Van je moeder moet je het maar hebben.
Schuldgevoel kan zwaar klote zijn, het kan je meeslepen in dingen die je eigelijk totaal niet wilt. Jammer genoeg heb ik best wel heel snel last van een schuldgevoel en zeg ik daarom ook op veel te veel dingen 'ja' om de ander te plezieren (note aan mezelf: 'dus niet meer doen Iris, gewoon NEE zeggen'
Ik heb best wel last van een ziekenhuis fobie ik kom er eigelijk (bijna) nooit, toch heb ik mij over laten halen om straks mee te gaan naar de open dag van het plaatselijke ziekenhuis. Fuck man, ik heb nu al spijt dat ik 'ja' heb gezegd. Ik ben alleen zo gevoelig voor argumenten als 'Dan probeer ik de band met mijn dochter te verbeteren door haar in mijn leven toe te laten (ja, dat deed ze eerst totaal niet wat best wel scheef is 'want ik had gewoon zoiezo standaard al in haar leven moeten zijn' wilt ze niet' . En toen opeens voelde ik me best wel schuldig en toen floepte het er gewoon uit 'Oke mam'.
En dan niet te vergeten dat ik kwaad ben (was) op die loeder van een moeder. Ze heeft me deze week weer eens goed bewezen hoeveel ze (niet) van me houd.
Dat ze me uit huis heeft gezet is één ding want daar valt misschien nog wel wat aan te begrijpen, maar dat ze daarom maar gelijk al haar moederlijke verantwoordelijkheden aan de kant zet en ik eigelijk helemaal niks meer van haar ben behalve een pop die één keer in de twee thuis op bezoek komt (wat alleen maar mag als ik me aan al haar bijna onmogelijke voorwaardes houd). En dan niet te vergeten mag er totaal niet gepraat worden over 'waarom ze me eigelijk zomaar heeft gedumpt'.
We snijden alleen maar de oppervlakkig dingen aan als 'hoe gaat het nu op je school?' wat heel dubbel voor mij is aangezien ik het liefst dan wil zeggen 'Als jij je wat meer in mij zou intresseren dan zou je dat misschien wel weten'.
Eigelijk weet ze totaal niks meer van mij af.
Ze heeft mij twee jaar geleden losgelaten wat focking veel pijn heeft gedaan (en nog steeds doet) aangezien ik als onzeker jong meisje juist die moeder nodig had die mij hielp. Maargoed, ik kon (kan)mijn moeder niet dwingen om voor mij te zorgen en dat heb ik zeker ook nooit gedaan.
Anyway. Het is nu twee jaar veder langzaam bouwen we aan onze band terwijl we er beide niet altijd even veel vertrouwen in hebben maargoed we doen ons best. Langzaam begin ik toch te geloven dat me moeder toch wel iets op sommige momenten om mij geeft.
Ik en mijn groepsleiding hadden dus bedacht dat zij mij misschien wel kon helpen met een mail naar me stage te sturen 'want ik moet haar betrekken in mijn leven'.
Ik dat dus aan haar vragen en dan zeg zij dood leuk door de telefoon:
'Nee, ik vind dat jullie een te grote last bij me neer leggen. Dat ze hier één keer in twee weken komt vind ik al meer dan genoeg. Ik heb genoeg aan mijn eigen leven, dat van Iris kan en wil ik er niet bij hebben'
En toen wist ik opeens weer waar me plek was
Ik heb best wel last van een ziekenhuis fobie ik kom er eigelijk (bijna) nooit, toch heb ik mij over laten halen om straks mee te gaan naar de open dag van het plaatselijke ziekenhuis. Fuck man, ik heb nu al spijt dat ik 'ja' heb gezegd. Ik ben alleen zo gevoelig voor argumenten als 'Dan probeer ik de band met mijn dochter te verbeteren door haar in mijn leven toe te laten (ja, dat deed ze eerst totaal niet wat best wel scheef is 'want ik had gewoon zoiezo standaard al in haar leven moeten zijn'
wilt ze niet' . En toen opeens voelde ik me best wel schuldig en toen floepte het er gewoon uit 'Oke mam'.En dan niet te vergeten dat ik kwaad ben (was) op die loeder van een moeder. Ze heeft me deze week weer eens goed bewezen hoeveel ze (niet) van me houd.
