Volgens mij heeft het wel een raar effect op mij om een week lang alleen maar op mijn bed te liggen met mijn neus in de boeken. Ik begin ineens een rare klets en rare gedachten te krijgen. Ik kan alles ook beter beschrijven en mijn gedachten vliegen over het papier. Zou het komen door de boeken? En wat nou als ik besluit om me als kluizenaar terug te trekken in mijn slaapkamer met een flinke stapel boeken, mijn gitaar, mijn radio met cd's en mijn dagboek met pen, zou het dan erger worden? Kun je inspiratie krijgen door eenzaamheid - of beter gezegd: rust?
Niet bepaald uit de boeken, daar staan de ideeën niet in.
En ja, mijn vrienden hebben gelijk: ik bén maf.
En terwijl ik mijn tijd verdoe met lezen, schrijven en nadenken, verdoe ik ook mijn tijd met me verwonderen dat er hier alsnog een gitaar in huis gekomen is.
Mama heeft nog zo gezegd: "Er komt hier GÉÉN gitaar binnen!"
Ik wist dat het me op de één of andere manier tóch zou lukken, al had ik geen idee hoe, maar er moest en zou een gitaar over de drempel komen. En tadaa! Kijk eens wat er in mijn kamer staat te glimmen! Juist. Een dikke vette Epiphone Gibson.
Het verbaast me dat ik iedere keer toch weer mijn zin krijg, ook al had ik de strijd opgegeven.
Nou ja, opgeven... Opgeven is niet het juiste woord ervoor.
Ik leg de strijd meestal even in de koelkast om het een beetje af te laten koelen als het even niet mee zit, zodat ik het later weer uit de koelkast kan halen om het weer op te warmen. Al zal de strijd dan nooit meer zo vers worden als ie was.
Misschien ben ik in mijn vorige leven wel een soldaat geweest met vechtersbloed en doorzettingsvermogen in mijn lichaam!
Nee, just kidding.
Ik ben gewoon een extreme doorzetter met een extreme sterke wil die in de familie zit en van generatie naar generatie gaat. Iedere generatie wordt het een graadje erger.
Damn, wat moet dat worden als ik ooit een dochter krijg? Holy shit. Daar zal ik veel zelfmedelijden bij nodig hebben.
Ik heb het toch wel te doen met mijn lieve moedertje.