Veel gesprekken

Afgelopen weken weer wat gesprekken gehad. Fijne en minder fijne.

Om te beginnen, afgelopen woensdag had ik gesprek met mijn mentor van stage (groepsleerkracht), de praktijkopleider (stagebegeleider) en met mijn psychologe. Als eerste vertelde ik samen met mijn psychologe over de stand van zaken. Op stage weten ze al van mijn depressie en zo af, maar ze wisten niet dat ik de laatste tijd weer zo'n flinke terugval had. Mijn psychologe zei dat er serieuze zorgen waren over me, dat we de therapie intensiever doen, dat de crisisdienst erbij betrokken is en dat we gaan kijken naar de medicatie.

Mijn mentor reageerde eigenlijk gelijk al heel fijn. Ze vond het moedig dat ik dit gesprek aan ga. En dat ik überhaupt wel weer naar stage ga ondanks dat heel moeilijk is en ik me kwetsbaar heb opgesteld. Zowel de mentor als praktijkopleider vonden het vooral heel vervelend dat het nu weer minder met me gaat, zeker omdat ik vorig jaar zo hard had gewerkt aan mezelf en toen ook enorm vooruit was gegaan.

We bespraken wat handig is voor verdere verloop van de stage. Eigenlijk zou ik in februari al moeten beginnen met de minor en daarna mijn afstudeerfase in. Dat bracht heel veel stress met zich mee. Ik vind het allemaal wat te snel gaan, wil eerst verder groeien in de praktijk. Zij begrepen dit helemaal en stelden voor om de stage te verlengen tot het einde van het schooljaar. Dat betekent dat ik tot februari drie dagen op de pabo ben en twee dagen stage. Vanaf februari hoef ik, hopelijk, alleen nog stage te lopen, dus twee à drie dagen per week stage en de andere dagen vrij. Dit gaf me wel rust, dan kan ik op mijn tempo mezelf verder ontwikkelen. We waren er allemaal over eens dat het dan het beste voor mij is om tot eind schooljaar in dezelfde stageklas, bij dezelfde mentor. Want op deze school, in deze klas en bij deze mentor voel ik me fijn. Hier durf ik mezelf te zijn, maar ook fouten te maken. Ik maakte al een grapje tegen mijn mentor: "Wil je me wel nog een keer mee hebben op groep 8 kamp dan?" ze lachte en zei: "Ja maar dan wordt het wel tijd voor een ontgroening.". Ze zei ook dat ze het stiekem wel leuk vond dat ik langer stage loop bij haar in de klas en dat ze zo goed met mij op kan schieten. Dus dat was leuk om te horen.

Verder nog even de mogelijkheden doorgesproken waarop we de drempel om naar stage te gaan kunnen verlagen. Mijn stageschool was hier heel makkelijk in, ben ik zo ontzettend blij mee. Als het me een keer niet lukt om mijn bed uit te komen, maar even later lukt het wel, dan mag ik ook gewoon een uur later komen. Of als ik teveel stress heb dan is mijn mentor altijd bereid om mijn lessen over te nemen of samen te geven. Ze zei dat als het echt niet gaat dat ik desnoods gewoon even langs mag komen om gezellig een kopje thee te drinken. Zo lief.

's Middags had ik gesprek, weer met mijn psychologe en met een psychiater. Het was een wat aparte vrouw, niet iemand waar ik makkelijk mee kan praten. Maar ze was wel aardig en nam me serieus. Na een hoop vragen en lang praten over mijn leven, kwamen we op het onderwerp medicatie. Ik slik momenteel sertraline en gezien ik daar in het verleden baat bij had, wil ik er eigenlijk niet vanaf. Maar er moest iets gebeuren want met de 100 mg die ik slikte zou ik het niet redden. Van de psychiater moest ik per direct de maximale dosis, oftewel 200 mg, slikken. Nou, dat voelde ik wel. Zag er de volgende dag stoned uit en zo voelde ik me ook. Ook nog af en toe last gehad van flinke hoofdpijn.

Afgelopen vrijdag kwam één van de twee begeleiders van de iht bij mij thuis. Ze was niet onaardig, maar had er ook niet echt een goed gevoel bij of zo. Het lukte me niet om open en eerlijk tegen haar te zijn. Ze gaf ook aan dat ze het heel lastig vindt om hoogte van mij te krijgen en ze vroeg hoe ze mijn vertrouwen wat kon winnen. Ik weet het niet. Meestal heeft dat tijd nodig, maar gezien iht maar drie weken duurt is dat geen mogelijkheid. Ik hoop dat ik toch nog iets uit die iht kan halen, maar weet het niet. We zullen het wel zien.

Komende dinsdag heb ik 's ochtends eerst gesprek met mijn psychologe. In de middag moet ik weer naar de braamberg om te praten met die begeleider die bij me thuis was en met de psychiater. Vind het gesprek spannend, want het gesprek zal bepalend zijn voor of, en zo ja hoe, de behandeling/begeleiding vanuit de braamberg er uit komt te zien. En als ik me niet open ga stellen en eerlijk vertel wat er door me heen gaat, dan kan ik de hulp van hen wel vergeten.

Verder heb ik komende week nog een gesprek met mijn studieloopbaanbegeleider. Dan gaan we vooral even naar wat praktische zaken bekijken. Bijvoorbeeld hoe we het gaan regelen met mijn minor en dat soort dingen.

Er is dus weer veel gebeurd en komende week weer een aantal gesprekken. Ik zie wel weer hoe het allemaal gaat lopen.