Dat ze me uit huis heeft gezet is één ding want daar valt misschien nog wel wat aan te begrijpen, maar dat ze daarom maar gelijk al haar moederlijke verantwoordelijkheden aan de kant zet en ik eigelijk helemaal niks meer van haar ben behalve een pop die één keer in de twee thuis op bezoek komt (wat alleen maar mag als ik me aan al haar bijna onmogelijke voorwaardes houd). En dan niet te vergeten mag er totaal niet gepraat worden over 'waarom ze me eigelijk zomaar heeft gedumpt'.
We snijden alleen maar de oppervlakkig dingen aan als 'hoe gaat het nu op je school?' wat heel dubbel voor mij is aangezien ik het liefst dan wil zeggen 'Als jij je wat meer in mij zou intresseren dan zou je dat misschien wel weten'.
Eigelijk weet ze totaal niks meer van mij af.
Ze heeft mij twee jaar geleden losgelaten wat focking veel pijn heeft gedaan (en nog steeds doet) aangezien ik als onzeker jong meisje juist die moeder nodig had die mij hielp. Maargoed, ik kon (kan)mijn moeder niet dwingen om voor mij te zorgen en dat heb ik zeker ook nooit gedaan.
Anyway. Het is nu twee jaar veder langzaam bouwen we aan onze band terwijl we er beide niet altijd even veel vertrouwen in hebben maargoed we doen ons best. Langzaam begin ik toch te geloven dat me moeder toch wel iets op sommige momenten om mij geeft.
Ik en mijn groepsleiding hadden dus bedacht dat zij mij misschien wel kon helpen met een mail naar me stage te sturen 'want ik moet haar betrekken in mijn leven'.
Ik dat dus aan haar vragen en dan zeg zij dood leuk door de telefoon:
'Nee, ik vind dat jullie een te grote last bij me neer leggen. Dat ze hier één keer in twee weken komt vind ik al meer dan genoeg. Ik heb genoeg aan mijn eigen leven, dat van Iris kan en wil ik er niet bij hebben'
En toen wist ik opeens weer waar me plek was
20 mrt 2010 - bewerkt op 20 mrt 2010
- meld ongepast verhaal
-
Wisse
zaterdag 20 maart 2010 12:49
als ik dat kon had ik je een erg dikke knuffel gegeven nu moet je je maar bedenken dat een hartje hetzelfde is...
-
onbekend.
zaterdag 20 maart 2010 16:01
Soms als ik jou verhalen lees vraag ik me af of ik een cloon ben van jou ofzo..
T klinkt heel raar maar ik voel me exact het zelfde..
en met dat schuld gevoel dat je heb daar chanteerd je moeder een beetje mee als ik het goed begrijp tenminste
Succes igg xx -
prinses.
zaterdag 20 maart 2010 21:45
@ Wisse, aaahhh wat liefff
@ Onbekend, ja .. ik weet niet ik denk dat we beetje in dezelfde soort achtige situatie zitten en thank you! jij ook succes met alles -
onbekend.
zondag 21 maart 2010 16:52
Ik weet zeker dat een moeder zet je niet voor niks uit het huis , elke verhaal heeft twee kanten
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 08 feb 2022 Ervaring gevraagd KID ( 3 )
- O 07 feb 2022 Weinig vrienden ( 4 )
- O 31 jan 2022 Waarom ik diep van binnen mannen haat. ( 5 )
- O 02 jan 2022 Onbereikbare liefde ( 2 )
- O 02 nov 2019 Zaterdag
- O 31 okt 2019 Doorpakken ( 3 )
- O 30 okt 2019 Litteken ( 3 )
- O 25 okt 2019 Hoe gaat het.
- O 21 okt 2019 Pijn
- O 18 okt 2019 Maak je niet zo druk.
- O 16 okt 2019 Rust ( 2 )
- O 15 okt 2019 Doorpakken ( 2 )
- O 13 okt 2019 Hij heeft het uitgemaakt. Deel 2
- O 10 okt 2019 Hij heeft het uitgemaakt! ( 4 )
- O 19 aug 2015 En toen ... ( 5 )