Vallen en soms even blijven liggen.
Ik stond op één van mijn groepsgenootjes waar ik het meeste mee omga ligt ziek in bed met de symptomen van de Mexicaanse griep, gezellig maandagochtend begint goed. Ik voel me eenzaam, terwijl daar niet eens een reden toe is.
Voor het eerst van mijn leven was ik vroeg wakker en had ik dus genoeg tijd om optestaan op een of andere rare manier voel ik me heel rustig zowel lichamelijk als geestelijk. Ik zou blij moeten zijn dat die eeuwige puinhoop in mijn leven even opgeruimt lijkt te zijn alleen zo voel ik me niet. Het wekt vragen bij me op al die leegte als er puihoop is weet ik tenminste waar ik aan toe ben het is alsof ik de controle over me eigen leven aan het verliezen ben. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel alsof er mij iets te wachten staat iets kleins wat steeds groter word.
Ik weet dat ik het overleef, ik overleef alles het is vallen en dan weer opstaan en soms op dagen zoals nu blijf ik even wat langer op de grond liggen afwachtend op een helpende hand die mij van de grond af trekt.
prinses., vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende