard ik mezelf vorige week ook vertelde dat ik dat ging doen. Ik was (en ben!) klaar met leven naar de eisen van anderen. Vooral die van het thuisfront maar ik kan het niet. Ik kan niet volledig voor mezelf kiezen.
Het plaatsje wat zo makkelijk leek, wat voor mij de oplossing zou zijn kan het niet worden. Het is niet mogelijk. Mams uitspraak is dat het te lastig is en er teveel emoties bij komen kijken. Ook als het niet dat plekje zou zijn, vindt ze dit niet het moment om uit huis te gaan. Ze vindt dat ik er niet stabiel genoeg voor ben. Ik zit niet lekker in mijn vel en moet er nu geen taken als wassen, eten koken en een huishouden bij hebben want waar moet ik die energie vandaan halen?
Dat ik uitsprak dat het me heerlijk lijkt om dingen op mijn manier te doen in mijn moment en niet met mijn gezinsleden rekening hoef te houden, kwam verkeerd bij haar aan. Ze gaf hem hard terug door te zeggen dat ik dat ook niet doe nu. Dat ik zelden zichtbaar ben en me niet of nauwelijks laat zien. Dat ik slecht contact heb met mijn broers en ouders en dat ze dit geen moment vindt om het huis uit te gaan. 'het is niet feestelijk als je uit huis gaat, maar we zullen er wel iets moois van maken. Er met zn allen voor zorgen dat je een eigen plekje krijgt en dit is daar niet de tijd voor'
'Wat doen je broers zo verkeerd bij je?'
- je weet het mamma, je weet verdomme dat het zo moeilijk is voor me. dat (broer) te dicht in mijn ruimte is en er gebeurt niets mee
'nee, omdat je nooit wat zegt, je vertelt nooit iets'
Hoe hard moet ik pijn gedaan worden, hoe hard moet ik zwijgen om uiteindelijk te knappen en écht voor mezelf te gaan?
Mijn wereld is niet groot. Eigenlijk is mijn wereld bijzonder klein en wordt hij als maar kleiner. Ik ben zó bang om echt alleen te staan en mensen zelfs niet meer mijn familie te kunnen noemen.
Ik ben zo moe. Zo ontzettend moe. Ik wil niet (lang) meer.
29 jan 2013
- meld ongepast verhaal
-
*blue-sky*
dinsdag 29 januari 2013 19:07
Ik hoor een uitdaging van je moeder; ze wil alles horen wat je dwars zit.. Begin maar met vertellen.. Wie weet ontploft de bom en is het daarna duidelijk en pijnlijk voor hen ipv alleen voor jou..
Dikke knuffel.. en zonder je juist nu niet af.. m'n telefoon ligt naast me en ik ben niet bang voor 'gezeur' en tranen.. Ook niet die van jou..
-
anouk
dinsdag 29 januari 2013 19:09
kies voor jezelf. heb met mijn moeder jaren terug een soortgelijke discussie gehad (de voorgeschiedenis is wel iets anders) en de rust die mijn eigen plek me heeft gegeven, is onbetaalbaar. mijn moeder heeft een paar dagen niet tegen me gesproken en daarna werd onze relatie beter dan ooit.
-
Quinoa
dinsdag 29 januari 2013 19:19
wow - ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen met wat er allemaal fout is aan de uitspraken van je moeder... maar twee dingen zijn duidelijk: ze heeft nul inzicht in hoe jij je voelt en bekijkt het hele zaakje louter vanuit haar eigen perspectief. Moet jij dan nog even haar beter doen voelen en eerder mag je niet weg?
*kuch* -
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
dinsdag 29 januari 2013 19:44
Wat anouk zegt...
Mijn sitautie wat toendertijd vergelijkbaar.. Zelfde reden waarom mijn ouders toen vonden dat ik ondanks dat ze me graag zouden gaan niet stabiel genoeg vonden om wel te gaan..
Toch ging ik, en dat heeft mij op dat moment op dat stuk zoveel meer rust gegeven door alleen al uit die 'onveilige' situatie te zijn...
Kies voor jezelf meid.. doe waar JIJ gelukkig van wordt en niet waarvan een ander denkt dat het het beste voor jou is... -
kruidje
dinsdag 29 januari 2013 20:30
Je moeder vind dat je niets verteld??
Ik zou zeggen dat ze niet horen wil wat jij haar zegt.
Ze houd vast aan haar eigen waarheid. Haar gezin is model en een happy family en ze baalt ervan dat jij dat ideaalbeeld hebt verstoord. Alleen wil ze niet inzien dat niet jij, maar hij de stoorzender is..
Zolang je thuis blijft wonen, zal jij nooit de standvastige vrouw zijn die je eigenlijk wel degelijk bent. Zijn aanwezigheid, de stille verwijten aan jouw adres maken dat je je moe voelt. Juist DAT vreet energie. Die ga je allemaal uitsparen als je uit huis weg bent. Natuurlijk ; het zal wennen zijn, maar ik weet vrijwel zeker dat je dit kan. -
pleun
dinsdag 29 januari 2013 21:07
als ze toch al vind dat je "afwezig" bent maakt t ook niet uit voor hen als je echt gaat .
maar voor jou zal het een wereld van verschil zijn. die je wonderbaarlijk goed zal doen
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 jul 2017 Het leven dat ik leef. ( 8 )
- O 11 jun 2015 Uitgegroeid tot een bloeiende bloem ( 3 )
- O 11 jun 2015 Auw.. een nare droom 18+ ( 5 )
- O 18 jun 2014 Verdomme, donder op! ( 6 )
- O 18 apr 2014 Mijn boek ( 2 )
- O 18 apr 2014 Doorbraak en inzicht ( 2 )
- O 16 okt 2013 Idioot ( 5 )
- O 14 aug 2013 Wat ben ik het goed aan het doen ( 3 )
- O 11 jul 2013 EMDR (laatste situatie) sessie.. 8 ( 4 )
- O 15 jun 2013 Storen tijdens focus ( 2 )
- O 05 jun 2013 Heftig boos ( 1 )
- O 29 mei 2013 Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk ( 4 )
- O 28 mei 2013 Chaos in mijn hoofd. ( 2 )
- O 12 mei 2013 Ik vind het nog erg ook... ( 5 )
- O 12 mei 2013 Hij zit me dwars ( 3 )