Verdomme man, ik mis je

Ik zou je zoveel willen zeggen. Zo ontzettend veel. Het blijft maar door mijn hoofd gaan en ik sta op het punt om je weer te bellen. Dit keer zonder smoes, dus zou ik wel eerlijk moeten zeggen waarom ik bel.

Ik kan het niet.

En ondertussen maakt het me zo verdomd gek. Je voelde zo dichtbij, als een vriend. Er is iets gebeurd wat heeft gezorgd voor kilometers afstand. Figuurlijk voor het letterlijk werd. Uitspreken doen we het niet, ervaren wel. Althans, ik wel. En ik wil aan jou vragen of jij dit ook zo beleefd. Hoe gaat dat in jouw hoofd, hoe kijk jij hier tegenaan? Waarom spreken we dit niet uit? Waarom voelde je zo dichtbij, als een vriend. Waarom kan ik je dan niet behandelen als een vriend? Was ik de enige die dit zo ervoer, of deed jij dat stiekem ook? Was het echt of wilde ik het graag zo zien? Onzekerheid maakt gek, dat is wat ik weet. En ik weet dat ik je nu wil bellen om een eind te maken aan die onzekerheid maar dat ik dat niet kan. Omdat het ook gek is zo door de telefoon. Ik wil het in het echt bespreken, maar ha, daar heb je nog meer ballen voor nodig. En die ballen heb ik niet want tot nu toe heb ik het nog steeds niet gedaan. Je was dan ook steeds weg als ik dacht het te durven. En nu ben je ergens alleen, ben je in de gelegenheid om te praten maar zeg ik tegen mezelf dat ik je niet mag bellen.

Ik kan het niet, maar wil het eigenlijk zo graag. Denk ik.
01 sep 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Damn
Damn, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende