Update. Suïcidaliteit.

Tijd voor een update.

Vijf weken geleden ben ik opgenomen in de kliniek i.v.m. suïcidaliteit. Het ging thuis niet meer en had mijn regiebehandelaar om een opname gevraagd en dat heeft ze ook goedgekeurd. Ik heb twee weken gezeten in de kliniek waar ik al eerder opgenomen ben. Ik voelde me erg onrustig in de kliniek, je bent toch omringd met andere mensen. Ik was wel echt de wanhoop nabij en zei ook meerdere malen dat ik voor een trein wou springen. Ik werd behandeld met medicatie. Ik vond dit persoonlijk niks want ik voel me heel suf en duf door al die middelen. Met ontslag ben ik met medicatie gestopt. Tegen het advies in ben ik nu drie weken zonder medicatie. Heeft de opname mij geholpen? Ik vind dit moeilijke vraag. Toen ik er heen mocht was ik wel blij. Het heeft me vooral doen inzien dat ik dit niet meer wil. Ik ben binnen bijna twee jaar, vier keer opgenomen geweest. Maar het is gewoon niet de oplossing. Je wordt een paar weken behandeld met medicatie en dan vertrek je weer. Ik voelde me ook niet echt heel serieus genomen in mijn doodswens. De pschyiater zei letterlijk tegen mij. Wat egoïstisch dat je voor een trein wil springen, mensen krijgen daardoor ptts en je maakt zo hele families kapot. Natuurlijk heeft hij hier wel een punt, maar het is niet iets wat je wilt horen als je dood wilt. Je wilt dat iemand je een hand uitreikt en niet met de neus op de feiten drukt. Uiteindelijk kwam ik er wel achter dat de kliniek ook niet de plek was waar ik beter zou worden.

Eenmaal thuis ging het best goed. Ik vind het nog steeds wel moeilijk. Ik heb mijn studie weer opgepakt en werk. Tussen mij en mijn vriend gaat het ook goed. Dit weekend ga ik met vrienden wat doen.

Hoe gaat het met suïcidaliteit?
Het is voor mij heel dubbel. Ik vind persoonlijk niet dat mensen die suïcide plegen of proberen te plegen egoïstisch zijn. Ik begrijp wel dat het traumatische kan zijn b.v voor een machinist maar ik denk als je echt die keuze maakt de wanhoop nabij bent. En op zulke momenten gewoon niet meer helder kan nadenken. Ik worstel nog steeds wel met de gedachte om uit het leven te stappen. Maar concrete acties blijven uit. Het is ook dubbel want op sommige momenten denk ik echt. Waarom wil je dood? Ik kan heel switchen van de wanhoop nabij zijn tussen het gaat wel weer. Ik moet leren accepteren dat die donkere gedachten erbij horen. Ze horen bij mij. En elke keer als ik uitspreek ik wil dood, geeft dat voor mij een stuk ruimte. Het vertelt zoveel. Eigenlijk zeg ik hier mee. Ik voel me zo slecht, ik zie geen uitweg meer. Maar het niet erkennen er van is nog erger doen alsof het er niet is.

Ik weet niet hoe mijn leven verder gaat lopen. Ik probeer mijn rug recht te houden en toch alles gewoon maar te doen.

Zover mijn update. Schrijven voelt wel als een uitlaatklep.
29 feb 2024 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van BorderlineIris
BorderlineIris, vrouw, 2 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende